Feest of frustratie?

(30 juni, Bianca)
Pffff…. Helemaal gek word ik ervan! Als ik de gelegenheid zou krijgen om nu 1000 euro te betalen en dan geen gezeur, gebedel, afzetterij en wat nog meer mee te maken, zou ik het acuut doen!

We zijn al best wel wat gewend hoor, maar Ethiopie is wat dat betreft echt niet leuk. Je kunt niet over straat lopen zonder bedelaars tegen te komen (In Bahar Dar overigens stukken meer dan in Gondar), straatkinderen die kauwgom of papieren zakdoekjes verkopen of gewoon ongegeneerd je hand pakken of aan je kleren trekken en vragen om geld, pennen, eten, kleding, schoenen, etc. Soms wllen we best Iets kopen maar we houden niet van kauwgom en op een gegeven moment heb je wel genoeg papieren zakdoekjes.

Maar deze mensen doen tenminste nog iets voor hun geld. Heel anders zijn de bedelaars. Die zeuren alleen maar, terwijl ze zo zielig mogelijk proberen te kijken. En inmiddels hebben we vastgesteld dat ze ondanks alle (geveinsde?) ellende ook nog eens niet snel tevreden zijn. Wanneer je ze kleingeld geeft wordt dit direkt geteld en vervolgens afkeurend gekeken. En de broodjes met La Vache Qui Rit die we aanboden aan een bedelende oude man werden zonder twijfel weggeduwd. We hoeven niet uitgebreid bedankt te worden of zo, maar als het zo moet houden wij ons geld en spullen liever in onze zak!

En ook gewone mensen lijken vooral op ons geld uit. Het hotel in Gondar waarvoor we 100 Birr per nacht hadden afgesproken wilde ineens na 2 nachten 240 Birr zien. En de ticketofficer bij Fasilas Bath wilde ons niet binnenlaten omdat ons ticket verlopen zou zijn, maar als we hem een flinke fooi zouden geven (waarvan we natuurlijk geen kwitantie kregen) mochten we wel naar binnen. Zo werkt dat dus hier.

Vandaag hebben we de Blue Nile Falls bezocht. Van begin af aan werden we belaagd door mannetjes die ons wel de weg wilden wijzen. Nee kennen ze hier niet. Voor je het weet heb je ongevraagd een gids aan je broek hangen. En dat wilden wij dus niet. Niet vanwege het geld, want het kost geen drol, maar we waren het zo beu dat er continu mensen om je heen hangen dat we gewoon even met zijn tweeën wilden zijn. Slechts één van de gidsen bij de ticketoffice leek dat te begrijpen. En zelfs dat waren we snel vergeten toen er onderweg nog een paar keer ongevraagd iemand met ons mee kwam lopen, zelfs toen we (bewust) van de ´normale´ touristenroute afweken of expres harder of zachter gingen lopen. Uiteindelijk zijn we dus maar een paar keer even erg duidelijk geweest door deze mensen gewoon weg te sturen. Jammer dat het zo moet, maar het is niet anders.

Voordat we weer in de auto stapten werden we door een local die al een stukje met ons mee liep gevraagd of we nog moesten lunchen voor we weer vertrokken. Leek ons een goed plan, maar na de lunch kregen we van hetzelfde mannetje een rekening gepresenteerd die twee keer zo hoog was als we gewend zijn. Inmiddels kennen we de prijzen hier wel een beetje. Niet netjes natuurlijk maar wat doe je er aan? Hadden wij maar vantevoren naar de prijs moeten vragen!
Waar ik me zo op verheugd had, het contact met de mensen, is nu best wel een teleurstelling. Ik heb echt moeite mensen te vertrouwen... En dan is het ook moeilijk om een leuk contact op te bouwen .
Pffff… dat was mijn frustratie over Ethiopie…

Gelukkig heeft Ethiopie ook leuke dingen te bieden! Allereerst het eten… Voor mij persoonlijk heel belangrijk. Ik ben gek op Injera, de zurig smakende koude pannenkoek die door de locals als lunch en diner gegeten wordt! Op de Injera worden sausjes, groenten en vlees gekieperd. Bestek hoort er niet bij. Je eet door stukjes Injera af te scheuren en daarmee de rest van de gerechtjes op te pakken en in je mond te stoppen. Dus niet alleen bij Mc Donalds mag je met je handjes eten!

