Bijzonder afscheid

Twee uur. Zo lang hebben we er vanmorgen in Amman over gedaan om van de Soedanese ambassade naar ons hotel te komen. Wat een onmogelijke stad om zelf je weg in te vinden! Oorspronkelijk gebouwd op zeven heuvels (net als Rome) telt de stad er inmiddels niet minder dan negentien. En ze zijn verdomd steil ook nog! Maar wat het vooral lastig maakt is dat de brede boulevards een tussenberm hebben die vrijwel nergens over te steken is, dat klaverbladen soms als rotondes op de kaart staan en dat die kaart bovendien niet vermeldt of iets eenrichtingsverkeer is of niet. Bijna hadden we de brui er aan gegeven. Dan maar niet naar Amman, dan maar niet even lekker douchen. Want dat zat er gisteren niet in. Toegegeven, het kampeerplekje in Jerash lag prima, bij het bezoekerscentrum van de oude stad Gerasa. Maar zo’n parkeerplaats met alleen toiletten is toch niet alles. En zo’n nachtwaker die je – waarschijnlijk onbedoeld – constant het gevoelg geeft bekeken te worden is ook niet alles. Maar ja, wat wil je voor een gratis kampeerplekje. Leve de gastvrijheid van de Jordaniërs!

Want gastvrij zijn ze zeker. We voelen ons echt welkom. Maar wat wil je ook, als zo’n beetje iedereen die je tegenkomt (douanier, winkelier, politieagent, kaartjesverkoper, etc.) je vraagt: “How are you? Where are you from? Oh, Holland. I love Holland. Welcome in Jordan”. Soms komt er een “allemachtig prachtig” achteraan (wie zegt dat in hemelsnaam ooit in Nederland?), maar meestal blijft het hierbij. Een enkeling gaat echt een gesprek aan. Zoals de man in het kleine winkeltje in Jerash. Maar die had dan ook jarenlang in Texas gewoond en veel van de wereld gezien. Niettemin leuk om even met hem te spreken over zijn land, de mensen en de gewoontes. Bijvoorbeeld over dat Jordaniërs (net als Syriërs trouwens) gewoon zijn om plastic zakken, flessen, papiertjes, etc. op straat te gooien. Ondanks dat de Islam voorschrijft dat je goed voor mens, dier en je omgeving moet zorgen lijkt het ze gewoonweg niets te doen dat ze daardoor de hele dag in de rommel rondlopen. Rare jongens, die Arabieren!

En ook Mahmoud was een uitzondering natuurlijk! Eerder hebben we al geschreven dat hij speciaal een dag vrij genomen had om ons rond te leiden door de oude stad Gadara (bij Umm Quais). Mahmouds vader heeft als archeoloog gewerkt en ook hijzelf heeft meegewerkt aan opgravingen ter plaatse. En dat was te merken. Onvermoeibaar loodste hij ons van de ene naar de andere bezienswaardigheid. En als toetje werd er ook nog even een vriend met auto, Mohammed, opgetrommeld voor een tour in de omgeving. Met zijn vieren hebben we de zon onder zien gaan; jemig wat gaat dat snel ineens. We waren bijna te laat geweest! Daarna hebben we een stuk langs de grens met Israel gereden. In het donker is de overal goedverlichte muur duidelijk te zien. En best wel vreemd voor ons als grensloze Europeanen om te ervaren dat je bij een politepost tegengehouden wordt en niet verder mag omdat het donker is, ook niet als je voor het ministerie van toerisme werkt en twee Hollanders achterin de auto hebt ;-)

Maar we moesten toch terug naar Mahmoets huis. Daar wachtte zijn zus Zeynep immers met een grote schotel overheerlijke mensaf; gekruide rijst met kip, pinda’s en een yoghurtsaus. Eigenlijk hoort dit traditionele recept met lamsvlees en amandelen bereid te worden, maar we kunnen onmogelijk zeggen dat dit niet lekker was. Integendeel! Mahmoed en wij aten met lepel, rechtstreeks uit de schaal, maar zijn vader heeft ons laten zien hoe je het (zoals de bedouïnen) met je handen eet: alles tot een bal kneden en die vervolgens naar binnen werken. Niet echt charmant, maar vast net zo lekker. De kokkin zelf at helaas niet mee. Ze had al gegeten, zei ze… Maar even later met de thee en cake kwam ze er wel bij zitten, met hoofddoek. Alleen toen Bianca eerder die middag in de tuin met haar op de foto ging, ging die even af.

