Pruttel pruttel

… en toen hield ie er mee op, de auto. En terwijl de auto’s achter ons in de file op weg naar het centrum van Mombasa ons één voor één in haalden werd al snel duidelijk dat ie het ook niet zomaar meer ging doen. Ooit een blanke een auto zien duwen in Afrika? Bij het tankstation honderd meter verderop nu wel ;-) Diesel kan bijna niet op zijn, maar voor de zekerheid eerst maar eens tanken, want de brandstofmeter werkt niet helemaal zoals het hoort. Heeft ie nooit gedaan trouwens. Helaas, dat blijkt het niet te zijn. Water bij de diesel dan misschien? Uit de waterscheider komt alleen diesel als Joost ‘m opendraait, dus dat is het ook niet. Lucht in de leiding? Kan bijna niet, maar voor de zekerheid toch maar even ontluchten. Als Bianca de auto daarna probeert te starten lijkt ie het weer te, maar als Joost even later achteruit wil rijden om om te vertrekken slaat hij toch weer af. Hm… Vervuilde diesel, suggereert het ‘mannetje’ dat we erbij halen. Net als Sanne en Kyra vlak voordat ze terug bij Bila Shaka waren. Maar zij hebben het filter toen, amper 2000 km geleden, nog vervangen. Toch de leiding maar even van het blok gehaald. Het filter dat daar zit lijkt eigenlijk niet echt vervuild. Maar toch loopt de motor weer als een zonnetje als de zaak weer in elkaar zit en nogmaals ontlucht is. Laten we hopen dat het hierbij blijft!

En nu, een dag later, zitten we bij de bar van de Twiga Lodge in Tiwi, net ten zuiden van Mombasa. Helaas niet in het zonnetje, maar onder een afdak. Het regent namelijk. Niet heel hard, maar toch. Dit is natuurlijk niet het weer dat je verwacht als je naar de kust gaat. Ach, een mooie gelegenheid om de laptop er weer eens bij te pakken en terug te blikken op de afgelopen week.

De eerste dagen in Naivasha stonden in het teken van klussen aan de auto. Het vervangen van beide oliekeerringen n de steekas blijt weliswaar geen vreselijk moeilijke klus te zijn, maar wel een tijdrovende. Zeker ook omdat alles weer schoongemaakt moet worden voordat het weer in elkaar gezet kan worden. Gelukkig zijn we op tijd klaar om zondagmiddag samen met onze gastheer Joost (en Marja, een Nederlandse die op dat moment ook bij Bila Shaka is) aan de andere kant van het meer bij Carnellys te gaan eten. Op de terugweg stelt Joost voor om een kleine omweg te nemen. In plaats van over de weg langs het meer rijdens we via allerlei kleine, stijle weggetjes vol zand, rotsen en struikjes terug naar Bila Shaka. Het is heiïg en het uitzicht is beperkt, maar de mooie plekjes die we onderweg passseren maken veel goed.

De eerste dagen dat we in Naivasha waren, waren Ingrid en Resa bij familie in Nederland. Maandag komen ze thuis, dus we besluiten die dag ook nog in Naivasha te blijven. Leuk om hen ook nog even te zien voordat we dinsdag naar Nairobi vertrekken. Die dinsdag staat in het teken van bekenden opzoeken. Eerst gaan we langs Helen, een collega van Joost. Samen met haar man en dochter Ling woont ze sinds medio februari in Nairobi omdat ze een tweede kind aan het adopteren zijn: Gabriel, die wel al bij hen woont. Hoewel de adoptie inmiddels al goedgekeurd is door de rechter moet er nog een handtekening gezet worden. Misschien gebeurt dat vrijdag. Misschien ook niet. Afrika.. Als kadootje hebben we voor Helen een exemplaar van de Waalwijzer meegenomen. In dit personeelsblad van de gemeente Waalwijk staat een artikel over Helen’s adoptieavontuur. Ze blijkt het zelf nog niet gehad te hebben en is er erg blij mee. Blij is ook Ling met de hagelslag die we meegenomen hebben vanuit Nederland.
Een paar uur later en een bezoekje aan onze ‘huissupermarkt’ (de Nakumatt in Junction Mall) staan we in de hal van het West Gate Shopping Centre te wachten op Isik. Vorig jaar hebben we met deze Turkse Expat en haar chauffeur vanuit de Omo-vallei in Ethiopië naar Kenia gereden. En dit is een mooie gelegenheid om elkaar weer te zien. Na heerlijk gegeten te hebben bij het Japanse restaurant is de ergste spits wel voorbij en rijden we achter haar aan naar haar huis. Daar treffen we ook Marc en Bensi, Australische vrienden van Isik die jarenlang in kenia en Tanzania gewoond hebben en nu tijdelijk bij haar logeren. Isik is moe en skypt nog even met Turkije. Marc en Bensi blijken echter ook gezellig en geven ons de nodige tips voor de komende weken.

