De laatste keer

De laatste keer

Gisteren was het dan zover: de laatste grensovergang. De 22ste. Telt u even mee? Nederland > Duitsland > Polen > Slowakije > Hongarije > Servie > Macedonië > Griekenland > Turkije > Syrië > Jordanië > Egypte > Soedan > Ethiopië > Kenia > Oeganda > Kenia > Tanzania > Malawi > Zambia > Botswana > Namibië > Zuid Afrika. En dan tellen we de vliegreisjes op en neer tussen NL en Afrika niet mee natuurlijk!
En die grensovergang begon met een meevaller. Toen we het land binnenkwamen hadden we eigenlijk road fund moeten betalen. Op dat moment hadden we echter geen Namibische Dollars of Zuid Afrikaanse Rands. En omdat het zondag was, was de bank ook niet open. Op ons verzoek heeft de vriendelijke beambte aldaar toen achterop de ingevulde, maar niet gestempelde, permit gezet dat we alsnog zouden betalen als we het land verlaten. Met het geld uitgeteld in de portemonnee gingen we vanmorgen naar de grens. Daar werd inderdaad gevraagd naar de permit. Dat wordt alsnog betalen, dachten we. Niet dus. De achterkant van het papiertje werd niet bekeken, en het ontbreken van de stempel was blijkbaar geen probleem. U kunt doorrijden ;-)
Maar even later ging het toch mis. Uitgerekend bij deze grensovergang, tussen twee landen die samen met Botswana notabene één douane-unie vormen en toch aardig ontwikkeld en georganiseerd zijn, hebben we een beambte wat geld toe moeten stoppen: Ziet u deze stempel in uw paspoort? En de datum die daar op staat? De 25ste. En de hoeveelste is het nu? Inderdaad de 29ste. Dat betekent dat u al een paar dagenillegaal in het land bent. Ik zal de politie moeten informeren en u kunt een forse boete en zelfs celstraf krijgen. En hoewel je dat eigenlijk niet gelooft (stond in de reisgids niet dat een touristenvisum altijd negentig dagen geldig is?) had hij ergens wel een punt en begin je dan toch te twijfelen. De sneaky glimlach op zijn gezicht deed echter vermoeden dat we hier te maken hadden met een typisch geval van ‘het is maandagochtend en ik heb zin om een toerist een pootje uit te draaien’. En toen het reisgezelschap dat stond te wachten op één of andere fax vriendelijk verzocht werd om buiten te wachten wisten we genoeg. Daar gingen het voor de road permit gereserveerde geld alsnog over de balie. Jammer! Maar stiekem zijn we er toch goed van afgekomen (zeker als we bedenken wat een ellende Rob en Zina in een vergelijkbare situatie in Ethiopie hebben gehad)…

Zuid-Afrika in komen was gelukkig geen probleem, al hebben we hier voor het eerst weer de achterklep moeten openen om te laten zien wat we bij ons hadden. Daarna konden we echter snel door om over een heerlijk gladde asfaltweg naar Springbok te rijden. Hier konden we eindelijk weer eens fatsoenlijk boodschappen doen, pinnen, tanken en een bezoekje brengen aan de locale Toyota dealer. Telkens als we naar links sturen hoorden we een schrapend geluid namelijk. Gelukkig was het euvel snel gevonden en bleek het niks ernstigs te zijn: een verbogen stofkap die tegen de remschijf kwam. Even later konden we dus weer verder, goedgemutst omdat we voor de reparatie helemaal niets hoefden te betalen. Toyota Springbok bedankt.

Als we later ooit eens terugdenken aan ons kampeerplekje van vannacht zal dat met een dubbel gevoel zijn. Enerzijds was het een geweldige plek. Midden tussen de bergen, helemaal alleen, tussen de rotsen en struikjes met een prachtig uitzicht op het omringende landschap, geen enkel huis in het zicht. Anderzijds zullen we ons herinneren dat we slecht geslapen hebben omdat het zo ontzettend hard waaide. Gisterenavond gelukkig nog niet (we hebben op ons dooie gemak zitten braaien). Maar rond een uur of tien stak er een forse wind op waarvan de vlagen de auto rgelmatig flink op en neer lieten schudden. Net als tijdens eerste stormen in Soedan heeft de daktent het ook nu gelukkig weer prima gehouden, maar wij hielden regelmatig ons hart vast..
Inmiddels is het bijna tien uur ’s morgens en zitten we alweer eer uur of drie in de auto, die nog steeds op de kampeerplek staat. We hebben in de auto ontbeten, want buiten waait het nog steeds hard. Zometeen gaan we toch maar eens kijken of we een stukje kunnen gaan rijden. Anders komen we nooit in Kaapstad.

(1 november)
Omdat het nog altijd hard waaide hebben we de volgende dag in een cottage geslapen. Terwijl we de wind buiten te keer hoorden gaan, zaten wij lekker binnen onder het genot van een glaasje wijn (ook goede wijn wordt hier in pakken verkocht. Hartstikke handig!) een spelletje te spelen. Wat een luxe.
De ochtend erna hebben we een wandeling gemaakt en genoten van al het groen om ons heen. Heerlijk om weer iets te ruiken. De laatste weken hebben we eigenlijk alleen maar woestijd gezien. Mooi, maar veel meer dan stof ruik je daar niet. Maar zodra we de grens overgingen en de Oranje Rivier overstaken veranderde dat. Dat het in het dal van de rivier vruchtbaar zou zijn hadden we wel verwacht. Maar ook toen we daarna Zuid Afrika in reden bleef het groener.
De campingeigenaar van de eerste avond in Zuid Afrika verzekerde ons dat het landschap elke honder à tweehonderd kilometer dat we verder zuidelijk zouden komen zou blijven veranderen. En hij had gelijk. Het eerste stuk hebben we vooral bergen van kaal graniet en lage begroeiing gezien. Dat veranderde zodra we het dal van de Olifants Rivier inreden. Het hele dal is daar gevuld met boomgaarden (citrusvruchten) en wijnranken. En voorbij de de Piekenierspas veranderde het wederom. Vanaf verbeedt het dal zich en zien we vrijwel uitsluitend goudgele graanvelden. Ondertussen passeren we plaatsen met prachtige namen als Dwars-op-die-weg, Misverstand, Goedbedacht en Langewens.

Inmiddels zitten we weer midden tussen de wijngaarden. Want een bezoek aan Zuid Afrika is natuurlijk niet compeel zonder bezoekje aan de wijnstreek ten oosten van Kaapstad. Omdat er in Stellenbosch en Paarl geen camping zit zijn we naar Franschoek gegaan. De camping aldaar is niet geweldig, maar wel bijzonder. Want waar wordt je als tourist nu uitgenodigd om ’s avonds een (proef)presentatie van een stel studenten Tourism Management bij te wonen die ieder op hun eigen manier uitleggen waarom potentiële werkgevers voor hen zouden moeten kiezen? Best grappig. En daarna hebben we gezellig met ze zitten ouwehoeren.
Maar we kwamen natuurlijk voor de wijn. En die hebben we vandaag genoeg geproefd. Franschoek is eigenlijk maar klein en het aantal wijngaarden is groot. Tel daarbij op dat je vrijwel overal zonder afspraak terecht kunt voor een proeverij en dit vrijwel niets kost (20 rand p.p. / omgerekend 2 euro) en je weet eigenlijk al wat wij vandaag gedaan hebben: een wijnwandeling. Meer dan twee wjnhuizen hebben we niet aangedaan. Maar dat was genoeg. Tussen twaalf en half vijf hebben we in totaal zo´n tien halve glazen wijn gedronken.