Van het kastje naar de muur

(2 juli, Debre Markos, Joost)

Het was maar goed dat we vanmiddag weinig tijd nodig hadden bij de Nederlandse kaasmakerij in de buurt van Bahar Dar. Om deze te vinden was geen probleem (leve de waypoints van anderen), mar de twee Ethiopische vrouwen die aanwezig waren spraken geen Engels. Hoewel de machines er keurig bij stonden leek het erop dat ze ons duidelijk probeerden te maken dat er geen kaas was. Jammer, want ik had zo langzamerhand wel weer zin in een lekker stukje Nederlandse kaas.

Maar elk nadeel heb zijn voordeel. Want hierdoor waren we wel net op tijd in Debre Markos om Nederland-Brazilië te kijken in de lobby van het Shebel Hotel. Wat een wedstrijd! Al binnen een kwartier één nul achter en dan toch nog met één twee winnen. Misschien dat het kwam omdat we enorm mee hebben zitten leven met ‘onze jongens’, maar waarschijnlijk ook wel door onze oranje hoed en sjaal. Het leek er in ieder geval op dat het barpersoneel ons zeker zo interessant vond als wat er op het scherm gebeurde.

We weten niet hoe het op dit moment in Nederland is, maar na afloop van de wedstrijd is het (ook) hier losgebarsten. Nee, niet het feest, maar het onweer. Het is tenslotte regentijd hier. Als ik het water op hoor spatten als de auto’s voorbijrijden weet ik weer waarom we in een hotel slapen en niet in onze daktent.

Wie had dat gedacht. Dat ik nog eens over voetbal zou schrijven. En dat terwijl ik onderweg hierheen eigenlijk bedacht had dat ik iets wilde vertellen over de omgeving hier. In tegenstelling tot in het Midden Oosten, waar langs de weg meer kapotte autobanden liggen dan er in Nederland hectometerpaaltjes staan, ligt er hier weinig tot geen rommel in de berm. Overal om ons heen zien we mensen sjouwen met grote bossen hout, volle jerrycans water en andere grote en/of zware dingen. Zaken als water, eten en warmte die voor ons misschien vanzelfsprekend zijn vormen hier een dagtaak. Ondanks dat liggen boerderijtjes (veelal strooien en houten hutjes), akkers en velden er allemaal even verzorgd bij. Alleen de wat grotere dorpjes waar we door komen vormen een uitzondering. Die zijn rommelig, groezelig en een stuk minder minder verzorgd. Misschien dat het komt omdat mensen hier minder afhankelijk zijn van hun omgeving dan op het platteland? Dat ze zich hier minder mee kunnen identificeren? Of omdat het vooral de ‘gelukszoekers’ zijn die naar de steden trekken? Wie zal het zeggen…?

(8 juli, Addis Abeb, Joost)
Hoewel we al bijna een week in de grote stad zijn hebben we nog geen computer aangeraakt. Een record! Maar op de een of andere manier hadden we daar ook geen behoefte aan. We hadden wel andere dingen aan ons hoofd. De Ethiopische bureaucratie bijvoorbeeld. Maandag zijn naar de immigration office gegaan om ons visum voor Ethiopie te verlengen. Verder dan het ophalen van een formulier en de mededeling dat we dinsdag om half negen terug konden komen kwamen we echter niet. Toen we de volgende ochtend terugkwamen zijn onze gegevens in de computer gezet, zijn er pasfoto’s gemaakt en hebben we betaald. Dat men onze biljetten van één dollar in eerste instantie niet wilde accepteren was daarbij niet ons probleem. Geld is geld. Met wederom een afspraak voor de volgende dag stonden we even later weer op straat. En zowaar, woensdag om 10:00 uur hadden wij onze nieuwe visa. Het duurt even, maar dan heb je ook iets ;-)