Ook de volgende dag blijven we nog in Nairobi. Bij onze ‘huiscamping’ Jungle Junction vragen we eigenaar Chris om ons te helpen met het Carnet de passage. Daarna doen we eigenlij niets bijzonders meer, behalve dan een praatje maken en tips uitwisselen met verschillende andere overlanders, zoals Paul en Marja, andere Nederlanders die al 2,5 jaar onderweg zijn met hun 2WD vrachtwagentje. Die yellow card / Comesa (WA-verzekering voor Kenia, Tanzania en Malawi) kunnen we morgen ook wel regelen. De volgende dag blijkt dat uiteraard meer tijd te kosten dan verwacht…. Welkom terug in afrika, haha! Ook het bijvulen van de gasfles kost iets meer tijd dan verwacht. Maar wat wil je als je rond lunchtijd ter plekke bent. Een uurtje rijden we de stad uit en begint deel twee van onze reis pas echt.

Onderweg schiet het niet op. De weg van Nairobi naar Mombasa blijkt een echte Afrikaanse snelweg: een soort provinciale weg (één baan heen, één baan terug, zonder middenberm) vol vrachtwagens en op de meest onmogelijke momenten inhalende minibusjes. Verder dan de KWS-camping (dus veel te duur: 30 dollar voor een grasveldje met primitief toiletgebouwtje) in Kiboko komen we dus niet.

De dag daarna rijdens we rond half twee nationaal park Tsavo West binnen. In de 24 uur die volgen wordt alles in de auto langzaam maar zeker bedekt onder een laagje fijn rood stof, inclusief wijzelf. Maar de omgeving is prachtig, vooral als we van de hoofdwegen afwijken. Ook de Mzima Springs zijn prachtig. Met het betonnen wandelpad door het weelderig groene bos en de drukkende warmte voelt het een beetje aan als Burgers’ Bush ;-) Maar met slechts twee krokodillen en ver weg een paar nijlpaarden valt het schouwspel toch een beetje tegen. En dat geldt eigenlijk voor al het wild dat we zien. Slechts vier van de naar schatting 10.000 in Tsavo levende olifanten laten zich zien. Verder een handje vol giraffes, zebra’s en Tomson Gazelles, Dik Diks (die monogaam zijn; een voorbeeld vooor de Afrikanen, aldus de HIV-preventie poster in de ticketoffice bij de poort), een enkele Kudu, jakhals en zwijn komen we eigenlijk niet. En ondanks dat we vroeg opstaan, zien we ook de tweede dag geen leeuwen, luipaarden en andere roofdieren. Op naar de Rhino Sunctuary dan maar, een omheind stuk van het park met zwarte neushoorns. Eenmaal daarheen gehobbeld blijkt dat je daar alleen tussen vier en zes uur ’s middags naar binnen mag. Wat een tegenvaller. Hadden ze dat niet even kunnen vertellen toen we gisteren het park binnen gingen? Omdat de ticket maar 24 uur geldig is moeten we vandaag immers voor half twee het park weer uit zijn. Anders worden het wel erg dure neushoorns (2x 50 dollar extra om precies te zijn, plus 30 dollar om nog een nachtje in het park te camperen).

Zoals aan het begin van dit stukje is de reis naar Tiwi niet geheel zonder obstakels. De verkeersdrukte valt gelukkig mee, ook in Mombasa. En ook de tocht met de Likoni veerboot verloopt eigenlijk best soepel. En dat voor iers meer dan 80 eurocent!

En nu zitten we dus in Tiwi, een klein stukje paradijselijk strand ten noorden van Diani beach, het Hurghada van Kenia. Met een kampeerplek tussen de palmbomen aan de rand van het strand bevalt het hier eigenlijk best prima. In de ochtend is het hier heerlijk warm en zonnig. jammer van de wind en de buien die in de loop van de middag ontstaan. Of zijn we nog te Nederlands en zeuren we nu te veel?

(p.s. Foto's volgen, maar met deze trage internetverbinding zitten we hier vanavond nog als we die gaan uploaden)