Hoe sluit je zo’n bijzondere dag af? Hoe bedank je mensen die je nauwelijks kent en die toch zoveel voor je doen? Mahmoud die een dag vrij nam om ons rond te leiden, Zeynep die heerlijk gekookt had en ’s middags ook nog eens onze was gedaan had, … gelukkig hadden wij iets bijzonders bij ons: de gelukslampionnen die Marisela gegeven had voor ons uitzwaaifeestje. Een paar daarvan hebben we de eerste avond van onze reis in Duitsland al opgelaten, beschreven met gelukwensen van vrienden. De rest hadden we nog. Zorgvldig bewaard voor een bijzonder moment. En dat was het nu zeker! Een voor een hebben we ze vanaf het dakterras op laten stijgen. Leukste zou geweest zijn om ze allemaal tegelijk te laten gaan, maar daarvoor waaide het te hard. We moesten ze met twee of drie mensen vasthouden om te voorkomen dat het papier vlam vatte voordat de lucht in de lampionnen heet genoeg was om ze op te laten stijgen. Door die wind gingen ze overigens wel als een speer. Niet zoals de vorige keer omhoog, maar richting de telefoonkabels, het huis van de overburen en uiteindelijk riching Israel. We zagen de krantekop al voor ons: gisteren zijn enkele ondefinieerbare vliegende objecten waargenomen boven de Golan hoogvlakte… Uiteindelijk hebben twee lampionnen het niet gehaald. Voordat deze voldoende hoogte konden winnen bleven deze hangen in een boom in de tuin van de overburen en een electriciteitskabel. Ongelukken zijn er niet gebeurd, maar wel jammer dat het uitgerekend de lampionnen van Mahmoud en Mohammed moesten zijn. Die van Zeynep ging gelukkig wel goed. Hopelijk gaat ze trouwen, reizen en gaat ze Engels leren. Zolang ze de enige vrouw is in het huishouden van een gescheiden vader zal dit echter nog niet gebeuren, zo lijkt het… Om haar nog eens extra te bedanken hebben we haar een Delftsblauw schort kado gedaan wat we als kadootje meegenomen hadden vanuit Nederland. Past mooi bij de kopjes die Mahmoud al eens eerder gekregen had van zijn broer die in Leiden woont.

Maar nu zitten we dus in Amman. Deze hoofdstad van Jordanië heeft niet zo heel veel te bieden (‘gewoon’ een wame, stoffige, rommelige stad in het Midden Oosten), maar we waren toe aan even rust, een fatsoenlijke douche, etc. Bovendien zit hier een Soedanese Ambassade. Daar zijn we heel snel en vriendelijk geholpen. Alleen jammer dat we te horen kregen dat we hier zonder uitnodiging geen visum kunnen krijgen. Regels zijn regels. Wel hebben we het adres en telefoonnummer van het consulaat in Aswan, Egypte. Met een beetje geluk hoeven we dus toch niet naar Cairo!

Morgen gaan we het rustig aan doen. ’s Morgens als het nog niet te warm is de stad in. ’s Middags in het hotel de route voor de komende weken uitstippelen. En ’s avonds naar de film. In een filmhuis hier draait Yesterday, een film over de aidsproblematiek in Zuid Afrika. Gelukkig is ie Engels ondertiteld, want dat Arabisch hebben we nog niet echt onder de knie.
Salam Aleikum