Eindelijk avontuur!

Eindelijk avontuur!

Daar staan we dan… tegen zonsondergang, doodop na een lange avontuurlijke autorit, tot onze assen vast in het moeras, en zonder telefoonverbinding… De gids die we vanochtend spraken had ons nog zo afgeraden om deze route te nemen, maar het alternatief van honderden kilometers omrijden sprak ons nog veel minder aan. Tja, we zouden geen Van der Heijden heten als we niet eigenwijs waren….
In het vorige stukje vertelde Joost al over de “camping” in Kwai waar hij een nijlpaard een BAD hoorde nemen. Niet lang nadat hij dat typte zagen we dat een Nijlpaard vanaf het campingveld een enorme aanloop nam richting rivier, waarna het klonk alsof hij bommetje deed van de hoge duikplank. De oorzaak was een plots aankomende auto waardoor het nijlpaard vol in de schijnwerpers stond. Nijlpaarden staan erom bekend erg hard te kunnen lopen, maar wij hadden ze voorheen alleen maar liggend in het water, staand op de oever of traag sjokkend gezien. Dit was dus wel echt een leuke gewaarwording.
Die nacht hebben we als rozen geslapen en dus geen idee gehad van wat zich om ons heen afgespeeld heeft. De volgende ochtend waren er geen beesten meer te bekennen en zijn we vrij snel naar Maun gereden. Hier moesten we vooral naartoe om te tanken (in Botswana zijn er maar weinig plaatsen waar je kunt tanken), maar hebben daarnaast twee dagen allemaal nuttige dingen gedaan.
Daarna weer terug naar de camping in Kwai. Ondanks de 28 euro die we moesten betalen voor een grasveldje zonder enige voorzieningen vonden we het kamperen daar wel heel spannend daar! En het was een klein stukje in de richting van de Okavango Delta. Want om Namibie te bereiken moeten we om de Delta heen rijden. De noordoostelijke kant scheen het mooist te zijn, dus we besloten daar naartoe te gaan.
’s Middags hebben we lekker rustig op ons campingplekje gezeten terwijl de olifanten volop aan het badderen waren. Toen ik als lunch een fruitsalade ging klaarmaken vond ik het toch wel spannend. Op een eerdere camping werd ons al op het hart gedrukt dat we geen fruit in de auto mochten bewaren omdat daar olifanten op af kwamen. Nu was ik appels aan het schillen, sinaasappels aan het pellen etc. op 15 meter afstand van een kudde olifanten. .. Maar gelukkig vonden ze ons en het fruit helemaal niet interessant.
Rond zonsondergang hebben we met eigen auto nog een gamedrive langs de rivier gemaakt. Natuurlijk zagen we de nodige olifanten (Botswana wordt niet voor niets het land van de Giants genoemd… het stikt hier van de olifanten!) Maar in het laatste half uur, toen we alweer bijna terug waren bij de camping zag Joost ineens, pal langs het pad, op een horizontale tak een luipaard liggen. Super spannend, met het raam open om foto’s te maken op nog geen 3 meter afstand. Het luipaard vond het allemaal prima, maar besloot na een minuut of 10 toch dat het tijd werd om te vertrekken. Na ook nog 2 hyena’s gespot te hebben we ons campingplekje weer opgezocht om met een heerlijk glaasje (iets te warme) rode wijn te proosten op deze mooie score.
