Wadi Haifa en Dongola

(16 juni 2010)
Boven mijn hoofd draait de ventilator traag zijn rondjes. Ondanks dat is het in deze kamer (een zanderige betonnen vloer, vier muren die ooit netjes gestuct waren, een stalen deur, geen ramen en een rieten dak) toch ruim 36 graden. En dat om half acht ’s avonds. Welkom in locanda Defontood, welkom in Wadi Haifa, welkom in Soedan!

Na een bootreis van zo’n 17 uur vanuit Egypte zijn we hier gisteren aangekomen. We zijn nu verder weg van huis dan we ooit geweest zijn. En voorlopig wordt die afstand alleen nog maar groter. Alhoewel we daar wel onze auto voor nodig hebben. En die staat vooralsnog omringd door een andere auto, twee motoren en vooral heel veel dozen met spullen op een vrachtponton in de haven. Ongelooflijk hoeveel spullen die Egyptenaren en Soedanezen in Aswan op dat ponton gestouwd hebben. En vooral ook hoe! Kartonnen dozen, zakken en hele fornuizen worden schijnbaar achteloos op een hoop op het dek gegooid. Wij konden enken toekijken en ons afvragen hoe daar in hemelsnaam nog twee grote auto’s en vier offroad-motoren bij moesten.

Een welkome afwisseling tijdens het wachten was de voetbalwedstrijd Nederland-Denemarken. Ook wij hebben meegedaan aan de oranje gekte! Gehuld in oranje shirts kwamen we maandag aan in de haven van Aswan. Bianca had diezelfde ochtend voor de gelegenheid zelfs een oranje hoofddoek gekocht! Tegen elke verwachting in bleek er in de haven echter nergens een tv te vinden. Via een van de fixers (een mannetje dat overlanders helpt bij de papierwinkel en het vrijkrijgen van voertuigen) konden we echter terecht in de nagenoeg lege bar van een van de luxe cruisschepen die in de haven lag. Dat we alleen de tweede helft gezien hebben, de eerste goal net misten en dat tijdens de herhaling daarvan het beeld uitviel mag de pret niet drukken. Onder het genot van een cola en water zagen we even later hoe Kuyt de tweede goal maakte. Leuk trouwens ook om te horen hoe Arabische de commentator typische Nederlandse namen als Van Persie, Kuyt en Van Stekelenburg uitspreekt. Maar vuvuzela is gewoon vuvuzela ;-)

Direkt na de wedstrijd werden we gebeld dat ze bijna klaar waren voor onze auto’s. Bijna… want nadat we startklaar bij het ponton stonden duurde het nog 2 uur voordat we er uiteindelijk op konden. En zoals verwacht was er heeeeel weinig plaats over voor de auto’s en motoren. Het verliep dan ook niet helemaal vlekkeloos.
Adam en Barbara, twee Polen, waren als eerste aan de beurt om hun Nissan Patrol de boot op te rijden, achteruit welteverstaan. Om over het 20 cm hoge stalen profiel te komen werden twee hellingbaantjes geìnstalleerd, maar aangezien die smaller waren dan de wielbasis van de auto hadden die slechts een beperkt effect. Tenminste tien Egyptenaren stonden tegelijkertijd aanwijzigen te schreeuwen. Ongetwijfeld goedbedoeld, maar niet echt handig, zeker niet toen bleek dat Adam daardoor de kunststof beschermkap van een van zijn achterspatborden kapot reed op een kartonnen doos. Past prima, zei die Egyptenaar…

Gelukkig ging het bij ons iets gemakkelijker. Wij mochten vooruit het ponton op rijden. Om over het profiel te komen waren voor ons geen oprijplaten beschikbaar, maar werden zakken en zeilen neergelegd. En als je dan na wat manouvreren eindelijk op het dek staat vragen ze doodleuk of je iets op kunt schuiven zodat er nog een paar motoren tussen passen. Met voor en achter amper 30 cm ruimte gaat dat dus echt niet lukken. Waarom een Egyptische havenarbeider denkt dat hij een auto van bijna drie ton met de hand dan wel iets op kan schuiven is me ook nog steeds een raadsel trouwens. Net als waarom we hem (of zijn collega’s) een fooi zouden geven. Het was echt een zootje ongeregeld, en er is dus zelfs schade aan een auto. Dus: Baksjisj? Bill misj misj! (Fooi? In je dromen!).

