Petra en Wadi Rum

Afgezien van een paar bedouïnententen heel in de verte nergens een teken van leven. Een gps-coördinaat hadden we niet, maar volgens mij hebben we het gevonden: de middle of nowhere ligt hier. En dat op slechts een paar kilometer afstand van het touristische deel van Wadi Rum! Al moet ik er meteen bij zeggen dat we van dat laatste eigenlijk niet veel gemerkt hebben. Meer dan tien à vijftien andere 4x4’s (vrijwel alleen maar LandCruisers, en veel daarvan 60´ers zoals die van ons) hebben we eigenlijk niet gezien toen we vandaag dit wereldberoemde gebied doorkruisten. Maar daarover later meer. Eerst even terugblikken op de dagen hiervoor.

Als je maar een ding bezoekt in Jordanie, laat het dan Petra zijn. Aldus onze Lonely Planet. En daar zijn we het roerend mee eens. Als je ooit een boek, reisgids of touristische brochure over Jordanie hebt opengeslagen heb je ongetwijfeld een mooie foto gezien van een kloof (de Siq) met aan het einde een inmens grote, uit de rotsen uitgehouwen, gebouw (de Treasury). Dit is echter pas het begin. Als de kloof zich even verderop verbreedt zien we nog veel meer in de rotsen uitgehouwen gevels. Hoewel veel van de oorspronkelijke ornamenten de tand des tijds niet doorstaan hebben is duidelijk dat de Nabateers die deze tombes en eetzalen hier tussen de 3e eeuw voor Chr. En de 3e eeuw na Chr. ‘gebouwd’ hebben een zeer welvarend volk geweest moeten zjin. En een slim volk bovendien: om te voorkomen dat het steile dal bij forse regen in een wildwaterbaan veranderde legden ze een ingenieus stelsel van dammen, goten en waterbekkens aan. De dag ervoor hadden we al een paar mooie voorbeelden daarvan gezien in Litte Petra.

Op aanraden van zowel Marleen als andere reizigers die we in Dana ontmoetten, zijn we direct na de Treasury links de berg op gegaan. Trede voor trede, bocht voor bocht, werken we ons op ons gemak een weg naar boven. Onderweg stoppen we meerdere keren om foto’s te maken van mooie grillig gevomde rotspartijen in de meest mooie kleuren (grijs, bruin, rood, geel… ), of simpelweg om te genieten van het uitzicht. Het mooiste uitzicht krijgen we echter als we op de top. Iets voorbij de hoge offerplaats kijken we over de rand van het plateau en overzien we de gehele vallei. Indrukwekkend. Na een korte pauze lopen we via een andere, duidelijk minder druk belopen, route naar beneden. Onderweg passeren we verschillende tempels. Lager op de helling zien we overal grote gaten in de rotsen. Waren het in Kapadocie (Turkije) vooral woningen die in de rots uitgehouwen waren, in Petra zijn het hoofdzakelijk tombes. Reeds lang geleden zijn deze door grafrovers geplunderd. Wat rest achter de opening is meestal slechts nog een kale vierkante ruimte.

Petra in is veel te groot om in een dag te doen. Wij hebben er dan ook voor gekozen om een ticket voor twee dagen te kopen. Op die manier konden we de tweede klim, die naar the Monastry, bewaren voor de tweede dag. Hoewel we van plan waren om de trappen lopend op te gaan, hebben we ons uiteindelijk getrakteerd op een ezelritje. Omdat we korting kregen omdat het nog vroeg was ;-) Als we het ergens doen, dan is het wel hier, zeiden we tegen elkaar. Facinerend hoe die ezels schijnbaar zonder moeite de trappen en rotspaden oplopen. En dat vijf keer per dag, aldus de ezeldrijver. Dat Bianca’s ezel constant probeerde de mijne in te halen – bij voorkeur op het steilste, smalste en/of bochtigste stuk – maakte de belevenis voor ons compleet. Al met al is het echter de combinatie van het kale berglandschap, de tombes en de inmense in de rots uitgehouwen gevels die tot de verbeelding spreekt. Op de een of andere manier ademt Petra iets avontuurlijks uit. Niet voor niets werd hier ooit de film Indiana Jones & the last crusade opgenomen. Op het moment dat ik dat las in de Lonely Planet nestelde het thema van de soundtrack zich in mijn hoofd, om er voorlopig niet meer uit te gaan!

Maar nu zitten we dus in Wadi Rum, het gebied waar T.E. Lawrence van de plaatselijke bedouinen zijn bijnaam ‘ Lawrence of Arabia’ kreeg tijdens de Arabische Revolutie. Afgezien van een paar herinneringen aan hem en eeuwenoude rotstekeningen is het echter vooral het overweldigende landschap dat hier centraal staat. Een glooiende woestijn van geel, wit en rood zand vol met enorme rotsmassieven die prachtige coulisen vormen in het landschap. Het uitzicht is hierdoor telkens weer anders en het is heerlijk om hier in alle rust rond te kunnen rijden. Bovendien kunnen we de auto eindelijk eens ‘echt’ uittesten. Wat lucht uit de banden en rijden maar! Hoewel we geen vergelijk hebben, hebben we het idee dat de auto naar behoren presteert, ook al komen we niet altijd bovenaan de heuvels ;-)

Enige nadeel van het gebied is misschien dat het navigeren niet echt gemakkelijk is. Elke rotsformatie is anders, maar de gratis kaart die we bij het visitors center hebben meegenomen is wel heel globaal. Des te blijer zijn we met de coordinaten die we op Mt. Nebo van Arie en Wendy gekregen hebben en van internet geplukt hebben. Dan hebben we tenminste nog iets van een referentie. Bordjes of richtingaanwijzers daar doen ze hier tenslotte niet aan. En dat is eigenlijk maar goed ook. Liever even zoeken naar een rotsbrug of romantische afgelegen overnachtingsplek dan een lokale gids meenemen en slapen in een van de compleet ingerichte camps. Leve het avontuur!

Graag waren we via de 50 tot 70 km lange woestijnroute naar Aqaba gereden. Maar bij gebrek aan gps-track en zin om geld uit te geven aan een gids zien we daar toch maar van af. Naar verwachting blijven we nog een of twee dagen in Wadi Rum om daarna gewoon via de verharde weg naar onze laatste stop in Jordanie te rijden.