Aan alles komt een einde

Nairobi, 26 juli, ca. 20:00 uur

Mannen, vrouwen, groot, klein, blank, donker en nog donkerder, westers, oosters, kinderen, ouderen, rugzakken, schoudertassen, koffers, snel, langzaam, … Mensen kijken verveelt niet snel. Maar wel als je bijna twaalf uur door moet brengen op Jomo Kenyata Airport in Nairobi. Iets na vier uur vanmiddag zijn we hier met een Boeing 767-300 aangekomen vanuit Lilongwe. En onze vlucht naar Brussel (via Cairo) vertrekt pas om half vijf vannacht! Tja, wij wilden het betaalbaar houden ;-) Maar voordeel daarvan is dat we tijd genoeg hebben om jullie iets te vertellen over wat we de laatste dagen meegemaakt hebben. Want ja, aan alles komt een einde. Ook aan deel twee van onze Afrika reis (snif).

Aan het eind van ons vorige reisverslag hebben we al gemeld dat wij in Malawi weinig tot niets gemerkt hebben van de droogte in Afrika. Het enige dat droog leek te staan waren de brandstofvoorraden. Zo bleek gisteren maar weer toen we vanaf onze camping bij de Wildlife Sanctuary in Lilongwe naar de supermarkt liepen. Naar schatting zo’n vijftig auto’s stonden daar in een lange rij te wachten voor de benzinepomp. Weer waren we blij dat we de tank en jerrycans in Tanzania nog volgegooid hadden en in Nkhata Bay voor de zekerheid nog wat bijgetankt hadden! Uiteindelijk hebben we niet al die diesel nodig gehad, maar het gaf wel een fijn gevoel om te weten dat je niet afhankelijk bent van wat er op een bepaald moment wel of niet te krijgen is.

Fijn was het ook bij de Bua River Lodge. Hoewel deze lodge binnen de grenzen van het Nkhotakota Wildlife Reserve ligt passeren we geen toegangspoort op weg hier naartoe. Op de dag van vertrek blijkt dat we daar net langs af gereden zijn. We verontschuldigen ons door te zeggen dat de GPS slechts één dun lijntje aangaf en we dat gevolgd hebben. Geen probleem, aldus de ranger die ons op komt zoeken op de camping, als we straks alsnog maar even gaan betalen. Even spelen we met de gedachte om dat niet te doen en het park stiekem te verlaten via dezelfde weg als we gekomen zijn. Moeten ze de poort maar op de goede plek zetten! Maar uiteindelijk wint het fatsoen het van de zuinigheid. Bovendien is het maar vijf dollar per persoon per dag. Dat is nog eens wat anders dan de achterlijke prijzen in andere landen. Tsavo West in Kenia kostte ons bijvoorbeeld vijftig dollar per persoon per dag. Tanzania is iets goedkoper. Voor een bezoekje aan Ruaha NP betaalden we daar ieder twintig per dag. Maar daar kostte het wel veertig dollar om met eigen auto het park in te gaan!

De Bua River Lodge zelf is gebouwd aan, hoe kan het ook anders, de Bua River. Rond deze tijd is het waterpeil redelijk laag, maar dat neemt niet weg dat het een heerlijk plekje is. De camping ligt apart van de lodge. En eigenlijk is dan ook niet echt de lodge. Het centrale gebouw bestaat eigenlijk slechts een aantal vlonders met een dak en huisvest alleen een bar/restaurant. De eigenlijke lodges (vlonders met daarop, onder een dak, een ruime safaritent met bed, muskietennet, etc.) liggen verderop. Alle tenten beschikken over een eigen toilet en buitendouche lezen we in de reisgids. Budgettouristen als we zijn kiezen wij echter toch maar weer voor onze eigen knusse tentje. Maar we hebben wel min of meer eigen sanitair, met wederom een houtgestookte en dus heerlijk warme douche. We zijn namelijk de enige kampeerders ;-).

De volgende ochtend maken we een wandeling door het Nkhotakota Wildlife Reserve. Het landschap bestaat uit vrij stijle en dicht begroeide heuvels en dalen. Dus van tevoren is ons duidelijk verteld dat we waarschijnlijk weinig wild gaan zien. Geeft niet. Onze gids (een ex-stroper, nu zonder geweer) en scout (met geweer) compenseren dit echter met uitleg over allerlei bomen, vruchten, etc. En hoewel we geen dieren zien, is het duidelijk dat ze er hier wel zijn. Verschillende keren zien we flinke hopen liggen, daar ´achtergelaten´ door olifanten. Een paar dagen oud, zegt onze gids bij de eerste. Van gisterenochtend, zegt de scout bij de volgende. Van gisterenavond, dus ze zouden best nog eens in de buurt kunnen zijn…. Ons hart slaat over. Zouden we dan toch nog olifanten zien? Hier, nu, van dichtbij, terwijl we een keer niet in de auto zitten maar te voet zijn? Maar helaas, het mag niet zo zijn. Bljkbaar zijn ze wel in de buurt geweest maar precies de verkeerder andere kant op gelopen. Jammer, maar de wandeling an sich is ook al mooi. En als afsluiter het droogliggende deel van de rivierbedding op lopen om zo dichter bij de krokodillen te komen die even verder liggen en rondzwemmen is ook leuk!