En dan zit je dus op de befaamde boot van Aswan naar Wadi Haifa, de enige manier om van Egypte naar Soedan te komen. Voor het luttele bedrag van 2010 Egyptische pond voor de auto en 500 pond per persoon voor een eerste klas hut (samen zo’n 450 euro) beschik je over een eerste klas hut op deze overvolle boot. Het lijkt er op dat alle dozen die niet meer op het ponton paste doodleuk op de veerboot geladen zijn. Maar ondanks het ruimtegebrek wordt er rustig even plek vrijgemaakt om uitgebreid te bidden als het daar tijd voor is natuurlijk. Zo gaat dat.

Naar westerse begrippen kun je dit onmogelijk een eerste klas hut noemen: afgeleefd interieur, groezelige matrassen en een raam dat al heel lang niet gewassen is. Maar wel met een prima werkende airco! En wij hoeven tenminste niet te vechten voor een plekje op het overvolle dek en liggen vanacht heerlijk rustig (in onze na het lezen van verhalen van anderen zelf meegebrachte lakenzak). Helaas werden we ’s nachts bruut gestoord toen Joost de deken terugsloeg en iets wegschoot in het donker. Wat was dat wat? Vermoedelijk een rat. Geen grote, maar toch, en hij zal ons echt niets doen, maar echt lekker val je daarna niet meer in slaap. Uiteindelijk hebben we nog redelijk geslapen. Genoeg om ’s morgens met open ogen aan dek te staan toen we de tempel van Abu Simbel voorbij voeren. Deze tempel is verplaatst toen de Aswan (stuw)dam werd aangelegd en het Nasser Meer ontstond. En hij is best mooi en indrukwekkend, zo oordeelden wij, maar niet de moeite van een excursie vanuit Aswan waard (prijzig, voor dag en dauw opstaan en uren in een bus om vervolgens samen met busladingen vol andere mensen een uurtje daar te zijn).

En nu zitten we dus in Wadi Haifa, te wachten tot onze auto van het ponton af kan. Na een telefoontje van onze fixer (Mazar Mahir) dat het ponton 12.00 vandaag gearriveerd was en hij ons een half uur later op zou laten pikken om onze auto’s op te halen zijn we helemaal blij naar de haven gegaan. Om daar te constateren dat er nog bijna niets van de spullen afgevoerd was, de auto’s niet ter hoogte van de kade stonden en het ponton bovendien ongeveer een meter lager ligt dan die kade. De fixer was niet met ons meegegaan naar de haven, maar de moed zonk ons in de schoenen. Dit zou uren gaan duren! Zonder eten en drinken, want dat hadden we niet bij ons en was in de haven ook niet te krijgen. Bianca en Barbara hebben zich daarom de ferrie opgekletst die alweer klaar lag om terug naar Egypte te vertrekken. Daar hebben ze flink wat flessen water ingeslagen. Aan onze fixer hadden we helemaal niets. Na een telefoontje van onze kant gaf hij aan dat hij meteen naar ons toe zou komen. Een half uur later was hij er nog steeds niet, nam hij zijn telefoon niet meer op, en omdat het er niet naar uitzag dat de auto’s en motoren er die dag nog af zouden komen zijn we maar met een ‘taxi’ (lees: een meer dan bejaarde Land Rover) weer terug naar Wadi Haifa gegaan. Daar hebben we gezellig met zijn achten (twee Polen, twee Bulgaren, een Duitser, een Canadees en wijzelf) een late lunch naar binnen gewerkt. Pas 4 uur nadat we vertrokken waren uit de haven kregen we eindelijk een telefoontje van onze fixer. De auto zou waarschijnlijk pas morgen van de boot komen. Goh, wat een verrassing!!! Ik geloof dat we hem wel duidelijk gemaakt hebben dat we niet blij waren dat hij ons eerder die dag al voor niks naar de haven gestuurd had en hebben hem op het hard gedrukt ons niet eerder te bellen dan een half uur voordat we onze auto echt op kunnen halen.

