Weer een onvindbare camping

Toen we Pamukkale in reden stuitten we meteen op een bord camping. Een mooi groen grasveld met dito zwembad. Jammer van het sanitair: dat was echt onder de maat. Even doorzoeken dus. Toen we wegreden werden we meteen aangesproken door een man op een brommer. Hij had ook een camping. Zo hebben we er een stuk of vier gezien, voordat we besloten om bij The Four Seasons te gaan staan. Een hotel met ruimte voor een stuk of vier campers aan de andere kant van het dorp. Heerlijk rustig en de vrouw van de eigenaar kon heerlijk koken.

Pamukkale is bekend van de travertijnen: witte kalterrassen. Vanuit het dorp kun je daar te voet langs naar boven lopen. Op blote voeten! Om te voorkomen dat het wit grijs wordt en te snel slijt. Het water dan langs de terrassen naar beneden stroomt is redelijk warm. Jammer dat er de bassins grotendeels dichtgestort zijn en er niet meer gezwommen kan (en mag) worden. Maar dat neemt niet weg dat deze creatie van moeder natuur nog altijd zeer fascinerend is.
Boven op de heuvel ligt een zwembad waar je kunt zwemmen in het bronwater dat de travertijnen gevormd heeft. Op de bodem van het bad liggen brokstukken van oude gebouwen. En dat alles voor een bedrag van ´slechts´ 25 TL (12,50 euro) voor twee uur. Ach, zo bijzonder is het nu ook weer niet… De heuvel zelf staat bovendien vol met brokstukken. Ooit stond hier een hierapolis, een enorm complex met grafmonumenten, tempels, etc. We hebben we slechts en klein stukje van gezien, want nadat we even in het zonnetje hebben zitten lezen maakt dreigend omweer dat we snel weer naar beneden gelopen zijn.

Goed voorbereid vertrokken we de volgende dag naar Antalya. Op internet hadden we alvast een camping uitgezocht: Motel/camping Bambus. Na twee keer zo ongeveer de hele boulevard afgereden te zijn, en het drie keer gevraagd te hebben kwamen we echter niet verder dan een Club Bambus, gelegen bij Bambus Plajlar (strand). De braakligende stukjes grond met rondom stroomkastjes deden vermoeden dat dit ooit de camping geweest was. Was… Wel grappig om hier te lezen dat je ons daar hebt zien rijden Simon.

Antalya staat vol met hotels. Maar campings? Nee, daarvoor hebben we uiteindelijk ruim zestig kilometer door moeten rijden naar Side. Volgens de Lonely Planet is het huidige Side slechts een schaduw van wat het ooit was. Wij vonden dat wel meevallen. Natuurlijk staat de kustlijn van deze badplaats vol met hotels, maar het voelt allemaal nog heel kleinschalig.
Klein was ook de hammam waar we gisteren geweest zijn. De avond dat we aangekomen waren hadden we er al geinformeerd, en thee gedronken. En gisteren was het dan zover. De marmeren steen in de hammam was warm, erg warm zeg maar gerust. Bijna te heet eigelijk. Of zou dat komen omdat we ’s middags op het strand iets te lang in de zon gelegen hadden? Na een kwartiertje zijn we vakkundig gescrubt en ingezeept. Na een heerlijke schuimmassage was het tijd om de badruimte even te verlaten en uit te puffen onder het genot van een glaasje water, thee en een heerlijk versgeperst grapefruitsapje. Maar dat was nog niet alles. Als afsluiting hebben we ook nog een heerlijke oliemassage en een gezichtsmaskertje gehad. Helemaal schoon kropen we een uur of twee later de daktent in.
Vandaag vertrekken we richting Konya, een streng Islamitische stad meer landinwaarts. Hopelijk kunnen we daar vanavond een optreden van de islamitische orde de Whirling Derwishes bijwonen.

Misschien ook leuk om te vertellen dat we gisterenochtend ook nog even een bezoekje gebracht hebben aan de autowijk een plaats verderop. Bij toeval reden we aan de goed kant het dorp binnen. Dat ging goed. Iemand van de camping had ons verteld waar we naar moesten vragen. Dat deden we en zo zaten we een kwartiertje later midden tussen de lawaaierige autoherstelbedrijven in de zon thee te drinken terwijl ons ‘mannetje’ op zijn fietsje naar een ander ‘mannetje’ gereden was om het slot van onze achterklep te repareren. Prima en typisch Turkse service!