Grensovergangen en vreemde valuta

Eergisteren hebben we zoals eerder al aangekondigd de Zambezi getrotseerd met een raft. En we’re still alive! Het was de mooiste tocht die we gemaakt hebben tijdens onze reis, mede door de vele stroomversnellingen (25), varierend van graad 2 tot 5 (graad 6 wordt niet meer gedaan met een raft vol touristen), maar ook door een gezellige groep, leuke instructeur, prima verzorgde lunch en (simpel) diner. Was het echt zo heftig als we verwacht hadden? Nee, dat niet niet. Op de Witte Nijl in Uganda hebben we een aantal stroomversnellingen gehad die minstens net zo heftig waren als de heftigste die we hier hebben gedaan. Maar is dat erg? Voor mij (Bianca) in ieder geval niet. Door de reputatie van de Zambezi heb ik echt getwijfeld of ik dit wel aandurfde, aangezien ik geen zeer geoefende zwemmer ben en dan snel in paniek raak. Gelukkig waren wij ook zo goed (uhum) dat we helemaal niet omgeflipt zijn, in tegenstelling tot een aantal andere boten. In iets minder wild water hebben we wel af en toe gezwommen (om vlak nadat we weer terug in de boot waren een kleine krokodil aan de oever te zien liggen. Maar die was volgens de gids te klein om mensen aan te vallen. En Joost en ik hebben onze cliff-jumping skills even getoond aan de rest van de groep door een zeven meter hoge rots te beklimmen en vanaf daar in het water te springen… De rest durfde niet. Helaas hebben we van dit alles geen bewijsmateriaal :-). Het dagje raften was al een rib uit ons lijf (125 euro p.p.), en voor de foto’s wilden ze ook nog eens 30 euro hebben. Aangezien wij niet omgeflipt zijn waren de foto’s ook een stuk minder spectaculair dan die uit Uganda, dus we hebben ze vriendelijk bedankt.

En nu zijn we dus in Botswana… Wat gaat het snel! Gisteren zijn we de grens over gegaan. 20 km voor de grens stond langs de weg een politiepost die vond dat we nog 40.000 kwatcha (8 dollar) moesten betalen om het land uit te mogen rijden. Klonk allemaal heel erg vaag. Toen we het land inkwamen hebben we ook al 30.000 moeten betalen. Lijkt iets te zijn van de lokale overheid die ook nog wat wil verdienen aan het feit dat zij grensgemeente zijn. Uiteindelijk bleek dat we korting kregen bij het uitrijden als we de kwitantie konden laten zien van het inrijden. Gelukkig lag die nog ergens onderaan in de bak en hoefden we maar de helft te betalen. Vaag allemaal, maar van Nederlanders die we gisteren hier op de camping ontmoetten hoorden we hetzelfde verhaal, het zal dus toch wel kloppen… De grenspost om Zambia uit te komen ging heel soepel. Niemand die nog gevraagd heeft naar de Carbontax die we niet betaald hebben. Enig probleempje dat we daar hadden was dat we een ticket voor de veerboot moesten kopen (yup, veerboot nummer drie om een grens over te komen) en daarvoor hadden we kwatcha’s nodig (Dollars werden niet geaccepteerd, terwijl de reisgids en ook een memo dat bij de grensovergang hing nog zei dat je alleen in dollars kon betalen. Dat bleek een half jaar daarvoor ofzo weer gewijzigd te zijn en nu kon je dus alleen in kwatcha betalen). Laten we nou net al onze kwatcha’s uitgegeven hebben voordat we hier kwamen. De bank was dicht (zondag) en de geldwisselaars op straat vroegen een achterlijke prijs (1 dollar voor 3500kw ipv 1 dollar voor 5000kw). Uiteindelijk hebben we met hulp van het mannetje van de ticketoffice toch een redelijke prijs weten te betalen (30 dollar voor 134000 kw).

Het veer stelde niet veel voor en we waren zo aan de overkant. Daar kostte het (hoewel niet ingewikkeld) op zijn afrikaans allemaal erg veel tijd om dingen te regelen, Ook hier liepen we weer tegen het probleem aan dat we niet in dollars konden betalen. We moesten wegenbelasting en autoverzekering in lokale Pula betalen. Ook hier was geen bank open, maar ook geen geldwisselaars op straat… Wat nu? Uiteindelijk heeft iemand van de veermaatschappij onze dollars met haar eigen geld gewisseld. Geen super gunstige koers, maar we waardeerden het wel dat ze zoveel moeite voor ons deed en uiteindelijk hadden we de Pula’s gewoon nodig om verder te kunnen.

Inmiddels zitten we op een camping niet ver van de grens. Omdat we gisteren bij de grens zoveel tijd nodig hebben gehad hebben we besloten die dag maar niks meer te doen. We hebben onszelf getrakteerd op “uit eten” op de camping. Een buffet met lokale gerechten, maar wel op een zeer goede manier klaargemaakt. Wij hebben met smaak zitten eten! En als kers op de taart bleek het hier ook nog “independence day”, ze vierden dat ze al 46 jaar volledig onafhankelijk zijn van Engeland. Daarom was er live muziek bij het eten en was er na het eten een zeer goede Botswaanse dansgroep. Joost moet ergens ook nog afrikaans bloed in zich hebben, want hij heeft zeer verdienstelijk ook nog een dansje meegedaan, waarvoor hij volop complimenten kreeg van “de amerikaanse ouderenbond” die ook op de camping stond.

Vandaag staat weer in het teken van pinnen, tanken, boodschappen doen, internetten, maar ook erg veel vooruit plannen. Dat laatste zijn we niet gewend. In botswana kun je niet echt spontaan reizen. Je moet precies weten wat je elke dag gaat doen, omdat een groot deel van het land bestaan uit Nationale Parken, waarvoor je entree moet betalen. De entree van de parken en ook de entree voor de campings in deze parken moet je echter vooraf al betaald hebben bij de ticketoffice waarvan er maar 3 in heel het land zijn. Wij hebben dus afgelopen dagen al veel zitten lezen, maar zitten nog met veel vragen. We hopen dat we daar vandaag uitkomen en onze plannen dan concreter worden…