Amman - Dana - Petra

In Amman hebben we het heerlijk rustig aan gedaan. En hoewel het geen heel mooie stad is, is het wel een heel prettige stad om te vertoeven. Niet erg toeristisch, dus mensen laten je met rust. We zijn hier twee dagen geweest, maar een paar dagen meer zou voor mij geen probleem geweest zijn.. Gewoon lekker je eigen ding doen… Voor het eerst hebben we alle historische gebouwen onbezichtigt gelaten, en gewoon echt vakantie gevierd.

In Amman hebben we eerst nog even bij een “mechanic” de olie en de koelvloeistof van de auto laten verversen en wat slangen laten vervangen. Dat was eigenlijk toch al nodig, en we waren er bij Crac de Chevalier in Syrie al achter gekomen dat de auto niet erg goed koelde en de koelvloeistof wel erg bruin was in plaats van blauw. Dus het moest er toch van komen..

Vanuit Amman zijn we naar de Dode Zee gereden. Daar kwamen we tot de conclusie dat je eigenlijk nergens gratis de Dode Zee in kunt. Tenminste niet als je je daarna even af wilt kunnen spoelen (en dat is toch echt wel aan te raden!!!). Prijzen variëren van 15 JD (=15 euro) pp tot 55 JD pp. Voor dat bedrag kun je ook gebruik maken van een aantal zwembaden, douche en toilet, maar daarvoor kwamen we er niet. En aangezien we Jordanië echt niet wilde verlaten zonder in de Dode Zee gedobberd te hebben besloten we toch maar die 30 JD neer te tellen. We wilden daarna graag op het parkeerterein blijven staan kamperen, maar daar zouden we dan ook nog 30JD voor neer moeten tellen. We hebben dat “aanbod” beleefd afgeslagen. Maar wat is die Dode Zee machtig zeg! Je kunt je niet voorstellen hoe het voelt om zonder moeite te blijven drijven! Vlak bij ons was iemand in het water die overduidelijk niet kon zwemmen en heel angstig was om te gaan liggen en gewoon vertrouwen te hebben in het zoute water. Uiteindelijk heeft ze haar angst overwonnen. Voor zo iemand moet het helemaal fantastisch zijn!

Wij zijn lekker een paar uurtjes gebleven en hebben de zon aan de overkant van de zee (boven Israël) onder zien gaan terwijl we innig omarmd in de zee lagen te dobberen. Zonder twijfel het meest romantische moment van deze vakantie tot nu toe! Helaas waren de batterijen van de enige camera die we op dat moment bij ons hadden leeg, dus hebben we helemaal geen foto’s kunnen maken .

’s Avonds zijn we toch op het parkeerterrein blijven kamperen (zonder te betalen :)). Samen met een aantal Duitsers, die net de Duitse variant van Amsterdam-Dakar achter de rug hadden. Zij waren in 11 dagen van Allgau naar Wadi Rum gereden, en mochten al die dagen niet over de snelweg rijden. Ook heftig hoor! Als je bedenkt dat wij dezelfde afstand in 5,5 week hebben afgelegd, waarvan delen snelweg! Was erg gezellig. Eén van de opdrachten die onderdeel was van hun rally was dat ze in elk land waardoor ze reden een fles wijn moesten kopen. Aangezien ze de volgende dag naar huis zouden vliegen werden wij blij gemaakt met twee flessen heerlijke wijn. O ja, en een fles after-sun. Want we waren er inmiddels achter dat dat bijna nergens te koop is (wij waren er al drie weken naar op zoek en hadden net die middag ook al een fles gekocht ).

