Het hek

11 oktober 2012
Ooit een T-bone steak gebakken als lunch? Wij wel!
Kris kras door het noorden van Botswana, schijnbaar willekeurig, loopt een hek. Deze zogenaamde vererinary fence moet voorkomen dat ziektes (m.n. mond- en klauwzeer) van wilde beesten in de nationale parken Chobe en Moremi overslaan naar het vee in de rest van het land. Het gerucht gaat dat de EU het vlees anders niet af wil nemen. Maar we hebben niets of niemand gevonden dit dit kan of wil bevestigen. Hoe dan ook, wie van noord naar zuid reist, of andersom, en bij een hek komt moet uitstappen en even op een matje met desinfecterend spul gaan staan. Om daarna weer met diezelfde schoenen door het stof terug naar de auto te lopen, waar achterin nog veschillende andere schoenen, slippers, etc. liggen. Ook de banden van de auto worden gedesinfecteerd. Voelt allemaal erg zinloos eigenlijk.
Maar belangrijkste is wel dat je de koelkast moet openen en al het eventueel aanwezige verse vlees moet inleveren. Gelukkig staan de meeste veterinary checkpoints op de kaart of in de gps zodat we daar rekening mee kunnen houden met inkopen doen, of een paar kilometer vantevoren kunnen stoppen om ons vlees uit de koelkast te halen en elders in de auto op te bergen, om het een paar kilometer erna weer terug te leggen. Als wij het netjes zelf opeten en niet aan koeien of wilde beesten voeren dan doen we daar vast niemand kwaad mee!
Helaas bleek gisteren dus dat er ook checkpoints zijn die niet op de kaart staan, of op een andere plek. Inleveren dus dat vlees. Of ter plekke braaien (goed Afrikaans voor barbequeën), alsdus een behulpzame beambte. Zo gezegd, zo geprobeerd. Want de harde wind maakte het aardig lastig (lees onmogelijk) om het vuur goed aan te krijgen. Dan maar gewoon in de pan bakken dus. De T-bone hebben we ter plekke opgegeten. Het tweede stuk bief hebben we gebakken en (na goedkeuring, maar nog steeds van binnen rood) in de koelkast gelegd, om het ’s avonds te verwerken in de nasi. Smaakte prima.
Na onze mislukte poging om via de noordzijde de Okanvanga Delta te bereiken, wilden we aan de westzijde alsnog proberen om een mokoro-trip te boeken. Een mokoro is een traditionele kano, gemaakt uit één stuk hout, die wordt voortbewogen door een man met een lange stok (de ‘poler’). Omdat voor het maken van de mokoro´s eeuwenoude bomen gekapt moeten worden, de boten maar een paar jaar meegaan en bovendien snel lek gaan, zijn mokoro’s tegenwoordig steeds vaker van kunststof. Door de smalle vorm en geringe diepgang zijn de mokoro´s uitermate geschikt om de moerassen van Okavanga Delta te verkennen.
Vandaag hebben we zo´n trip gemaakt. In één woord prachtig. Even geen gebrom van je auto of van een buitenboordmotor, maar heerlijk stil genieten van de het landschap dat aan je voorbij glijdt, of waar je (soms letterlijk) doorheen glijdt. Waterlelie’s, papyrus, gras, af en toe een eilandje… geen idee hoe onze ‘poler’ de weg weet te vinden door dit schijnbaar oneindige labyrinth. Maar feit is dat hij ons uiteindelijk weer netjes bij het beginpunt bracht. Om van daaruit met de motorboot lekker hard weer terug naar de camping (Nguma Island Lodge) te varen. Grote dieren zoals nijlpaarden of krokodillen hebben we helaas niet gezien vandaag, maar vogels des te meer. Kortom, we hebben een
heerlijke dag gehad. En een echt vakantiegevoel!


13 oktober 2012
Namibië is groot, heel groot. Van onze camping (Nunda Lodge, echt een prachtige plek!) bij de Okavanga rivier naar de volgende stop, Etosha Nationa Park, is ruim 600 km. Hoewel het wegennet van Namibië voor het grootste deel uit gravelwegen bestaat , konden we deze afstand gelukkig geheel over de ´snelweg´ afleggen. Zoals vrijwel overal in Afrika is die snelweg niet meer dan een tweebaans asfaltweg. Maar je mag (en kan – er zijn opvallend genoeg weinig tot geen gaten hier) er wel 120 km per uur rijden, ook als je een bushalte passeert. Alleen als je in de buurt van een school komt moet je even afremmen. Dan is de maximum snelheid ´slechts´ 90 km per uur. Rare jongens die Namibianen/Namibièrs.
Een beetje raar inderdaad, maar wel leuk. Dat dachten we ook toen we hoorden dat op de camping waar we nu staan (Kalkfontein) ook een leeuw woont . Wees gerust, het beest stuint niet zomaar tussen de tenten door. Evenals de struisvogel heeft ook de zestien jaar oude Mufasa een groot omheind stuk grond ter beschikking. Een beetje nep dus, maar wel zo veilig. Maar op de foto´s is het net echt, toch?

Vanwege slechte verbinding volgen foto's later