Eindelijk lekker weer

Istanbul uitkomen was in niets te vergelijken met de zenuwslopende ervaring van een paar dagen daarvoor toen we Istanbul inreden. Op zich niet vreemd, want we vergelijken nu ook een zaterdagmiddag om 12.00 met een doordeweekse dag midden in de avondspits…

Maar goed, zoals altijd wilden we voor het donker een kampeerplekje vinden. In de Lonely Planet (reisgids) hadden we twee campings net buiten Bursa gevonden die qua reistijd prima haalbaar waren. Exacte adressen hadden we niet, maar ze zouden vóór Bursa aan de weg liggen, dus we zouden ze vanzelf tegenkomen. Niet dus ! Voor we het wisten zaten we (weer in de avondspits) midden in Bursa. Plan B: zo snel het centrum uit zien te komen en de weg vervolgen tot er een andere camping aangegeven zou staan. Helaas bleek dat ijdele hoop, want campings zijn hier toch redelijk zeldzaam… Na advies gevraagd te hebben aan een turkse boer, die geen enkel woord Engels of Duits sprak, en daarna een pompbediende die nauwelijks meer sprak, zijn we naar Appolonia gereden, een plaatsje aan een groot meer. Als er ergens campings zouden zijn zou het daar moeten zijn. Maar ook daar geen camping . Wel werd duidelijk gemaakt dat we zonder problemen op een parkeerplaats mochten camperen. Tja… veel andere keuze hadden we niet.

Aangezien we nu de kosten van een camping bespaard hadden en ons toch ook wel een beetje bezwaard voelden om daar zomaar te gaan staan besloten we in het restaurant van het dorpje wat te gaan drinken. Ook daar werd geen Engels of Duits gesproken, dus voor het eerst deze vakantie hebben we ons point-it-boekje (plaatjesboekje) voor de dag gehaald. Naast een pilsje wilden we eigenlijk nog wel een kleine snack, maar dat bleek zo ingewikkeld dat we die maar hebben laten schieten. Na het dorp lekkere wandeling zouden we wel terugkomen om normaal te eten. Want vis hadden ze wel, hadden ze ons al verschillende keren duidelijk weten te maken. Van de wandeling is uiteindelijk niks gekomen, want we raakten aan de praat met een Duits-Turks stel (Köksal en Sarah) dat ons bij hen aan tafel uitnodigde. Zij hadden jaren in Duitsland gewoond en we konden dus gezellig met hen kletsen. Met de turkse vrienden die bij hen waren konden we niet communiceren, maar regelmatig werd het één en ander voor hen vertaald, en andersom. Uiteindelijk hebben zij ons ook geholpen met de bestelling. Veel keus was er niet, maar we hebben prima visfilet gegeten en inmiddels weet ik ook hoe ik in het Turks vis moet bestellen zonder graat :). Na mailadressen uitgewisseld te hebben (en natuurlijk onze website) en de belofte gedaan te hebben dat we ze op de hoogte zouden houden van onze reis en dat we zeker moesten bellen als er in Turkije problemen waren, hebben we afscheid genomen. Wie weet komen ze nog eens bij ons langs als ze in de buurt zijn! We hebben het in ieder geval een erg gezellige avond gevonden. Super leuk om elke keer toch weer mensen te ontmoeten! Eerst Frank, de duitser die we in Alexandroupolis op de camping ontmoetten, daarna Wim, Els, Willem en Diede in Istanbul, en nu dus Köksal en Sarah. Dit zijn zeker momenten die onze reis bijzonder maken. Op de één of andere manier maken we nu veel gemakkelijker contact dan wanneer we gewoon 10 dagen naar Mallorca gaan ofzo.

Die nacht hebben we eigenlijk best goed geslapen. In Macedonië hebben we ook een keer op een parkeerplaats geslapen, en hebben toen amper een oog dicht gedaan. Er kwamen toen erg veel mensen langslopen en dat maakte ons toch wat onrustig. Nu in Appolonia zijn we eigenlijk alleen wakker geworden van de moskee, maar dat heeft dan wel weer zijn charme.

Inmiddels zijn we op een camping in Bergama (in de outheid Pergamum, waar het perkament is uitgevonden). We waren erg vroeg uit Appolonia vertrokken en kwamen hier dus al om 3 uur ’s middags aan. Heerlijk, want waar het onderweg telkens bewolkt geweest was, brak nu net de zon door. 28 graden en een zonnetje! Heerlijk zitten lezen en allebei lekker bruinverbrand. Vandaag zijn we lekker hier gebleven. Hebben hier een wasje gedraaid en zijn met de Dolmus (klein personenbusje) naar de Acropolis gegaan. In het laatste stuk zijn we uitgestapt, om het laatste stuk te lopen. Dat bleek toch een pittige wandeling te zijn (vandaar dat de Lonely Planet suggereerde om een taxi te nemen!), dus toen we na een kilometer een lift aangeboden gekregen in de laadbak van een pickup sloegen we die natuurlijk niet af! Dit alleen was al een leuke ervaring en van een vergoeding of fooi wilden ze niets weten…

De Acropolis was schitterend om te zien, vond zelfs ik, en ik ben niet iemand die erg houdt van gebouwen, ruïnes etc. Er stond hier nog redelijk wat overeind, zodat je wel een indruk kreeg van hoe het er vroeger allemaal uitgezien heeft. Op de terugweg moesten we natuurlijk de Dolmus weer terughebben, maar we hadden geen idee welke richting we op moesten. Turkse mensen zijn erg behulpzaam. Dat hebben we al meerdere keren ondervonden. En ook deze keer hoefden we het eigenlijk niet eens te vragen en werden we al geholpen.

Morgen rijden we verder naar Pamukkale, waar hele witte kalkterrassen (travertijnen) met waterbronnen erin te zien zijn.