(19 juni 2010)

Eergisteren was het dan eindelijk zover. Na ruim twee dagen wachten konden we eindelijk de auto’s en motoren van het ponton afhalen. Om eerlijk te zijn hebben we niet het idee dat dit de verdienste was van onze fixer, maar eerder van onze Bulgaarse en Canadeese medereizigers. Ook nu bleek weer dat het eigenlijk maar een zootje ongeregeld is in de haven. Er lijkt niet echt sprake te zijn van een baas die zaken echt coördineert. Iedereen doet maar wat. Uiteindelijk kom je er dan ook wel, het duurt alleen wat langer.

Omdat het al laat was hebben we met zijn allen nog een laatste nachtje doorgebracht in het inmiddels vertrouwde ‘hotel’. Maar niet na een (illegale!) afsluitende borrel. Leve de door Adam en Barbara meegenomen gin! Maar de volgende dag zijn we toch echt vertrokken. Toen de automobilisten onder ons opstonden waren de motorrijders al vertrokken. Na een falafel-ontbijt en een tankbeurt zijn we samen met onze nieuwe Poolse vrienden zuidwaards gegaan. Waar hier vroeger enkel onverharde wegen lagen. Ligt hier sinds kort een geweldige nieuw asfaltweg. Heerlijk om zo door de woestijn te rijden, met af en toe een blik op het groene dal van de Nijl rechts van ons.

Heel ver zijn we niet gekomen, want op zoek naar wat verse groenten werden we uitgenodigd voor een bruiloftsfeestje. Traditioneel zitten de mannen daarbij apart van de vrouwen, in een ander huis. En echt feest was het niet, omdat kort tevoren een familielid overleden was en Moslims tijdens de rouwperiode van de een niet mogen feesten voor een ander. Maar gezellig was het wel. En we hebben heerlijk gegeten.

Om de muggen te vermijden zijn we later die middag de weg afgedraaid en de woestijn ingereden op zoek naar een plekje om de nacht door te brengen. In een vrijwel helemaal lege woestijn was dat snel gevonden. Met wat improvisatie hebben we gezamenlijk een heerlijke viergangen diner op tafel gezet (soep, salade, desert en koffie met baklava). Een waardig afscheidsdiner. Vanaf vandaag rijden we weer alleen verder omdat Barbara en Adam meer tijd in Soedan door willen brengen dan wij.

En dus zijn we in Dongola alleen op zoek gegaan naar een plekje om voetbal te kijken. Voordat we dat gevonden werden we echter door de plaatselijke fotograaf uitgenodigd om bij hem binnen te komen zitten toen we een broodje aan het eten waren. Aangezien hij airco had gingen we graag op die uitnodiging in. Bijkomend voordeel is dat hij ondertussen ook nog eens een prachtige afbeelding van Bianca in elkaar gephotoshopt heeft (zie foto’s). Tja… over smaak valt duidelijk te twisten.

Na dit uitstapje hebben we wat rondgevraagd en vonden we een warme kantina met televisie. Met als outfit een oranje sjaal voor Bianca en een oranje safari-hoed voor Joost hebben we daar gezien hoe Holland moeizaam won van Japan. We hebben weer iets om op de deur van de auto te schrijven ;-)

Zometeen vertrekken we richting Karima. Overnachten zal wel weer ergens in de woestijn gebeuren. Daarna door naar Meroe en Khartoum om uiteindelijk via Gedaref richting Ethiopië te gaan.