Een moeizame start

Hebben we echt alles? Die vraaag hebben we onszelf meerdere malen gesteld de afgelopen dagen. Maar ondanks dat we in september bij ons vertrek uit Afrika een hoop achtergelaten hebben in de auto hebben we toch nog 37 kilo bagage bij ons, zo blijkt bij het incheken op de Brusselse luchthaven Zaventem. Wat wil je, met naast wat onderdelen voor de auto ook frikadellen, kaas, drop en andere typisch Nederlandse lekkernijen voor onze gastheer in Kenia in je koffer.

Onderweg naar de luchthaven stroomt de regen snel en rijden de auto’s langzaam. Gelukkig waren Geesje en Rinus bijtijds bij ons en hadden we ruimschoots genoeg tijd ingecalculeerd. Niet nodig achteraf, want in de vertrekhal bleek al snel dat onze vlucht een uur vertraging had. Maar volgens de vriendelijke medewerkster van Egypt Air zou dat bij de overstap in Cairo geen problemen op moeten leveren, noch voor onszelf noch voor onze bagage. En voor het ongemak kregen we een voucher om iets te drinken/eten te halen. Prima service daar in Brussel.

In Cairo bleek na veel gehaast dat we toch de overstap zouden missen. Althans.. wij niet, maar onze bagage zou dan niet meer meekomen. Daarom werden we overgeboekt op een vlucht naar de Oegandese luchthaven Entebbe, om van daaruit, na een overstap van niet minder van zeseneenhalf uur door te vliegen naar Nairobi. Van dat vooruitzicht werden we niet echt blij. Maar hoeveel tijd heb je om ophef te maken, als je volgende vlucht vrijwel meteen vertrekt?

Na nogmaals 4 uur in een vliegtuig landen we rond vier uur ’s nachts in Entebbe. Over een vrijwel verlaten asfaltvlakte lopen we door een lekker briesje van het vliegtuig naar de ontvangsthal. Wat een verschil met het vliegveld van Cairo! Ook binnen was het verschil duidelijk merkbaar. Alles gaat pole pole, ofwel rustig aan. En dat geldt voor zowel het werktempo als voor de communicatie over wat er gaat gebeuren, wanneer dat gebeurt, etc.. Als je niets vraagt, gebeurt er niets, zo lijkt het bijna. En hier ook geen vouchers of andere tegemoetkomingen zoals gratig gebruik van de lekkere banken in de uitgestorven VIP lounge. Nee, we moeten het doen met ongemakkelijke bankjes in een veel te lichte vertrekhal. Maar het kan altijd erger: Als we tegen tienen in de ochtend bijna aan boord gaan van onze derde en laatste vlucht horen we van een stel Belgen dat twee Rwandezen die op dezelfde vlucht zaten door al dit gedoe hun vlucht van Nairobi naar Kigali gemist hebben. En de volgende gaat pas over drie dagen!? Nee, dan valt de 28 uur die wij er inclusief de taxirit van Nairobi naar Naivasha over doen nog mee.

En nu zitten we dus eindelijk op de plaats van bestemming: Bila Shaka, de lodge en rozenkwekerij van Joost en Ingrid Zuurbier in Naivasha. Ingrid en Resa zitten helaas in Nederland en Joost is nog aan het werk. Maar we worden hartelijk ontvangen door de honden, de tuinman, en huishoudster/kok. Of we meteen maar komen lunchen? Wat een service! Snel sturen we Joost nog even een sms’je om te laten weten dat we er eindelijk zijn. Vanuit Entebbe hadden we al bericht dat we later zouden zijn, maar we begrijpen dat bericht niet aangekomen was. En dat is natuurlijk ook niet zo raar, als je vanuit Oeganda een Keniaans nummer gebruikt maar vergeet de landcode erbij te zetten ;-) Oeps, foutje!

Vanavond even lekker bijkletsen met Joost, en dan op tijd ons bed in. Morgen geen wekker… onze vakantie is begonnen!