Via de Injera kom ik toch weer terug op hoe goedkoop het hier is. Vooral het eten. De goedkoopste Injera die we gehad hebben is 12 Birr (0,75 euro), en dat is echt voldoende als diner, of als lunch voor 2 personen. De duurste zal zo’n 40 Birr geweest zijn. Thee op een terras is 2-3 Birr, en een flesje bier is ongeveer 8 birr (0,50 euro). Souvenirs zijn niet echt goedkoop, maar tot nu toe hebben we maar weinig dingen gezien die we echt de moeite van het meenemen waard vonden. Hotels zijn ook erg goedkoop, al vroeg het Ghion Hotel waar we nu zitten de hoofdprijs: 250 Birr per nacht. Van andere overlanders wisten we dat je voor 50 Birr echter ook in de (mooie) tuin van het hotel kunt kamperen. Toen we zeiden dat dit beter in ons budget paste zakte de prijs al snel naar 150 Birr. Nu hebben we dus weer een heerlijke ruime kamer met eigen sanitair (en zelfs een bad!).

Terug naar de mensen. Hoewel de mentaliteit soms zeker te wensen over laat mag ik ze ook niet allemaal over één kam scheren… Emanuel, een jongen van 16 jaar uit Gondar bood op de eerste dag van ons verblijf daar al zijn diensten aan zonder heel opdringerig te zijn. Hij is met ons op zoek gegaan naar take-away bier (en uiteindelijk kwamen we met vreselijke locale honingwijn terug ;-). Ach, je moet alles een keer proberen). De volgende dag kwamen we hem weer tegen en heeft hij ons de weg gewezen naar een automonteur. Hij is met ons daar achtergebleven tot wij besloten om even een hapje te gaan eten en hem vroegen om met ons mee te gaan. Nadat we hem getrakteerd hadden op Injera en een lekker pilsje is hij door het aardedonker (leve de locale gids!) weer mee terug naar de monteur gelopen om ons vervolgens met auto weer terug naar ons hotel te loodsen. Geen seconde heeft hij aangedrongen op geld, of ook maar de indruk gewekt dat hij daar op uit was. Als dank hebben we hem een leuk t-shirt kado gedaan (waar hij erg blij mee was) en email adressen uitgewisseld. En daarmee hebben we op een leuke manier afscheid genomen zonder dat iemand er een nare smaak aan overgehouden heeft.

En vandaag hebben we in Bahar Dar de 22-jarige Abi ontmoet. Hij werkt hier in het hotel waar wij kwamen ontbijten. We raakten aan de praat over de mogelijkheden voor een boottocht over het Tana-meer naar enkele kloosters, waarvoor hij ons een interessant aanbod deed. Het gesprek was erg ongedwongen en hij bood aan om die middag met ons in de auto mee te gaan naar de Blue Nile Falls om ons de weg te wijzen. Zijn familie woont in het dorp daar vlakbij en dan kon hij die mooi gaan opzoeken. Erg gezellige jongen, waarbij we ook geen enkel moment het gevoel kregen dat hij ons probeerde te belazeren. Gewoon gezellig gekletst. Hij hield zich op de achtergrond bij het kopen van souvenirs of het kiezen van een lunchplek en trakteerde ons op de terugweg nog op onderweg door het autoraampje gekochte verse guaves. Lekker!