Ondertussen ging het een stel andere overlanders, Rob en Zina, een stuk minder gemakkelijk af. Toen wij zaterdag aankwamen bij Wims Holland House (inderdaad, een nederlandse kroeg in Addis. Met ruimte om te kamperen) hoorden w al dat zij maandagochtend naar de rechtbank moesten. Omdat zij via een niet officiele grenspost vanuit Kenia het land ingekomen waren, waren zij feitelijk illegaal het land binnen gekomen. Het eerste dat ze bij de rechtbank te horen kregen was dat ze ’s middags maar terug moesten komen. En het zou handig zijn als ze dan zelf voor een tolk konden zorgen. Balen natuurlijk, maar je doet er niets aan. En via de campsite was een tolk snel geregeld. Uiteindelijk werd hen die middag een boete opgelegd van 600 Birr (ca. 40 euro) per persoon. Geen enorm bedrag, maar wel jammer natuurlijk. Bovendien zouden ze hun paspoorten pas dinsdag op kunnen komen halen bij de immigration office. Daar kregen ze te horen dat ze (als extra straf) binnen tien dagen het land moesten vertalen. En de paspoorten konden ze pas woensdag krijgen. Ook toen bleek echter nog niet alles geregeld. Ze konden die dag alleen hun visum aanvragen. Ophalen zou pas donderdag kunnen. Zo langzamerhand werd het Rob even te veel. Hij smeet met een deur en het hele kantoor keek op. Om verdere problemen te voorkomen is Zina vanmorgen dus maar alleen naar binnen gegaan om de visa op te halen. Inmiddels zijn ze op weg naar het noorden, op weg naar Soedan.

Zelf hebben we na het ophalen van onze visumverlenging een poging gedaan om een document te bemachtigen waarmee we onze auto het land uit kunnen brengen. Zoals jullie hebben kunnen lezen in een eerder reisverslag hebben we ons we Ethiopie binnenkwamen wel geregistreerd, maar geen bezoek gebracht aan de customs (douane). Omdat we hier toch geen carnet de passage nodig hadden… Dat klopt, maar we begrepen van anderen bij Wims Holland House dat we daar wel een ander document voor de auto hadden moeten krijgen. Zonder dit document hebben we de auto eigenlijk illegaal geimporteerd. Oeps! Bovendien heb je dit document nodig als je het land weer weilt verlaten. Hm…

Om problemen te voorkomen zijn we gisteren dus maar naar het hoofdkantoor van de Ethiopian Revenu and Customs Authority gegaan. Daar stuurden ze ons naar een ander kantoor, aan de andere kant van de stad. En jawel hoor, hier hoorden we na enige tijd dat we toch op het hoofdkantoor moesten zijn. Van het kastje naar de muur heet dat. Om een lang verhaal kort te maken: uiteindelijk hebben we een of andere direcuteur gesproken. Die wilde ons wel helpen, maar alleen als de Nederlandse ambassade ons verhaal schriftelijk bevestigt. Of hij ons dan niet geloofde? Natuurlijk wel. Maar die brief is echt nodig. Vanmorgen hebben we op de ambassade kort gesproken met het hoofd consulaire zaken, Cor Stouten. Heel begrijpelijk gaf deze aan ons verhaal moeilijk te kunnen verifieren. Maar hij bood wel aan om een zogenaamd noodverbaal op te maken. Iets in de trant van “vandaag stonden voor mij… en zij verklaarden…. Etc.”. Natuurlijk hadden we liever een meer expliciet verzoek om ons te helpen gehad, maar we sluiten niet uit dat het briefpapier van de ambassade, een officiele stempel en een handtekening uiteindelijk voldoende zijn.

En wie durft er na het lezen va dit alles nog te zeggen dat Nederlandse overheden bureaucratisch zijn?

