Enorme leegte

(23 oktober)
Terwijl Bianca in de tent een late siësta probeert te doen, zit ik met de laptop op schoot en overdenk ik de laatste dagen. Elke keer als ik opkijk van het scherm geniet ik van het uitzicht. Na een flinke ochtendwandeling hebben we de auto al vroeg in de middag neergezet op één van de campsites in het Namib Naukluft Park. Campsites bestaan hier uit niet meer dan een paar vuilnisbakken (voor het eest sinds tijden moeten we ons afval weer scheiden!), een houten omheininkje met daarbinnen een toilet en een stookplek. Stromend water is er niet, laat staan een douche. Hetzelfde geldt voor andere mensen. We zijn hier nu al een uurtje of drie en en hebben nog niemand anders gezien. Zelfs geen stofwolkje van een auto in de verte! Het lijkt er op dat het gros van de touristen alleen maar door het park rijdt over de doorgaande wegen van Swakopmund en Walwisbaai naar Sossusvlei en Windhoek. Ze weten niet wat ze missen. Maar aan de andere kant… juist omdat zij dat doen ervaren wij die rust. Weidse vergezichten over lege vlakten waar her en der wat rotsmassieven uit oprijzen. Het doet ons denken aan Wadi Rum in Jordanië en wij vinden het prachtig.

Nee, dan was Swakopmund toch heel anders. Toen we daar aankwamen was het koud, vooral door de stevige zeewind. Voor het eerst sinds lange tijd hebben we de jassen weer tevoorschijn gehaald. En de tweede slaapzak trouwens. Snel een camping zoeken dus. De eerste camping konden we in eerste instantie niet vinden. Een doods en geloten ogend huis achtern een muurtje met stroomdraad er bovenop. Geen bord of zo. Volgens de GPS en het kaartje in de reisgids zaten we toch echt goed. Toch maar even vragen dus. Uiteindelijk vertelde een jongeman achter het hek ons dat de plek ‘fully booked’ was. Wij hadden echter sterk de indruk dat hij ons niet helamaal begrepen had.
Op naar het volgende adres dus maar. Ook hier een hoge muur met draad er op. De vrouw die open deed was niet heel vriendelijkl Maar ja, we konden er kamperen. Omdat zowel zij als de plek er niet heel uitnodigend uitzagen vroegen we of we de campingplaats eersteven mochten zien? Oh god, willen jullie de plaats kopen op zo? Verbaasd keken wij elkaar aan. Goed, als het zo moet, dan laat maar!
Uiteindelijk zijn we beland op een echte camping: Die Alte Brueke. Duur,, maar wel met eigen toilet, heerlijke warme douche, stroom, en eigen afwasplek en een openhaard om in te bbq’en.

Swakopmund zelf heeft op geen enkele wijze de uitstraling van een Afrikaanse stad. Als je de woestijn achter je laat en de stad binnen rijdt vallen vooral de wegen met trottoirs en lantarenpalen op. En alle gebouwen zijn omheind met een hoge muur. Heel gesloten. In het centum is dit anders. De bebouwing bestaat hier voor een deel uit zakelijke (lees saaie) betonnen gebouwen. Daartussen staan op verschillende plaatsen gebouwen die overduidelijk stammen uit de Duitse koloniale tijd. Ook de straatnamenverwijzen hier naar: Bismarc Strasse, …., etc. Overigens wordt er minder Duits gesproken dan we verwacht hadden. Of misschien wel meer Afrikaans dan verwacht. Leuk taaltje waar we redelijk wat van kunnen verstaan als zij niet te snel praten en wij goed luisteren. En oppasen natuurlijk als wij iets tegen elkaar zeggen. Want omgekeerd verstaan zij ons waarschijnlijk ook wel een beetje ;-)

De meeste touristen komen niet naar Swakopmund voor de zee. De stevige branding en watertemperatuur en mist die vanaf zee landinwaarts waaien, maakt Swakop als badplaats niet echt aantrekkelijk. Maar net ten zuiden van de stad ligt nog een zee, een zee van zacht geel zand. En die is geweldig. Onder leiding van ervaren instructeurs kun je hier sandboarden: op je buik op een plakje recht naar beneden een zandduin afroetsjen. En de echte die-hard probeert dat natuurlijk staand op een soort snowboard. Wij kozen echter voor een andere activiteit die het bloed en de adrenaline sneller doet stromen: quad-rijden. Een auto als die van ons is veel te zwaar in het losse zand. Maar een quad is veel lichter. Ideaal voor een tochtje Daarmee kun je dus wel dwars door het duinengebied rijden. Soms rustig , want je wil echt niet zijdelings een stijle duin afkukelen. Maar op andere momenten kan (en moet) het gas vol open omdat je ander niet boven komt. Opletten dus. En onderstussen vooral niet vergeten om te genieten van dit prachtige landschap. Echt helemaal top!