Ethiopie is ook een mooi land. Er doorheen rijden is al geweldig. Op de doorgaande route naar Addis Abeba tenminste. Andere wegen, zoals de die tussen Gondar en de Simien Mountains of tussen Bahar Dar en de Blue Nile Falls zijn bar slecht. En overal is het groen en glooiend. In de Simien Mountains zijn we maar een paar uurtjes geweest en dat was voor ons ook wel genoeg. Vanwege het regenseizoen was het koud en ook nevelachtig, waardoor de uitzichten niet zo mooi waren als we verwacht hadden. Verder was de wandeling (verplicht onder begeleiding van een scout met geweer, geen idee waarvoor dat nodig was!) niet zo bijzonder. Wel bijzonder waren de Gelada Baboons (apen) die in een grote groep voorbij kwamen en die we bijna aan konden raken zonder dat ze ook maar een beetje aandacht aan ons besteedden.

De wandeling naar de Blue Nile Falls daarentegen was prachtig! Doordat we continu lastig gevallen werden door ‘gidsen’ en we doordat we koppig waren enkele keren verkeerd liepen, kwamen we op een deel van de berg terecht waar verder (bijna) niemand was. Elk nadeel heeft zo zijn voordeel. Omdat we de gps bij ons hadden besloten we niet terug te gaan naar het eigenlijke pad, maar ons eigen pad te zoeken. Dat was eigenlijk geen probleem, en heeft ons ontzettend mooie uitzichten en vooral veel rust opgeleverd. Door de aanleg van een waterkrachtcentrale even verderop zijn de Blue Nile Falls nu een stuk minder groot dan ze ooit geweest zijn, maar ze zijn nog steeds best indrukwekkend, ook al is het water door het regenseizoen niet meer mooi helder maar vies bruin. De terugweg was iets minder makkelijk te vinden. Op de heenweg waren we over een oude Portugese brug gelopen en we wisten dat we aan de andere kant van de watervallen met een bootje de rivier over konden steken oversteken om terug te komen. Maar natuurlijk konden we dat niet meteen vinden en waren we weer te eigenwijs om ons te laten gidsen. Al met al hebben we de helft meer gelopen dan eigenlijk gepland was, maar we hebben een heerlijke middag gehad. En daatr gaat het om!

(1 juli, Joost)
Na een heerlijke nacht onder de klamboe in onze hotelkamer zijn we vanmorgen na een lekkere warme douche Bahar Dar in gegaan op zoek naar Abi. Gisteren hadden we hem 100 Birr voorgeschoten voor benzine voor de boot die ons vandaag naar een paar kloosters op/aan het Tana-meer zou brengen. En hoewel we hem vertrouwden, waren we toch een beetje opgelucht toen we hem op de afgesproken tijd op de afgesproken plaats aantroffen.

Met Abi zijn we naar de boot gelopen en naar twee eilandjes met kloosters gevaren, al bleek op het eerste eilandje (Debre Narga Selassie) dat kerkjes misschien een beter woord is. Want groot zijn ze niet. Heel anders dan in andere kloosters die we kennen (lucc op Mallorca, Deir Mar Musa in Syrië) speelt het kloosterleven zich vrijwel geheel buiten af. Belangrijkste gebouw was het heiligdom op de top van het eilandje. En zelfs dat is niet heel bijzonder. De schilderingen met bijbeltafrelen zijn weliswaar goed bewaard, maar ze zijn ook zo helder van kleur dat het eigenlijk niet authentiek meer aandoet. Bijna een prentenboek! Bianca was er dan ook niet rouwig om dat vrouwen niet toegelaten zijn bij het tweede klooster (Debre Dega Estefanos). Zij zou wel in de boot wel wachten tot Abi en ik terug waren. En dat was onverwacht snel, want meteen na het uitstappen bleek dat de monniken hier wel erg commercieel ingesteld zijn. Hoewel het heiligdom (tijdelijk?) niet toegangelijk was werd wel 50 Birr p.p. gevraagd voor alleen even rondkijken op het eiland. Van een klooster, dat volgens Abi veel steun van de overheid krijgt, hadden we toch iets anders verwacht. Uit protest hebben we rechtomkeers gemaakt en zijn we over de steiger terug naar de boot gelopen.

