Nog meer storm!

Voordat we Soedan zouden verlaten moesten we nog een bezoek brengen aan Eindhovens zusterstad Gedaref. Niet om daar – zoals we eerder van even van plan waren – een paar weken ‘iets zinnigs’ te doen, maar om de uitlaat te repareren! Want als je ergens in het midden om nog onduidelijke reden ineens zo’n 20 cm pijp mist dan maakt je auto toch wel meer herrie dan normaal. Natuurlijk gebeurde deze klus weer op een ‘ bedrijventerrein’ aan de rand van de stad en op zijn Afrikaans: met minimaal vijf mensen tegelijk wordt de zaak bekeken, her en der iets gedemonteerd en uit een oude pijp van een waarschijnlijk willekeurige andere auto een stuk gezaagd dat nadat het is rechtgeslagen zou moeten passen. Uiteindelijk hebben ze vier keer opnieuw gezaagd, om uiteindelijk twee kleinere stukken aan elkaar te lassen. Niet zo vreemd dat je er dan ruim vier uur over doet. Maar wij konden zonder de herrie van voorheen weer verder.

Omdat het inmiddels al halverwege de middag was hebben we overwogen om die avond in Gedaref te blijven. Konden we bovendien Nederland-Kameroen kijken tussen de locals. Van de twee budgethotel bleek er echter een gesloten en het tweede was erg gehorig en verre van fris. Dan maar geen voetbal en weer een nachtje wildkamperen!

Dat nachtje zal ons nog lang bijblijven. Op circa 100 km voor de grens draaiden we ergens de weg af een zandpad in. Al snel vonden we een geschikt plekje. Omdat we in de verte inmiddels een paar donkere wolken zagen hangen zijn we maar snel gaan koken. Toen we even later aan het eten waren en het inmiddels donker was weerlichtte het overal om ons heen. Bovendien vielen er geregeld kevers en sprinkhanen uit de lucht!? Snel de spullen opruimen en met een kop koffie en een boek de tent in dus. Eén hoofdstuk later hield het op met zachtjes waaien. Weer een zandstorm? Nee, regen dit keer. En veel ook! Dat onze tent redelijk stormvast is hadden we inmiddels als proefondervindelijk vastgesteld. En een stevige regenbui is ook geen enkel probleem weten we uit ervaring. Maar als wind en regen horizontaal tegen de tent slaan, dan houd je het ook binnen niet droog weten we nu. Dan wordt werkelijk alles wat in de tent ligt – matras, lakenzak, kussens, wijzelf – langzaam maar zeker steeds natter. Doe mij dan maar een zandstorm ;-)

De volgende ochtend waren we vroeg op. Het bed was werkelijk kletsnat geworden, en aangezien de temperatuur flink gedaald was hadden we het koud. Dus inpakken en wegwezen. Het zandpad waarlangs we naar ons kampeerplekje gereden waren bleek veranderd te zijn in een glibberige massa van kleverige klei. Zelfs met de vierwielaandrijving ingeschakeld bleek het nog best lastig om terug op de verharde weg te komen. In een poging om vaart te houden vlogen de brokken zwarte klei ons om de oren. Maar gelukkig hebben we het gered en konden we ons ruim een uur later met een vreselijk smerige auto melden bij de grenspost. Aan de Soedanese kant konden we bij de inmiddels gebruikelijke bureautjes en loketjes (security, customs, immigrations) paspoorten laten controleren, papiertjes invullen en weer afgeven, wachten, stempeltes krijgen, etc. Al met al kostte het meer tijd dan verwacht. Maar daar staat tegenover dat we wachtend op de officier die ons carnet de passage moest tekenen gevraagd werden om mee te eten. En zo sta je dus op een grenspost tussen de beambten en andere locals rond een grote schaal op een bureau met je rechterhand stukjes brood af te scheuren die je vervolgens gebruikt om ´foul´ (bruine bonen en wat kleingesneden groenten) mee te eten. De Soedanese gastvrijheid blijft tot het laatst verbazen. En het was de lekkerste ‘foul’ die we tot nu toe gehad hebben!

Aan de Ethiopische kant van de grens was het heel anders. De beambten van immigrations houden kantoor in een lemen hut een eindje van de weg vandaan. Volgens de mensen die het touw dat bij wijze van slagboom over de weg gespannen was lieten zakken moesten we daarna ook nog naar de customs. Maar omdat we in Ethiopië geen carnet de passage nodig hebben, vonden wij dat niet nodig. En terwijl we onze auto langzaam tussen de massa mensen en dieren door laveerden heeft niemand ons meer iets gevraagd. Het zal dus wel goed zijn zo!