’s Middags doen we het lekker rustig aan. We lezen wat, werken de foto’s bij, Joost speelt met Salima (tekenen op de auto, balonnen opblazen) en Bianca kletst met Esther (de moeder van Salima). Esther is Nederlands en woont in Lilongwe, waar ze werkt op de internationale school. Samen met Salima geniet ze van een paar dagen weg uit de grote stad (al voelt die stad helemaal niet zo groot ontdekken we later). Het is gezellig en Esther nodigt ons uit om na het eten langs te komen voor een glas wijn op de veranda van haar lodge. Dit laten we ons geen twee keer zeggen. Want we willen die luxe slaapplekken natuurlijk wel even zien. Iemand van de staf brengt ons er naartoe. En dat is maar goed ook, want Esthers safaritent blijkt een aardig eindje weg te liggen en door het dichte groen zie je hem vanaf de camping niet liggen. Na een kleine rondleiding nestelen we ons op de veranda, waar we onder het genot van een plastic bekertje wijn kletsen over reizen, lesgeven, ons werk, relaties met een Malawiaan, etc. Als we vertellen dat we de auto in Malawi willen stallen vertelt Esther dat een vriendin van haar (Eveline) een lodge heeft in Lilongwe (Madidi). We weten al dat we de auto bij Mabuya camp neer kunnen zetten, maar een alternatief hebben is natuurlijk nooit verkeerd.
En dat is maar goed ook blijkt een dag later als we in Lilongwe zijn. Mabuya blijkt een typische backpackersplek te zijn met een redelijk jong publiek, een matige keuken en de bar als centrale plek, ook ’s avonds laat. Andere overlanders staan er niet en eigenlijk staan we er ook een beetje verloren bij op deze rumoerige campsite. ’s Avonds als we staan te koken hoort Joost hoe an de andere kant van de parkeerplaats iemand een autoraam inslaat. Toevallig is er een bewaker bij ons in de buurt. Als Joost hem vraagt of hij de mensen bij de auto kent reageeert hij verre van adequaat. “Vind je dat ik moet gaan kijken?”. “Lijkt me wel ja!”. Even later komt hij melden dat er niets aan de hand is. Een min of meer vaste bewoner van de campsite sloeg zijn eigen raam in. De reden waarom is niet duidelijk. Maar ons besluit vast: het mag dan een afgesloten terrein zijn, maar we hebben weinig vertrouwen in de security hier. ´s Morgens zijn we bij Madidi geweest om even te kijken en inmiddels hebben we telefonisch contact gehad met Eveline en gehoord dat het geen probleem is om de auto daar te stallen. Het kost iets meer dan bij Mabuya, maar we hebben er een veel beter gevoel bij. De keus is dus snel gemaakt.

We besluiten ook maar meteen om de laatste dagen in Lilongwe niet bij Mabuya te blijven staan; Midden in de stad ligt een wildlife sanctuary (wildpark) en bij de lodge aldaar schijnt ook een camping te zijn. Dat klinkt goed.


Nairobi 27 juli, ca. 03:45 uur

Inmiddels zijn we een paar uur verder. Onze handbagage is zojuist gescand en we zitten te wachten om aan boord te gaan van het vliegtuig dat ons naar Cairo zal brengen. Daar hebben we als het goed is slechts een korte overstap. We spelen met de geachte om te gaan relaxen in een van de VIP-lounges op de luchthaven. Maar dertig dollar voor drie uur was ons toch iets te gortig. En twee keer twintig dollar betalen voor een transitvisum en dan een taxi nemen naar een van de malls in de stad waar je vervolgens ook alleen maar geld uit kunt geven aan winkelen, uit eten en naar de bioscoop gaan, is ook niet alles. De uren op het vliegveld hebben we dus maar op zijn Afrikaans doorgebracht: rondhangen, een laatste lauwe Tusker (Keniaans bier) drinken, eten in een restaurant dat een uitgebreide menukaart heeft waarvan de helft alleen op is, en niets doen.

Maar waar was ik? O ja, sanctuary lodge en campsite. Echt een mooie, heerlijk rustige plek waar we kunnen kamperen op redelijk groen gras tussen de bomen. Slechts het geluid van de auto’s in de verte maakt dat je beseft dat je midden in de stad zit. En ’s avonds horen we in de verte de leeuwin brullen die even verderop in het wildlife centre ‘woont’. In dat centre worden dieren uit allerlei delen van de wereld opgevangen om ze – waar mogelijk – klaar te stomen om ergens in het wild uitgezet te worden. Zo komt de leeuwin Bella uit een dierentuin in Roemenië. Zij is een van de vaste bewoonsters van het park want door haar langdurige gevangenschap kan zij niet meer zelf voor haar voedsel zorgen. Bovendien mist ze een oog. Anders is het met de groep vervet monkeys die van de Nederlandse Stichting Aap komen. Als het goed worden die in de toekomst wel in en of ander national park uitgezet. Alles bij elkaar valt het Wildlife centre een beetje tegen. Toch iets meer dierentuin dan we verwacht hadden. Na al die dieren in het wild storen we ons een beetje aan de hekwerken. Of zijn we gewoon verwend? Maar het is een prima afsluiter van onze vakantie. De meeste spullen hebben we namelijk de dag ervoor al ingepakt: een koffer vol met souvenirs en een halfvolle plunjezak. Meer hebben we niet ingecheckt in Lilongwe.


