Weg uit Syrie!

De hoge verwachtingen die we van Syrie hadden zijn helaas niet uitgekomen. Afgezien van de super lieve familie op onze eerste avond hebben we continu het idee gehad dat we belazerd werden.

De laatste nacht in Syrie wilden we doorbrengen in Deir Mar Musa, een klooster boven op een berg, dat open staat voor reizigers. Je mag daar gratis slapen, eten etc., maar het wordt wel gewaardeerd als je een klein beetje meehelpt, bijv. met het dekken van de tafel en de afwas etc.

Als man en vrouw mag je niet samen slapen, dus werden we voor het eerst deze vakantie van elkaar gescheiden. Op zich geen probleem, maar omdat er zoveel gasten waren werd ik in mijn eentje in een klein kamertje ver weg gestopt. Afgezien van heel veel trappen oplopen in het pikkedonker (gelukkig had ik een zaklamp) naar het gebouw waar ik zou slapen, was het gebouw zo’n enorm doolhof en was mijn kamertje zo enorm weggestopt (sluip door – kruip door) dat ik enorm verdwaalde. Gezien de enorme drukte werden we verder ook een beetje aan ons lot overgelaten (het zou fijn geweest zijn als we een klein beetje wegwijs gemaakt werden). Nadat we een twee uur durende mis in het klooster hadden meegemaakt (waarvan het eerste uur bijna volledig bestond uit meditatie-tijd, maar die bijzonder sfeervol was met kaarslicht en gezang) hebben we besloten dat we toch niet in het klooster zouden slapen maar in onze eigen tent op de parkeerplaats. Met een lampje op het hoofd zijn we de vele trappen veilig afgedaald.

De volgende dag zijn we vroeg vertrokken naar Bosra. Een leuk plaatsje, vooral bekend om zijn enorme antieke theater en daar omheengebouwd de citadel. Nog steeds in erg goede staat en wordt nog steeds jaarlijks gebruikt voor een theaterfestival. Eigenlijk wilden we graag in de citadel overnachten (volgens onze 10-jaar-oude Lonely Planet reisgids zou dat kunnen), maar schijnt sinds sinds een jaar of zes al niet meer te kunnen. Een echte camping had het plaatsje niet, maar als we zouden betalen mochten we wel ergens op een parkeerplaats staan. Klonk niet echt aantrekkelijk, dus daarom zijn we meteen doorgereden naar de Jordaanse grens. Onderweg zijn we in Syrie nog ergens gestopt om een extra slot op onze achterklep te laten maken. Hebben ze overigens prima gedaan, maar hoe vriendelijk de mensen ook waren, we werden weer ´belazerd´. Nadat we een prijs afgesproken hadden (3,50 euro) en het mannetje al wat gaten in onze auto geboord had meldde hij ons dat de prijs die hij eerder genoemd had alleen voor de bovenkant van het slot was en als hij zou lassen. Er zou nog een keer hetzelfde gerekend moeten worden voor de onderkant en omdat hij het moet popnagels deed. Na wat gebakkelei wilde hij echt niets toegeven en hebben we hem toen maar zijn zin gegeven. In totaal 7 euro voor redelijk net werk, dus waar hebben we het eigenlijk over?!

De grens met Jordanië bereikten we om half 7. De grensformaliteiten waren vergelijkbaar met de formaliteiten in Syrie, alleen een stuk overzichtelijker (en goedkoper!). De douane-beambten waren we allemaal heel vriendelijk en als westerlingen kregen we overal een voorkeursbehandeling. Bij deze grens hebben we voor het eerst (globaal) de inhoud van onze auto moeten laten zien. Twee uur later stonden we in Jordanië. We hadden op de website van andere reizigers gezien dat ze gekampeerd hadden in Umm Quais en volgens de Lonely Planet was Umm Quais ook een dorpje dat de moeite waard was. Het was al donker, maar de wegen waren goed verlicht, dus we besloten nog een goed uur te rijden en daar te gaan camperen. Onderweg hebben we nog (erg goed en goedkoop) ergens gegeten (soort shoarma menu met heeeeerlijk gekruide frietjes). Het plekje waar die andere reizigers gestaan hadden konden we niet vinden. Na twee keer op en neer door het centrum gereden te zijn werden we aangespreken door twee mannen. Eén daarvan was Mahmoud. Hij heeft ons naar de tourist police gebracht, die ons vervolgens een prima kampeerplekje aanboden. Vervolgens werden we door Mahmoud uitgenodigd om bij hem thuis thee te komen drinken. Dat aanbod namen we graag aan (hoewel Joost ook wel heel erg veel zin had in een pilsje). Mahmoud is 19 jaar en spreekt redelijk goed Engels. We hebben gezellig zitten kletsen en Mahmoud heeft diezelfde avond zijn baas (hij werkt in een restaurant) gebeld om vrij te nemen voor de volgende dag.
Op dit moment zit ik in de tuin bij Mahmoud dit verslagje te typen, terwijl Joost Mahmoud foto’s laat zien van onze week in Syrie. Vanmorgen heeft Mahmoud als een volleerd gids een uitgebreide tour gegeven door Umm Quais, waar ook weer vele overblijfselen uit de Griekse, Romeinse en latere tijden staan. Op de vraag waarom hij geen gids is antwoord hij dat hij dan ook Frans en Duits moet kunnen spreken om een permit te krijgen van het ministerie.
Na de rondleiding zijn we in het restaurant waar Mahmoud werkt (en wat prachtig gelegen is met uitzicht op Lake Tiberias (ook wel zee van Galileï) in Israël, de Golan Hoogvlakte, Jordanië, en in de verte zelfs Syrië en Libanon) heerlijk gaan lunchen. Na een bezoekje vanmiddag aan een internetcafe in het dorp zijn we hier vanavond ook te gast voor het diner. O ja, en de was mogen we hier ook doen. Wat een gastvrijheid!! Slapen en douchen mogen we ook, maar daarvoor geven we toch nog steeds de voorkeur aan ons eigen tentje.

Morgen gaan we weer verder, in eerste instantie naar Pella, daarna zien we wel weer verder. Op dit moment zijn we van plan zo’n 2-3 weken in Jordanië te blijven.

N.B. Internetverbinding is hier niet al te snel, dus msn en Skype zitten er even niet in. We zijn benieuwd of dit elders in Joraniè beter is…