Met goede moed weer op pad!

Met goede moed weer op pad!

29 april:
Het heeft ons vier dagen extra gekost om weer opnieuw richting Konya te vertrekken, maar dan heb je ook wat… In Side hebben we eerst maar een dagje gerelaxed, want het was zondag en de Toyota-garage was toch niet open. Dus lekker uitgeslapen, beetje gesurft op internet, en een drietal geocaches (soort van schatzoeken met je GPS) gezocht en gevonden. De laatste zelfs ’s avonds in het donker!

Op maandag waren we vroeg bij de Toyota dealer in de veronderstelling dat we dan daarna door konden rijden naar Konya. Helaas waren de wielbouten in Antalya niet op voorraad en moesten die uit Istanbul komen. De volgende middag zouden ze pas binnen zijn. Weer twee dagen vertraging dus. In eerste instantie zijn we weer eens naar de sanayi (plaatselijke autowijk) gegaan om onze beschadigde velg te laten herstellen. Volgens de Toyota dealer was dat niet mogelijk en zou er een nieuwe velg besteld moeten worden. Nou, wij vonden van niet. Het duurde niet heel lang voordat we via-via een mannetje gevonden hadden dat voor 25 euro onze velg gemaakt heeft. Omdat we Side inmiddels wel gezien hadden besloten we daarna naar Köprülü Kanyon, een national park, te rijden (dat stiekem toch ook nog 95 km enkele reis was op bergweggetjes) en daar de volgende dag te gaan wandelen voordat we weer terug naar de Toyota garage moesten. We vonden een camping waar (zoals we inmiddels gewend waren) geen andere campeerders waren, maar het was een heerlijk plekje aan het water. Ze hadden daar van die drijvende terrasjes gemaakt waar we heerlijk hebben zitten lezen tot het donker en koud werd. Ook liepen er twee honden rond waar we al snel vriendjes mee waren geworden (blaffende honden bijten niet ;-)). Helaas ging één van de twee er even later wel met ons brood vandoor. Het was gewoon te komisch om boos te worden!

De wandeling in het national park was heerlijk. We hebben een deel van een GR gelopen en het was jammer om veel te snel weer te moeten constateren dat we terug naar Antalya moesten. Daar bleek dat de bouten weliswaar aan de prijs waren, maar het uurloon van een monteur een stuk lager ligt dan in Nederland. Daarom hebben we besloten om het verwisselen van de bouten ook maar aan de monteur over te laten. Aangezien het inmiddels alweer 16.30 was toen we bij de garage vertrokken besloten we maar weer terug te gaan naar “onze” camping in Side (inmiddels voor de 3e keer), wat natuurlijk weer voor de nodige commotie daar zorgde… De Belgen die er de vorige keer stonden waren er niet meer. We hadden nieuwe buren gekregen. Een drietal Nederlanders, waar we verder niet zoveel mee hadden, en twee Zwitserse jongens, Tom en Martin, die al fietsend uit India waren gekomen. Ook zij hadden een maand of 7-8 uitgetrokken voor deze reis. Wel respect hoor! Zo primitief met zo weinig spullen, en ongemotoriseerd!

Woensdag was het dan toch zover. Zouden we Konya nu wel halen? Het antwoord is ja. Zonder problemen zelfs. Enige probleem was dat de camping die er ooit was bij het voetbalstadion niet meer bleek te bestaan. Maar er zou wel een camping in de buurt van het Mevlana Museum zijn. Toen we daar in de buurt naar vroegen kregen we onverwachts hulp aangeboden van een 83 jarige Turkse hoogleraar die twee jaar lang in Duitsland gewoond had. Als ie mee kon rijden zou die ons wel naar een camping brengen. Met de oude man op de bijrijdersstoel en Bianca dubbelgevouwen achterin loodste hij ons zonder problemen de stad door… naar het voetbalstadion! Nog steeds geen campng dus. Uiteindelijk heeft hij ons naar de tourist information geloodst. Daar vertelden ze ons dat de enige camping aan de rand van de stad lag. Na onze oude gids met stroopwafels bedankt te hebben zijn we daar naartoe gereden. Die camping bleek echter een volledig bestraat en omheind stukje grond nabij een soort volkstuinencomplex naast de snelweg te zijn. Niet echt aantrekkelijk. Na even dubben besloten we Konya daarom maar over te slaan en rechtstreeks door te rijden naar Capadocia.

Inmiddels hebben we onze eerste dag in Capadocia achter de rug. Vanmorgen hebben we een prachtige wandeling gemaakt door een van de valleien bij Göreme. De omgeving van dit kleine maar toerische dorpje staat vol met vreemde rotsformaties (in werkelijkheid is het een combinatie van lava, modder en rots), waarin op de meest onmogelijke plaatsen woningen en kerken uitgehouwen zijn. Wat een vreemd landschap! De foto’s spreken voor zich. We wisten dat dit bestond, maar we hadden niet verwacht dat het zo ontzettend groot zou zijn! We zouden hier gemakkelijk nog een week door kunnen brengen. Maar zoveel tijd hebben we niet. Morgen gaan we nog een kijkje nemen in Zelve. Ook hier zijn in de rotsen verschillende kerken uitgehouwen . Ook willen we nog een bezoekje brengen aan een van de ondergrondse steden in de omgeving. Misschien dat we daarna wel een mooi wildkampeerplekje zoeken in de buurt van Ilhara. Maar vanavond slapen we eerst nog een keertje op de camping. Even hebben we er over gedacht om een nachtje door te brengen in een van de vele rotshotels die Göreme rijk is. Gisterenavond hebben we zelfs even een kijkje genomen in twee hotels. En hoewel het prachtige kamers waren (zeker die met jacuzzi), kunnen we ons geld daar eigenlijk niet aan uitgeven. Dan gaan we vroeg of laat liever nog een keertje naar de hammam ;-)

1 mei:
We mogen dan een eind weg zijn, maar we zijn koninginnedag niet vergeten. Zoals elk jaar hebben we ons oranje shirt weer aangetrokken. Een vrijmarkt zijn we echter niet tegengekomen. Nederlanders wel een paar. In het pension waar wij in de tuin kampeerden logeerden ook vier landgenoten die via SNP een wandelvakantie in Capadocie geboekt hadden. Erg oranje waren zij echter niet. En oranjebitter hadden zij ook al niet bij zich ;-)

Vanmorgen hebben we lekker gewandeld door Ilhara Valley. Ook nu werd al vrij snel duidelijk dat je tijdig aanwezig moet zijn om echt te kunnen genieten van bezienswaardigheden. Als tussen tien en elf de bussen met toeristen leegstromen is het gedaan met de rust. Maar we waren bijtijds vanmorgen.

Vanmiddag zijn we dwars door de bergen en onweersbuien verder gereden richting de grens met Syrië. Inmiddels zitten we in de buurt van Adana. Ook nu weer geen camping, maar een parkeerplaats bij een hotel. Omdat we hier gegeten hebben mogen we hier gratis staan. Een prima combinatie als je geen zin hebt om boodschappen te doen en te koken!