De weg naar Swakopmund was afwisselend. Het landschap rond Twijfelfontein bestaat vooral uit glooiende heuvels, met her en der een best stijle klim. Na een goed uur rijden werd het echter vlakker, en nog leger, om aan de kust vrijwel geheel vlak en leeg te zijn. Het nationale park waar we hier doorheen gereden zijn heeft de duistere naam Skeleton Coast gekregen. Dit vanwege de vele schepen die hier in het verleden vergaan zijn. Slechts een enkeling daarvan ligt er ook nog. Hetzelfde geldt voor enkele gebouwen en machines uit de tijd dat nog mijnbouw plaatsvond. Zet er een bordje bij en het wordt een touristische bezienswaardigheid die je ongstraft weg mag laten roesten zo lijkt het.
Best leuk,maar lang niet zo leuk als de zeehondencolonie bij Cape Cross. Wat een spectakel. Tussen de tachtig- en honderdduizend zeehonden liggen hier rotsen. Van een afstandje is het net een grote mierenhoop aan de rand van het water. Van dichtbij is het een boeiend schouwspel. Met het opspattende water op de achtergond zie je beesten constant rondwaggelen, over elkaar heen kruipen en ruzie maken. Dat laatste lijkt niet beperkt tot de mannetjes, al zijn het vooral vrouwtjes die iets verder van de kustlijn liggen de drogen in de zon. Het is maar goed dat we tegenwoordig digitaal fotograferen. Anders hadden we heel wat rolletjes moeten verwisselen.


(26 oktober)
Inmiddels hebben we al weer een week geen internet gehad. Maar we maken genoeg mee. Zo willen we jullie graag vertellen over ons bezoek aan de Sossusvlei, een immens groot gebied met prachtige rode zandduinen. En natuurlijik zijn we op zoek gegaan naar DE zandduin die op de visitekaartjes staat die we voor vertrek in 2010 hebben laten drukken. De foto hebben we toen van internet geplukt, dus geen idee welke het was. Duin 45? Duin 17? Nee, het bleek niet één van deze bekende duinen te zijn, maar de ‘naamloze’ duin 40. Omdat we niet zo dichtbij konden komen met de auto bleek het helaas onmogelijk om het gephotoshopte beeld in het echt te maken. Maar dat mocht de pret niet drukken. Wij hebben ´onze´ duin gevonden!

Diezelfde middag hebben we duin 45 beklommen om naar de zonsondergang te kijken. Als je omhoog ploetert door het zachte zand merk je pas hoe hoog ze zijn. En wat een wind. We zijn zowat gezandstraald. En de camera knarst nog steeds als je zoomt.
Veel bezoekers rijden vanaf de camping door naar het eind van de vallei om de zonsopgang te zien. Maar dat is 65 km en omdat je pas om kwart over vijf mag vertrekken is dat echt een race tegen de klok. Wij hebben dus lekker naar de zonsopgang gekeken vanaf ´onze´ duin. Dit ligt op ´maar´ 40 km van de camping. Bovendien bleek toen we later alsnog naar het eind reden dat daar nog een flink pak mist hing. Niks gemist dus, haha.

Inmiddels zijn we alweer een paar honderd kilometer verder en staan we in Klein Aus op de camping. Ook hier is het (evenals vrijwel overal in Namibië tot nu toe) aardig winderig. De weg hier naartoe voede door een prachtig leeg landschap met golvend geel gras, kale bruine bergen en af en toe wat van rood zand. Prachtig, maar eigenlijk niet te vatten in een foto.
Aus is vooral bekend om de wilde paarden die daar vlakbij leven. Vanmiddag hebben we daar even een kijkje genomen en waar we wel een paar mooie plaatjes van geschoten hebben.

(28 oktober)
Eindelijk weer internet. Dus voor vertrek naar de Fish River Canyon maar even een update plaatsen. We zitten nu aan de bar van Canyon Roadhouse, een lodge in the middle of nowhere, geheel in de stijl van Route 66. Dat betekent nummerborden als behang, oude Amerikaanse auto’s in de tuin en binnen bij de bar. Achterin het gebouw hebben ze een oude werkplaats ingericht, compleet met jaren ’20 Pirelli kalender. Een beetje vreemd, maar wel leuk. (foto’s volgen later).