Zandstorm in de woestijn

22 juni
8.00 ’s morgens. Om me heen waait een heerlijk verfrissend windje. Het is alweer bijna 35 graden, maar voor Soedanese begrippen is dit koel. De warmte begint ons een beetje op te breken. Overdag is de 45 graden nog best wel uit te houden, maar ’s nachts een temperatuur van 30 graden (en zelfs ietsje meer in de tent) is toch wel pittig. Daarom hebben we besloten om in ‘sneltreinvaart’ door Soedan te crossen. Aan de wegen zal het niet liggen. Waar een paar jaar geleden nog overal brakke zandwegen lagen ligt nu overal gloednieuw asfalt. Helaas zijn de wegen niet overal even breed, en is er redelijk veel vrachtverkeer, waardoor onze snelheid gemiddeld niet boven de 70 km/uur uitkomt. De gemiddelde soedanese personenwagen (of touringcar) rijdt harder en er wordt hier op de meest onmogelijke en levensgevaarlijke punten ingehaald. Knipperend of toeterend laten de chauffeurs weten dat ze eraan komen, en als er te weinig ruimte is, dan moet de tegenligger maar op de rem trappen… Wij doen het echter rustiger aan en blijven dan maar berustend achter een vrachtwagen hangen tot er een wat groter gat valt om in te halen.

Cultureel vinden we Soedan niet echt interessant. Er zijn wel wat historische sites, die best grappig zijn, maar na Turkije, Syrie, Jordanie en Egypte vallen deze toch wel een beetje tegen, en de entreeprijs is relatief hoog. We hebben twee sites te bezocht: Jebel Barka en Meroe. Jebel Barka is een berg(je) dat vrij makkelijk in 20 minuten te beklimmen is. Van daaruit heb je een mooi uitzicht over de omgeving en het nabijgelegen tempelcomplex. Ook staan er een aantal Pyramides. Die lijken (afgezien van de vorm) niet echt op die in Egypte. Ze zijn een heel stuk kleiner, zijn stijler en de graven liggen onder de pyramides, in plaats van erin. Bij de pyramides was helemaal niemand. We parkeerden onze auto er een paar meter vandaan en liepen van daaruit naar Jebel Barka, om die te gaan beklimmen. In de verte zagen we al dat er nog twee mensen op de berg waren. Zouden dat bekenden zijn? Even hoopten we dat het Adam en Barbara waren, maar dat zou een beetje vreemd zijn, omdat zij het veel langzamer aan wilden doen dan wij. Bovengekomen bleken het Frank en Sizu te zijn, toch bekenden! Deze Nederlander en Japanse hebben we ontmoet op de boot en hebben ook nog een nachtje in het zelfde lokanda geslapen als wij. Zij waren ieder zelfstandig aan het backpacken en besloten vanaf Wadi Halfa een stukje gezamenlijk te doen. Boven op de berg had je een goed uitzicht over het tempelcomplex, maar we concludeerden wel dat we zo al genoeg van het tempelcomplex gezien hadden en we het niet de moeite waard vonden om het van dichtbij te bekijken.

Meroe was een wat groter pyramidecomplex. Zo’n 100 pyramides in totaal. Ook deze hebben we niet van dichtbij bezocht. Maar we hebben wel op een prachtig wildcampeerplekje gestaan. Midden in de woestijn, half op een berg, en met een geweldig zicht op de pyramides. Enige nadeel van zo’n ‘toeristisch’ kampeerplekje is dat er ook souvenirverkopers en kamelendrijvers zijn, die hun slag willen slaan bij de enige toeristen die er op die dag langskomen. Al voor wij goed en wel een plekje gevonden hadden kwamen de mannetjes aangelopen. Ze bleven keurig op een meter of 10 afstand van ons, maar begonnen wel al hun waren uit te stallen. Nadat we een praatje met ze gemaakt hadden, maar niks gekocht, en even bij de auto wat aan het drinken waren, kwam er een agent die hen vriendelijk verzocht te vertrekken. Die avond was het heerlijk rustig en hebben we ons kunnen wassen zonder pottenkijkers, maar de volgende ochtend toen we om 7 uur uit onze tent kropen zaten de mannetjes alweer klaar. Wederom op gepaste afstand, wachtend tot wij klaar waren om iets van ze te kopen of met een kameel de pyramides te bezoeken. Na twee armbandjes gekocht te hebben en een kamelentocht vriendelijk afgewezen te hebben zijn we vertrokken.

De hoofdstad van Soedan, Khartoum, heeft de naam de heetste stad van Soedan, en volgens mij zelfs ook van heel Afrika te zijn. Niet echt aanlokkelijk, als we de warmte eigenlijk al een beetje beu zijn. En eigenlijk hebben we er ook niet zo heel veel te zoeken. Maar aangezien je er toch doorheen moet, en we er twee campings wisten (met dus ook de mogelijkheid om eindelijk weer te douchen en de was te doen) hebben we besloten dat we er toch een nachtje zouden verblijven. De Blue Nile Sailing club, die alom bekend staat onder overlanders, was een grote teleurstelling. Andere overlanders waren er niet. Enige mogelijkheid om te kamperen was op de (schaduwloze) parkeerplaats en het sanitair liet te wensen over. En dat voor 15 dollar (een fortuin in Soedan)! Daarom besloten we op zoek te gaan naar de National Camping Residence, ten zuiden van Khartoum. Daar aangekomen werden we helemaal blij! Eigenlijk was dit ook geen camping, maar barakken die verhuurd werden, maar het was mooi aangelegd, met veel groen, en we kregen een mooi plekje onder een paar bomen. De mensen waren vriendelijk en kwamen één voor één een praatje maken of een kopje thee drinken, maar ze waren niet opdringerig. Het sanitair was naar Nederlandse maatstaven onder de maat, maar er waren zowel voor de dames als voor de heren 10 douches en 10 toiletten ofzo, dus er waren er altijd wel een paar die er prima mee door konden. Nadat we een berg was gedaan hadden en Joost de electra gefixt had zodat de koelkast het nu hopelijk wel echt blijft doen was de douche een welkome afkoeling!

