Over gele landcruisers, onderhandelen nieuwe stijl

Livingstonia, op de een of andere manier spreekt die naam tot de verbeelding. Onze reisgids vermeldt echter niet of de wel bekende ontdekkingsreiziger (“Dr. Livingstone, I presume?”) hier ooit geweest is. Wie er wel geweest is is de Schotse missionaris Dr. Robert Laws. Als hij niet besloten had hier een missiepost te stichten dan was dit dorpje op de rand van de afgrond nu waarschijnlijk niet meer geweest dan een paar hutjes bij elkaar. Een doorsnee Afrikaans dorpje zeg maar. De Britse invloed is ook nu nog altijd goed te zien in de architectuur van het plaatselijke ziekenhuis, enkele de huizen aan de ‘hoofdstraat’, maar vooral ook in de gebouwen rond het centrale grasveldje (dat geen enkele functie lijkt te hebben), met de vreemde klokkentoren als ‘ hoogtepunt’. Een klok die overigens stil staat, zoals eigenlijk alle klokken die we tegenkomen in Afrika.

Na twee nachtjes Lukwe Camp stuiteren we via de smalle onverharde weg vol haarspeldbochten terug naar de kustweg. Onze volgende bestemming is Nkhatha Bay, een redelijk toeristisch stadje aan Lake Malawi en als we onze reisgids mogen geloven dé plek in Malawi om houtsnijwerk te kopen. Voordeel van deze touristische plek is dat er redelijk wat lodges en campings zijn. Voor het eerst sinds we in Afrika zijn bezoeken we meerdere plaatsen voordat we besluiten waar we gaan staan. De eerste twee campsites hebben beide een leuk klein strandje en een gezellige bar/restaurant, maar ze lijken meer op backpackers gericht. Een goede plek voor de (dak)tent is er eigenlijk niet. Hoe anders is dat bij Njaya Lodge en Campsite. Hier kunnen we de auto parkeren op een een ruim met gras begoeid terras in de tuin, vlakbij een andere Landcruiser. Een gele Landcruiser! En wij maar denken dat we de enigen in Afrika zijn met een auto die niet wit is of een safarikleur (groen of beige) heeft. En tot onze grote verbazing blijkt die Landcruiser ook nog eens van Nederlanders te zijn: Jan en Sylvia hebben hun huis in Nederland verkocht, hun baan opgezegd en hun auto verscheept naar Kaapstad. Drie maanden geleden zijn ze van daaruit vertrokken in noordelijke richting. Zoals meestal met andere overlanders praten we over het reizen, de verschillende landen die we aangedaan hebben, elkaars auto, etc. Wij trakteren op een pilsje, zij de volgende dag op verse ‘frietjes’ (gefrituurde aardappelpartjes).

Na een rustig eerste nachtje met maar één slaapzak (bij Lukwe was het een stuk kouder en hadden we er twee nodig) wandelen we de volgende dag naar het centrum, een paar kilometer verderop. Onderweg komen we langs verschillende souvenirstalletjes met inderdaad veel mooie houten schalen, tafletjes of ander houtsnijwerk. Al snel blijkt hier dat Malawi anders is dan andere landen die we inmiddels bezocht hebben. Ook hier willen de verkopers graag iets verkopen. Heel graag zelfs. En ook hier is de prijs onderhandelbaar. Het grote verschil met vergelijkbare plekken elders is dat geld hier niet het enige betaalmiddel is. Echt ruilhandel is het niet, maar het inbrengen van telefoons, koptelefoontjes, T-shirts en andere kleding blijkt zondermeer een positief effect op de prijs te hebben: een openigsbod, een tegenbod, tegenstribbelen maar toch iets van de prijs af, een shirt erbij, weer iets van de prijs af, nog een shirt erbij, nog maar eens vragen of er toch niet nog iets bij kan, voet bij stuk houden en bijna weglopen, en dan is de koop toch gesloten. Als je het zo opschrijft klinkt het misschien wat omslachtig allemaal, maar eigenlijk maakt dit het spelletje alleen maar leuker. Bovendien doen we dit liever dan de oude kleren die we meegenomen hebben zomaar weggeven.
Maar we geven niet allen kleding weg. , we kopen het ook! Een plaatselijke kunstenaar, Happyness, beschildert speciaal voor ons twee t-shirts. Omdat we zelf geen lichte effen shirts bij ons hebben moet hij die wel eerst gaan kopen, wat het geheel iets duurder maakt. Maar dan heb je ook iets. Een nieuw maar net iets te klein en van voren beschilderd shirt voor Joost en een prima passend maar tweedehands shirt met print op de achterkant voor Bianca. Hoe Afrikaans wil je het hebben?