Vanuit de Dode Zee zijn we een stuk binnendoor (flink bergachtig) gereden. Binnen no time stond de olie-temperatuur weer in het rood en hebben we een uurtje gepauzeerd om de motor wat rust te gunnen. Na een half uur rijden hadden we weer hetzelfde probleem. Weer een uurtje pauze dus… Boekje lezen, glaasje drinken, geen stress! Vrij snel daarna kwamen we in Madaba, een niet al te grote stad. Toen we even stopten om de koelvloeistof nog eens bij te vullen werden we al aangesproken door een man en later voegde een taxichauffeur zich bij hem. Ze dachten dat de thermostaat kapot was en stelden voor naar een nabijgelegen mechanic te gaan. Daar aangekomen werd al vrij snel geprobeerd de ventilator eruit te peuteren. Paniek! Door de gebrekkige communicatie hadden wij weer het idee dat ze ons een oor aan wilden naaien. Onze vriend Mahmoud bood uitkomst als tolk. Uiteindelijk bleek dus dat de visco-koppeling die wij in Leidschendam bij Aad hebben gekocht (Koen, nog bedankt voor het ophalen!) de verkeerde bleek te zijn. Deze was namelijk voor een 4-cilinder auto in plaats van voor een 6-cilinder. En bedankt!

Ook de thermostaat bleek inderdaad kapot, en moest vervangen worden. De taxichauffeur bleek een vriendje van de mecanic en is al die tijd bij ons gebleven. Hij zou wel even een nieuwe gaan halen bij een ander mannetje. Joost weer mee, als de dood om weer belazerd te worden. Ik achtergebleven bij de mechanics die er voor zorgden dat ik niks tekort kwam. De ventilator van de garage werd ter plekke gerepareerd en uiteraard werd er weer thee aangerukt. Na terugkomst van de taxichauffeur en Joost was het eigenlijk zo gefixt. Joost heeft nog een poging gedaan om af te dingen, maar zonder resultaat. Maar voor slechts 50 JD incl. fooi mogen we niet klagen. Met nieuwe thermostaat en nieuwe visco-koppeling gingen we toch nog iets sceptisch weer op pad. Gelukkig bleek de koeling toen weer prima te werken en wij waren weer gerustgesteld.

Door de vertraging zijn we toen niet heel veel verder gereden dan Mount Nebo. Een plek die vooral voor christenen een belangrijke plek is (heeft iets met Moses te maken…). Het uitzicht zou ook heel mooi zijn, maar viel erg tegen, mede vanwege het heiige weer. Maar die avond stonden we wel weer lekker gratis te kamperen onder toezicht van de tourist police. Daar stonden ook Wendy en Arie uit de buurt van Gorinchem met hun kinderen Joost (3) en Marit (1). Zij hadden 6 maanden uitgetrokken om op en neer naar Jordanie te reizen. Weer een erg gezellige avond waarbij de kleintjes lekker gekleurd hebben op onze auto! Helaas waren zij alweer op de terugweg en moesten we de volgende ochtend afscheid nemen. Maar niet nadat we de kleine Joost blij gemaakt hadden met mini-pakjes hagelslag en we waypoints voor de gps uitgewisseld hadden.

Op aanraden van Wendy en Arie zijn we naar een heetwater bron gereden die niet zo toeristisch was. Na een flink aantal bergweggetjes bereikten we de bron. De bron zelf was een enorme mannen-aangelegenheid en ik besloot al snel dat ik daar niet bij wilde. Maar vlakbij de bron was een mooie kloof en daar zochten we een lekker plekje om te kunnen relaxen met een boekje. Helaas is van dat relaxen minder gekomen dan we hoopten. We werden regelmatig lastig gevallen door een clubje Jordaanse jongens die er niet omheen draaiden dat ze mij wel interessant vonden. Nou zat ik daar wel in bikini en besloot ik al snel om me helemaal in een sjaal te wikkelen en ze te negeren als ze in de buurt kwamen, maar dat was blijkbaar niet voldoende. Op een gegeven moment gooiden er één van flinke afstand een steen naar ons toe die ons net niet raakte. In een opwelling gooide Joost er één terug. Niet echt handig en ik begon me steeds onveiliger te voelen. Hoewel we eigenlijk wilden blijven kamperen hebben we om 19.15 alsnog besloten te vertrekken en hopelijk nog voor het donker de bergweggetjes te passeren. Dat lukte gelukkig en we besloten naar het kasteel van Kerak te rijden, nog een paar kilometer verderop. Daar zouden we ook gratis kunnen kamperen bij de tourist police. Ter plekke bleek dat we er echter pas om 01.00 ’s nachts terecht konden, want er was een bruiloft en de hele parkeerplaats stond vol auto’s. Daarnaast was de man die ons “hielp” ook erg onaardig en dominant, dus dat voelde ook niet goed. Op dat moment was het echt even niet leuk meer… We besloten dat we dan maar een plekje moesten zoeken in the middle of nowhere en gelukkig hadden we dat snel gevonden. Op een boerenakker ver weg van alle lichtjes in de omgeving. We zijn vroeg naar bed gegaan en werden om 7.00 ’s morgens wakker getoetert door een auto die naast ons stilstond. Dus Joost in allerijl de tent uit. Bleek dat het gewoon iemand was die even een praatje wilde maken :). We hebben er in ieder geval heerlijk geslapen.