Ondanks alles uiteindelijk altijd wel weer goed komt, zijn dit soort perikelen niet echt goed voor je humeur. Ergens hoort het erbij, maar het valt telkens weer tegen en eigelijk wil je met heel andere dingen bezig zijn. Een dipje is dan snel een feit. Gisteren had Bianca dat: geen zin meer in de armoede die overal zichtbaar is. Geen zin meer in bureaucratisch gedoe en onbegrijpelijke regels, procedures en documenten. Geen zin meer in overwachte reparaties aan de auto, hoe klein soms ook. Maar eigenlijk ook heimwee naar huis, naar niet telkens af hoeven dingen, naar weten waar je aan toe bent en vooral ook naar mensen om zich heen die ze echt kan vertrouwen. Aan andere reizigers zal het niet snel liggen. Met de een klikt het beter dan met de ander, maar op de een of andere manier hebben we daar heel snel een klik mee. Maar met ‘locals’ ligt dat anders. Soms heb je snel een goed gevoel bij iemand (Mahmoed), maar bij anderen blijf je altijd een soort achterdocht koesteren, zelfs als het eigenlijk best gezellig is (Abi). Bianc a heeft dat sterker dan ik. En dat bepaalt mede hoe ze deze reis ervaart, dat ze eigenlijk best wel een beetje terugverlangt naar huis. Niet accuut, maar misschien zijn we wel iets eerder thuis dan vooraf gedacht. Nou en?! We hebben het er samen over gehad en geconstateerd dat we voordat we vertrokken nog nooit zo lang en op deze manier gereisd hebben, dat we er aan begonnen zijn zonder vooraf te weten hoe het ons zou bevallen. Dat we als we er geen zin meer in hebben gewoon kunnen stoppen.
Later hebben we het er ook met Rob en Zina over gesproken. Zij gaven aan dit gevoel ook wel te kennen, hoewel het bij iedereen natuurlijk anders is. Hun advies was om ergens rust te nemen, een week (of langer) op een plek blijven staan en even niet te reizen. Een vakantie in een vakantie. Misschien… maar dan wel op een plek waar we ons veilig en op ons gemak voelen. En een plek waar het bovendien niet elke middag een paar uur pijpestelen regent. Dit is daar de plek niet voor. Wims Holland House is gezellig, maar het sanitair en de service laten te wensen over. En Ethiopie is daar de plek niet voor. Te veel mensen om ons heen (het woord privacy lijkt hier niet te bestaan, of heeft in ieder geval een heel andere betekenis).
Een beslissing hebben we nog niet genomen. Al is het maar omdat er bij een eventueel stoppen het nodige geregeld moet worden, bijvoorbeeld het verschepen van de auto. En dat is niet echt handig in een stad zonder haven als Addis Abeba. Bovendien willen we allebei eigenlijk graag iets nog van ‘het echte Afrika’ zien: mooi warm weer, uitgestrekte savannen, groot wild, inheemse stammen, etc. Dus Kenia daar gaan we sowieso nog naartoe. Meer plannen willen we vooralsnog echter niet maken... We houden jullie op de hoogte.

Gelukkig waren er tussen al deze serieuze zaken door ook luchtiger momenten om de frustratie af en toe te vergeten. Gezellig uit eten met andere reizigers bijvoorbeeld. Of de voetbalwedstrijd Nederland-Uruguay van dinsdag. Naar schatting zo’n honderdvijftig Nederlanders hadden zich verzameld in de kroeg van Wim om deze te volgen op het grote scherm of een van de kleinere tv’s. Het was werkelijk stampvol. Iets te vol eigelijk naar onze zin. En iets te veel herrie toen we na afloop op zo’n dertig meter afstand de tent in kropen om te gaan slapen. Maar dat neemt niet weg dat we blij zijn dat ze de finale gehaald hebben. Gisteren hebben we samen met onder andere Lutz (een Duitse overlandreiziger die ook hier staat), Joseph (een Duitse docent bouwtechniek die zeer regelmatig in Wims kroeg te vinden is) en Bram (de Nederlander die we al ontmoet hadden in Debark) gezien hoe Duitsland het aflegde tegen Spanje. Zou de voorspelling die ik toen we op bezoek waren bij een Syrische familie al gedaan heb dan toch uitkomen: een finale met Nederland tegen Spanje en – uiteraard – een overwinning voor Oranje? We zullen het zien zondag. Maar voordat het zover is willen we nog een paar dagen op en neer naar Awash National Park.

(9 juli, Addis, Joost)
Het internet bij Wims Holland House kregen we gisterenavond helaas niet aan de praat. Internetcafé's waren al dicht en ook bij twee grotere hotels in het centum konden we niet meer terecht. En dat om half tien 's avonds!?
Inmiddels hebben we samen met Lutz al drie internetcafe's aan Bole Road bezocht. Waar we nu zitten hebben ze een generator op de galerij staan. Dus geen power cut en (totnogtoe) ook een prima verbinding.

Na lang wikken en wegen hebben we gisterenavond besloten om de gok te nemen en zonder het officièle document via de OMO-vallei naar Kenia te reizen. Afgaand op verhalen van andere reizigers komen we daar hoogstwaarschijnlijk geen enkele customsofficier tegen. Da's een gok, maar het risico lijkt klein. En we zijn het zat hier zo onderhand. Op naar mooier weer en minder mensen om ons heen. Hopelijk kunnen we dan weer echt gaan genieten!