De afgelopen dagen hebben we van verschillende mensen (Auke, Jan en Sylvia, etc.) begrepen dat diesel lang niet altijd overal voorhanden is. Het tankstation in Nkhata Bay heeft echter onlangs nog een levering gehad. Die middag gaan we dus nog maar een keer naar het centrum, ditmaal met de auto. We blijken niet de enigen te zijn die willen tanken. Voor ons staan een vrachtwagentje, een pickup met daarop twee vaten van honderd liter en een andere landcruiser. Gelukkig is er nog steeds diesel als wij aan de beurt zijn. Al met al duurt het wachten een stuk langer dan het ritje op en neer naar het dorp.

De volgende dag gaan we ’s morgens in een bootje het meer op, op zoek naar de Fish Eagle. Onze gids weet het beest met een hoge fluittoon al snel te lokken. Of zou dat komen door de visjes die hij in het water gooit? Om eerlijk te zijn valt het formaat van deze vogels ons een klein beetje tegen. Maar niettemin is het prachtig om te zien hoe ze aangevlogen komen, laag over het water scheren en de visjes tijdens hun vlucht uit het water vissen.
Na terugkomst nemen we afscheid van Jan en Sylvia. Zij gaan naar het noorden, naar Vwaza March Wildlife Rerserve, wij naar het zuiden, naar South Viphya Forest Reserve. Einddoel is Luwawa Forest Lodge en Campsite. De weg daar naartoe voert ons door een streek die leeft van de houtkap. Vanaf het moment dat we de stad Mzuzu achter ons laten zien we veel bos, kaalgekapte hellingen en vooral stapels boomstammen langs de weg. Later lezen we bij Luwawa een artikel over de illegale houtkap, corruptie en falend overheidstoezicht. Maar wat wil je in een land waar slechts 6% van de bevolking electriciteit heeft? Bovendien hebben toezichthouders onvoldoende middelen om hun taak uit te oefenen (vervoer, brandstof), als ze dat al echt willen…
Luwawa blijkt een oase van rust te zijn: een prachtige lodge en campsite in een dal vol naaldbomen en uitzicht op een met rietkragen omzoomd meer. Als je niet beter wist zou je jezelf in Schotland, de Eiffel of de Hoge Venen wanen in plaats van midden in Afrika! En prima plek om een paar dagen te relaxen en te wandelen, de eerste dag alléén, de tweede dag in het gezelschap van Leon en Tchakra, de honden van de eigenaren. En ’s avonds zitten we in de lodge bij het haardvuur. Want overdag mag het dan heerlijk warm zijn, tussen de vijfentwintig en dertig graden of zo, maar ’s nachts geeft het kwik maar net tien graden aan. Echt weer voor de sauna. En laten ze die nu hebben hier! Houtgestookt, comleet met buitendouche (koud uiteraard). Gisteren eind van de middag hebben we daar dus dankbaar gebruik van gemaakt. Maar ’s nachts hebben we de tweede slaapzak echt wel weer nodig. We zijn benieuwd hoe het morgen is als we kamperen in het Nkothakota Wildlife Reserve.

Overigens bedachten we ons eergisteren ineens dat we helemaal nog een kaartjes verstuurd hebben. Op de een of andere manier zijn we dat helemaal vergeten. En om eerlijk te zijn denken we niet dat we het nog gaan doen. Over een week zijn we thuis en ergens hebben we niet het idee dat als we morgen iets op de post doen dat net zo snel in Nederland is. Dus excuses aan iedereen die bij de brievenbus zit te wachten. Als we terug zijn komen we snel een keer langs met verhalen en foto’s!

P.S. Van Irma begrijpen we dat er bij jullie in het nieuws regelmatig berichten komen over extreme droogte in Afrika. In Malawi merken we daar weinig van. Rivierbeddingen staan vaak droog, maar dat schijnt normaal te zijn voor de tijd van het jaar. En de pompen die we onderweg tegenkomen lijken het ook nog allemaal te doen. En op campings worden we niet gevraagd extra zuinig te doen. Hooguit dat de waterpomp het daar niet doet omdat er geen diesel is...