Zaterdagmiddag zijn we aangekomen in Dana, een natuurreservaat. Hier stonden we wederom op een parkeerplaats, vlak bij een aantal hotels. Bij het Dana Tower Hotel, dat we kenden uit verslagen van andere reizigers, hadden we afgesproken dat we tegen betaling douche en toilet mogen gebruiken en ook gebruik mogen maken van hun ontzettend prettige en schaduwrijke dakterrassen. Die dag heb ik daar ook de was gedaan (de eerste handwas in 6 weken) en heeft Joost het watersysteem in de auto gefixt. Daardoor kunnen we inmiddels onze watertank vullen en dit water gebruiken om te koken, te wassen en af te wassen. Voor drinkwater gebruiken we nog flessen. Over een aantal weken zullen we het waterfilter installeren zodat we ook geen drinkwater meer hoeven kopen. Alles bij elkaar heeft deze vlijt een hele middag geduurd, mede omdat het halve dorp en een hoop toeristen langskwamen en allemaal een praatje kwamen maken. Gezellig maar het schiet niet op.

Aan het eind van de middag kwam de touristpolice (die normaal gesproken onze beste vriend is) om ons te vertellen dat we niet op die parkeerplaats mochten staan. We moesten in een hotel slapen of een parkeerplaats een eind verderop opzoeken. Niet vanwege de veiligheid, maar puur vanwege de centen denken we. Ik kon hem niet overtuigen door te zeggen dat we dit met de hotelmanager hadden afgesproken, dus heb ik hem “meegetrokken” naar het hotel, waar na wat discussie de tourist police toch afdroop en wij mochten blijven staan. Hulde aan onze vriend Hazim van het hotel!

Zondag zijn we in het natuurreservaat gaan wandelen, samen met Joohee en Bob, een Amsterdams stel dat in één van de andere hotels verbleef. We hadden geen zin om veel geld voor een gids te betalen, dus zijn we zelfstandig op pad gegaan. Na een stukje wandelpad naar beneden zijn we op zoek gegaan naar een andere weg terug omhoog. Dat betekende heel wat geklauter en uiteindelijk om het heetst van de dag het stijlste stuk weer teruglopen. Na een paar uurtjes relaxen is Joost nog een keer met Joohee en Bob op pad gegaan, om de graftombes en een bron te bezoeken. Minder hoogtemeters en een stuk minder warm dan eerder op de dag. Die dag vonden we dat we het wel verdiend hadden om lekker aan te sluiten bij het buffet van het hotel. Volop keuze en heerlijk gegeten! ’s Avonds gezellig met wat anderen (vooral backpackers) wat zitten kletsen en weer waterpijp (Argila) gerookt.
Inmiddels zijn we aangekomen in de buurt van Petra, nadat we onderweg even de kabel van de handrem hebben laten repareren. Kamperen doen we in een (toeristisch) bedouinencamp, waar we gewoon in onze eigen tent mogen slapen. Onder een groot gezamenlijk afdak, dat we vooralsnog met niemand hoeven delen, zitten we nu lekker dit verslagje te typen en foto’s uit te lezen. Morgen gaan we eerst “Little Petra” bezoeken. ’s Middags op zoek naar een internetcafe om dit verslagje en foto’s weer op de site te zetten. Daarna zullen we nog twee dagen in Petra verblijven voor we naar Wadi Rum verder rijden voor onze eerste echte woestijn-rij-ervaring.