De overgang van Soedan naar Ethiopië is een grote. Allereerst is er natuurlijk het weer. Soedan is heet. Temperaturen van ruim veertig graden zijn geen uitzondering. In Ethiopië rijden we echer de bergen in en daalt de temperatuur aanzienlijk. Daarmee verandert ook het landschap. Hoewel het stuk tussen Gedaref en de grens al iets groener was dan de rest van Soedan, kronkelt de weg in Ethiopië zich binnen de kortste keren over groene heuvels en door weelderig begroeide dalen. Onderweg passeren we ook meer dorpjes dan in Soedan. Bovendien zijn die anders. Geen (modder)stenen huizen meer hier, maar vooral veel ronde strooien hutjes met een puntdak of rechthoekige hutten van gevlochten hout – soms met leem bedekt – en een golfplaten dak. Hoewel de asfaltweg die we volgen prima is, ligt opnze gemiddelde snelheid hier niet veel hoger dan veertig-vijftig kilometer per uur.Maar wat wil je als je om de haverklap af moet remmen of zelfs moet stoppen voor ezels, geiten, kuddes runderen of andere obstakels. Voor ons gevoel zijn we nu pas echt helemaal in Afrika.

Maar ook de mensen zijn anders. Tijdens onze voorbereiding hebben we verhalen gelezen waarin reizigers vertellen dat zodra ze ergens stopten er binnen de kortste keren een aantal mensen, veelal kinderen,op slechts een of twee meter afstand schaamteloos naar ze gingen staan of zitten kijken, wachtend op geld, eten, een pen of iets anders. En verdomd als het niet waar is, de eerste de beste koffiepauze die we inlassen gaat het er bij ons precies zo aan toe. Gelukkig zijn het slechts twee kinderen en een volwassene , maar niettemin voelen we ons niet echt op ons gemak. Eenvoudigste manier om er vanaf te komen zou zijn om iets te geven. Maar dat doen we niet. Dat maakt het alleen maar erger. Maar hoewel we er aan moeten wennen begrijpen we het ergens ook wel. Omdat er hier al lange tijd heel veel hulporganisaties actief zijn is het beeld ontstaan dat iedere blanke ‘iets komt brengen’. En het zal nog wel een behoorlijke tijd duren voordat dat beeld verandert, als dat al ooit gebeurd… Uitzondering zijn overigens wel de twee kinderen die we even later tijdens een enorme regenbui laten schuilen in de auto. Wetend dat ze droog gezeten hadden en al een flesje water gekregen hadden durfden die bij het uitstappen echt niet te vragen om meer.

En nu zitten we in Gonder in een pension (Belegez). Voor de prijs van 100 Birr per nacht (omgerekend ca. 7 euro) voor een kamer met eigen toilet en douche (als er tenminste stromend water is) kunnen we het ook niet laten. Bovendien kunnen we hier onze natte spullen laten drogen en staat de auto veilig op de afgesloten binnenplaats.

Ethiopië is goedkoop. Gisteren hebben we voor 35 Birr (nog geen tweeëneenhalve euro, inclusief fooi) ‘injera’ gegeten en een koud pilsje gedronken (heerlijk na het alcoholvrije Soedan). Koffie, cappucino en twee stukken cake kwamen op 25 Birr. Ook bezienswaardigheden zijn een stuk goedkoper dan in bijvoorbeeld het Midden Oosten; vanmorgen hebben we een bezoek gebracht aan de Royal Enclosure, een ommuurd stuk land waar de verschillende koningen van Ethiopië rond de 16e eeuw na Chr. paleizen hebben laten bouwen. Voor 100 Birr per persoon waren we binnen en hadden we een persoonlijke gids die goed Engels sprak. Lekker om hier in alle rust rond te lopen in dit park vol paleizen. Hier zouden we graag nog even blijven hangen. Maar helaas, toen we we vrijwel aan het eind van de tour waren betrok de lucht. Alleen door snel naar het pension terug te rennen konden we voorkomen dat de slaapzakken en de matras die buiten te drogen lagen wederom nat zouden worden.

Buiten wordt het langzaam lichter. Ook het getik op het dak wordt minder. Het ergste onweer lijkt overgetrokken te zijn. Terug naar de Royal Enclosure zal er wel niet meer inzitten. Misschien een bezoekje aan een mechanic om te kijken waar het geratel dat we horen als de auto in zijn vierwielaandrijving staat vandaan komt ? Of een bezoekje aan een internetcafe om dit reisverslag te plaatsen en het filmpje van de zandstorm te uploaden (als dat gelukt is staat het bij het vorige verslag)? Of ergens een lekker vers vruchtensapje gaan drinken en ondertussen plannen maken voor de komende dagen? Wandelen in de Simien Mountains, Blue Nile Falls, Addis Ababa, Awash National park, Harar, Nechisar National Park, Omo-vallei… Er is hier genoeg te zien en te beleven. We houden jullie op de hoogte van onze avonturen!

Vandaag hebben we overigens een Ethiopische sim-kaart gekocht. De komende weken zijn we te bereiken op tel. +251 918 276477
Berichten van het thuisfront zijn altijd welkom. We zitten bijvoorbeeld in spanning te wachten op nieuws van Jasmijn en Nicole, die over een paar weken uitgerekend zijn!