De volgende ochtend kwamen we er achter dat de berg die we de dag ervoor gewassen hadden eigenlijk nog veel hoger was. Het bedden- en linnengoed was eigenlijk ook wel aan een wasbeurt toe. Daarna de watertank nog bijgevuld op de camping, in de hypermarket in Khartoum inkopen gedaan en nog langs een mannetje dat het ventiel van één van onze banden kon fixen, want die band liep steeds langzaam leeg. Uiteindelijk is een dag weer veel te snel om, want om half 3 vertrokken we pas uit Khartoum, om 3½ uur later in de woestijn weer neer te strijken.

In de woestijn kwamen meerdere locals die daar met hun vee langskwamen even een praatje maken. We werden zelfs uitgenodigd om bij iemand thuis te komen slapen, want er was slecht weer op komst. Dat aanbod hebben we beleefd afgeslagen. Wij wilden lekker saampjes genieten van de rust in de woestijn. In ons tentje zouden we heerlijk droog liggen. Terwijl wij bezig waren met koken betrok in de verte de lucht en een local vertelde ons dat het zou gaan stormen. Nou, dat hebben we geweten! Vijf minuten later vlogen de mokjes en de snijplank van de tafel, het vuur ging uit, en wij werden gezandstraald. Zo snel we konden hebben we alles ingepakt. Voor de locals was dit allemaal niet zo heel spannend, want terwijl wij druk in de weer waren is één van de mannetjes even 2 kilo uien voor ons gaan halen. Wat we daar op dat moment mee moesten? Het eten wat nog niet helemaal gekookt was hebben we in de koelkast gegooid en we hebben maar brood met pindakaas gegeten en een zakje chips als toetje, en een blikje alcoholvrij gemberbier als bonus (alcohol is verboden in Soedan). Voor mij als pindakaas- en chips-verslaafde helemaal geen straf… Inmiddels was het helemaal donker buiten, maar vanuit de auto konden we in het licht van de koplampen zien hoe het tekeer ging. We stelden ons in op een brakke nacht, zittend in de auto.

Maar 2 uur later was het ineens volledig windstil. Voor ons het moment om even naar buiten te gaan voor wat frisse lucht, want in de auto was het knap benauwd! En aangezien we gezandstraald waren was een washandje ook geen overbodige luxe. De tent hadden we nog niet uitgedraaid dus die was gelukkig behoorlijk stofvrij gebleven. We besloten de gok te wagen dat het niet nog eens zo zou gaan stormen, dus een uurtje later lagen wij heerlijk fris in ons bedje.

Maar helaas…. Verkeerd gegokt! Weer een uur later stak de storm weer op. Het ging weer flink te keer en in onze tent boven op de auto zouden we bijna zeeziek worden. We zaten toch wel in de rats over onze tent. Zou die het wel houden? Maar inklappen was eigenlijk ook geen optie, want de kans dat de wind er tijdens het inklappen vat op zou krijgen zou veel groter zijn. En het zou betekenen dat we zelf ook weer naar buiten zouden moeten. Dus weer een gok… Dit was de ultieme test voor onze tent. Terwijl ik de autosleutel uit het daknetje haalde en om mijn nek hing voor het geval het dak er af zou waaien met sleutel en al, overwoog Joost of hij niet toch met kleren en al moest gaan slapen, voor het geval dat… Deze keer hadden we gelukkig goed gegokt. De tent bleek prima bestand tegen deze storm, en nog redelijk stofdicht ook. We hebben niet gehoord hoe laat de storm is gaan liggen, maar heel lang hebben we toch ook niet meer wakker gelegen. Blijkbaar hadden we er allebei toch wel vertrouwen in!

Op naar de volgende stop! Misschien gaan we vandaag wel de grens met Ethiopie over!

Of toch niet! Want net nadat ik bovenstaande stukje had geschreven kwam Joost tot de conclusie dat hij zijn gereedschap miste. Het kon eigenlijk niet anders of hij had het op de camping in Khartoum laten liggen…. Dat betekende dus dat we terug naar Khartoum moesten! We hadden geen telefoonnummer van de camping, dus met het risico dat we 450 km (= 7 uur rijden) voor niks zouden rijden gingen we op pad. Bij de receptie van de camping aangekomen wisten ze niets van gevonden gereedschap, maar toen we het campingterrein opliepen herkende één van de personeelsleden ‘Jozef’ al. Hij had het gereedschap gevonden en het keurig apart gelegd in de hoop dat we terug zouden komen. Voor Soedanese begrippen was dit erg duur en luxe gereedschap en we waren dus best wel onder de indruk van zijn eerlijkheid. We wilden hem hiervoor graag bedanken en hem wat geld toestoppen, maar dat wilde hij echt niet aannemen. Voor hem was dit de normaalste zaak van de wereld. Weer werden we helemaal blij van deze camping, en in het bijzonder van de lieve Soedanese mensen!

Inmiddels zitten we wederom in de woestijn, 100 kilometer verder dan ons plekje van gisteren. Morgen gaan we dan toch echt de grens naar Ethiopie over!