De volgende dag zouden we dus op weg naar Seronga gaan, oost langs de Okavango Delta. Volgens de GPS zou dit 5 uur rijden zijn, maar we waren om 6 uur al wakker, hebben snel ontbeten, onze spullen ingepakt en zijn vertrokken. Niet ver van de camping kwamen we een lokale safariclub tegen. Ondanks het dringende advies van de gids om niet de direkte route naar Seronga te nemen zijn wij toch het avontuur aangegaan. Maar niet voordat Joost en ik afspraken dat we bij de minste twijfel terug zouden gaan als we geen telefoonverbinding zouden hebben. De eerste vijf uur hebben we geen wild gezien (zelfs geen olifanten!). Wel een heeeel afwisselende route. Dan weer diep mul zand waar ons autootje ons op één keer na toch elke keer weer moeiteloos doorheen trok, dan weer heuvelachtig, dan weer diepe kuilen, dan ineens een rivier….. Oeps… Volgens de GPS ging het pad rechtdoor, maar recht voor ons lag een rivier van 25 meter breed… Geen telefoonverbinding, dus terug!! Of toch niet? In de rivier stonden een aantal olifanten te badderen en op de oever liep nog een hyena rond. Hippo’s en krokodillen zagen we op het eerste gezicht niet. Na heel veel twijfelen besloot Joost (met toch het risico dat er ergens krokodillen zaten) poolshoogte te gaan nemen en lopend de rivier over te steken. Afgezien van een diep gat, waar op zich omheen te rijden moest zijn, viel het mee en kwam het water net boven Joost zijn knieën. De bodem voelde redelijk hard, dus na veel wikken en wegen hebben we de gok toch gewaagd en zijn zonder problemen de rivier overgestoken. Missie geslaagd! Dachten we tenminste. Want toen begon het avontuur pas echt. Over de volgende 50 km hebben we namelijk 5 uur gedaan. Echt los zand zijn we niet meer tegengekomen, maar we waren duidelijk op olifantenterrein. Hoewel we er helemaal geen gezien hebben in die 5 uur, waren de bergen olifantenpoep op het pad en de hoeveelheid afgebroken takken en bomen midden op het “pad” (niet meer dan een auto breed, met links en rechts dichte begroeiing) een duidelijk bewijs. Door al die afgebroken takken en omgevallen bomen was het een flink karwei om meters te maken. Elke 200 meter moest één van ons uitstappen om takken/halve bomen van de weg op te ruimen of een alternatieve route midden door de bush te bedenken. En aangezien het meer dan 40 graden was waren we aardig doodop toen we uiteindelijk rond 17.00 het begin van (de uitlopers van) de delta bereikten. Ook daar bleek het pad onder water te staan, maar deze keer in de lengterichting. Voor zover we konden zien (minstens 300 meter) zouden we door het water moeten, en wat daarna zou volgen wisten we niet… En we hadden nog steeds geen telefoonverbinding. Maar naast het pad lag gewoon gras, dat niet heel erg moerassig leek. Dus dan maar gewoon door het gras… Verkeerde beslissing! Binnen 100 meter zaten we tot onze assen in de modder, waar onze auto ons niet meer uit kon trekken. Modder wegscheppen hielp niet, dus dan de zandplaten maar proberen. Deze hadden we nog niet eerder gebruikt, en een paar dagen eerder nog geconcludeerd dat we ze niet meer mee zouden nemen als we nog een keer zo’n reis zouden maken. Inmiddels zijn de zandplaten onze grootste vrienden, want ze hebben ons uiteindelijk zonder problemen uit de modder geholpen.
We waren allebei echt kapot en de beslissing werd snel genomen… Jammer van 10 uur lang ploeteren, maar we gaan terug! Na een nachtje wildkamperen zijn we uiteindelijk ruim 3 uur sneller teruggereden naar Maun (met dank aan onszelf omdat we de dag vantevoren het pad al leeggeruimd hadden).
Inmiddels zitten we op een heerlijke camping op een rustig plekje met elektriciteit, internet, groot zwembad, vriendelijk personeel, en wij zitten hier echt te genieten! Vandaag hebben we voor het eerst echt een middag vrij gehad en die hebben we volledig aan het zwembad doorgebracht. En terwijl ik dit zit te typen kijk ik terug op twee enerverende dagen vol bush-avontuur. We balen als een stekker dat het niet gelukt is, maar hebben zeker geen spijt dat we het geprobeerd hebben!
Morgen gaan we weer naar de Delta, maar nu toch maar via de alternatieve route aan de westkant. 400 km asfaltweg. Volgens de gps doen we hier wederom 5 uur over… We zullen zien!