Cairo 27 juli, ca. 09:00 uur

Ja, het is gelukt. Hoewel onze Airbus A320 een half uur te laat vertrok in Nairobi hebben we onze overstap in Cairo gehaald. Ruim zelfs. Met nog drie kwartier voor vertrek kan ik mooi nog even proberen dit reisverslag af te maken. Ik wilde jullie namelijk nog vertellen dat we ergens blij zijn dat we uit Malawi weg zijn. Niet dat het geen fijn land is om in te reizen. In tegendeel. Het landschap is mooi, er zijn prima campings, de mensen zijn vriendelijk en spreken over het algemeen prima Engels, dagelijkse boodschappen en nationale parken zijn goedkoop… Dat is het dus allemaal niet. Nee, ik zeg dit omdat we ons een beetje zorgen maken over de situatie in Malawi. Vorige week woensdag waren er op verschillende plaatsen in het land protesten tegen de zittende president Bingu. En daarbij zijn in de steden Lilongwe, Blantyre en Mzuzu alles bij elkaar achttien doden gevallen! Toen Bingu net aangetreden was heeft hij veel goede dingen gedaan: het hoofdwegennet is geasfalteerd, overal zijn waterpompen aangelegd, basisonderwijs is gratis geworden, etc. Maar de laatste jaren (sinds Bingu’s eerste vrouw overleed en er een nieuwe first lady in beeld kwam, aldus onze gids en scout in Nkhotakota) is dat veranderd. Vooruitgang wordt niet meer geboekt, investeringen worden niet gedaan, wegen en andere voorzieningen worden niet of slecht onderhouden, de inflatie is enorm en geld lijkt te blijven hangen aan de strijkstok van een kleine elite. Toen de ambassadeur van Engeland zich hier kritisch over uitliet werd hij door Bingu gesommeerd het land te verlaten. In reactie hierop heeft de grootste Britse hulporganisatie alle hulp aan Malawi opgeschort. En dat kan wel eens heel grote gevolgen hebben. Deze organistie staat namelijk garant voor meer dan de helft van de donorgelden die het land ontvangt. En die zijn hard nodig. Het land is arm. Straatarm zeg maar gerust. Een van de armste landen van Afrika. En zonder hulp van buitenaf zal dat alleen maar erger worden. Zonder Britse hulp zal er komend jaar bijvoorbeeld geen kunstmest zijn, en dus ook geen mais. Zonder hulp zullen er geen aidsremmers meer verstrekt worden. Zonder hulp zullen veel doktorenniet meer betaald kunnen worden… Op de dag van de protesten zaten wij bij Luwawa, in het bos ver van de steden. Zelf hebben we er dus weinig van meegekregen En nieuwe protesten staan pas voor 17 augustus gepland, als wij al lang en breed weer terug in Nederland zijn dus. Maar toch baren de ontwikkelingen ons zorgen. Informatie over de situatie kregen we de afgelopen weken vooral van lodge-eigenaren, vrijwilligers en andere buitenlanders. Op grond van wat zij zeggen hebben we niet de indruk dat het tot een grote volksopstand zal komen zoals in Egypte, Syrië of Libië. Maar toch, helemaal gerust zijn we er niet op. Wat dat betreft niet erg om te vertrekken dus, al zouden we als we meer tijd hadden gehad (en als we ons ticket vanuit Lilongwe nog niet geboekt hadden) misschien doorgereden zijn naar Zambia.


Alexandrië, 27 juli, ca. 11:00 uur.

Iets meer dan een kwarier geleden zijn we opgestegen. Momenteel vliegen we ongeveer boven Alexandrië. Zometeen komen de stewardessen rond met drankjes e.d. De lunch zal pas later geserveerd worden. Tussendoor kunnen we mooi nog even een dutje proberen te doen. Dus laat ik er nu maar echt een eind aan breien. Voorlopig was dit ons laatste reisverslag. We gaan er tenminste van uit dat de terugreis van Brussel naar Eindhoven niet zoveel spannends zal brengen. Wij kunnen terugkijken op een heerlijke vakantie waarin we weer veel gezien, gedaan en meegemaakt hebben. Oost Afrika is mooi, omdat vrijwel iedereen Engels spreekt en er veel campings zjin redelijk ontspannen om in te reizen, en zeker ’s nachts kan het er aardig koud zijn rond deze tijd van het jaar hebben we gemerkt. Een andere conclusie die we kunnen trekken is dat acht maanden misschien te lang was voor ons, maar zes weken is eigenlijk te kort!

Tot binnenkort, of volgend jaar via deze website. En morgen of overmorgen zullen we nog wat foto's uploaden.