Hoe anders was het bij het derde klooster (Debre Maryam)! Hier hoefden we helemaal niets te betalen. Terwijl we hier op ons gemak rondgekeken hebben heeft Abi ons laten zien hoe koffiebonen groeien en uitgelegd hoe deze verwerkt worden tot koffie. Ook hebben we verse mango’s gekocht en koffie gedronken in een hutje aan de waterkant. Lekker ongedwongen.

Aan het eind van ons boottripje zijn we de rivier opgevaren en op zoek gegaan naar nijlpaarden. In eerste instantie leken deze zich niet te vertonen, maar na even wachten stak er zo nu en dan toch nieuwsgierig eentje kort zijn kop boven water om te kijken waar die herrie vandaan kwam (de schroef van de boot). Een mooi gezicht, en lastig om een foto van te maken omdat je nooit weet waar ze boven komen en het maar voor eventjes is. Maar het is gelukt.

Tevreden zijn we even later dan ook weer aan wal gegaan. Na (voor de verandering) een lunch met faranji-food (eten voor buitenlanders. In dit geval een cheesburger) hebben we vergezeld van Abi Bahar Dar doorkruist op zoek naar wat mooie souvenirs. En hoewel het niet altijd even gemakkelijk bleek hebben we uiteindelijk gevonden wat we zochten. En mede door het afdingen van Bianca nog voor een goede prijs ook. Voordat we moe maar voldaan terugkeerden naar het hotel wilden we Abi een flinke fooi geven als dank voor al zijn hulp, uitleg, etc. Maar ondanks aandringen van ons wilde hij daar helemaal niets van weten. En daarmee is maar weer bewezen dat het dus echt niet zo is dat iedereen hier uit is op ons geld. Gelukkig maar. Dat hadden we even nodig!

Anders is het trouwens ook met andere reizigers. In de Simien Mountains kwamen we Bram tegen. Samen met zijn vrouw en kinderen woont deze Nederlander al een paar jaar in Addis Ababa, waar zij werkt voor Unicef. Nu was hij echter even een paar dagen alleen op stap. Onder het genot van een maaltijd en enkele hieropvolgende pilsjes heeft hij ons veel verteld over Ethiopië in het algemeen en Addis in het bijzonder. Met deze tips en een mogelijk kampeeradres in de hoofdstad (Wim’s Holland house, waar ze hoogstwaarschijnlijk ook frikandellen verkopen ;-)) hebben we de volgende ochtend afscheid genomen.
En ook in Bahar Dar hadden we een leuk contact met een andere andere reiziger: Anneliese Vandenberg. Zoals haar naam al deed vermoeden heeft deze Amerikaanse nog een beetje Nederlands bloed in de aderen. Haar grootvader was Nederlands. En ergens schijnt ze ook nog familie te zijn van de beroemde gitarist Adrian ‘Adje’ van den Berg. Veel interessanter waren echter haar verhalen over Kenia. Het afgelopen jaar heeft ze daar gewoond en gewerkt aan een documentaire over straatjongeren in en om de stad Isiolo. Op haar hotelkamer heeft ze ons uitgebreid verteld over haar ervaringen in Kenia, het opbouwen van een band met de straatkinderen, het filmen, etc. Op de laptop hebben we de trailer bekeken van haar film Tough Bond, genoemd naar het merk van de lijm die veelvuldig gesnoven wordt door de door haar gevolgde jongeren. Aan het eind van deze gezellige avond hadden we niet alleen haar telefoonnummer op zak, maar ook dat van een aantal bekenden ‘uit het veld’ van haar die we zeker konden bellen als we daar in de buurt zijn: haar gids/vertaler, iemand die een kindertehuis runt en een sociaal werker uit de grootste sloppenwijk van Nairobi. Klinkt interessant, dus Anneliese bedankt!