Op naar het zuiden

(11 juli, Awasa, Joost)
Oorspronkelijk waren we van plan om vanuit Addis Abeba een paar dagen op en neer te gaan naar Awash National Park om daarna weer terug te keren voor de finale Nederland – Spanje. Naarmate de dagen vorderden hadden we daar echter steeds minder zin in. Wim had grootse plannen om bij zijn Holland House een grote tent neer te zetten en verwachtte dat zo’n beetje alle Nederlanders uit Addis en omgeving daar voetbal komen kijken. Bij de halve finale was het al enorm druk in de kroeg. Enerzijds gezellig, zoveel mensen. Maar te druk voor ons eigenlijk. En niet onze eigen vrienden. En dat maakt dat je zo’n avond toch net even anders beleeft dan thuis. Daar zouden we trouwens ook niet snel naar de kroeg gaan om voetbal te kijken. Nee, dan kijken we net zo lief ergens anders voetbal. En dat ergens anders is Awasa geworden.

Voordat we weg konden uit Addis moesten we alleen wel nog even ons visum voor Kenia ophalen. In de stromende regen zijn we naar de ambassade gereden. De aangevraagde visa lagen hier keurig op ons te wachten, samen met onze telefoon! De avond ervoor hadden we al geconstateerd dat we die kwijt waren en voor zover we na konden gaan hadden we hem hier voor het laatst gehad. En dat bleek inderdaad zo te zijn. Blij dat we de telefoon, maar vooral ook de telefoonnummers van zo’n beetje alle mensen die we onderweg ontmoet hebben, terug hadden hebben we de medewerker van de ambassade uitgebreid bedankt. Niet alleen met een welgemeend ‘asanti sana’ (hartelijk dank in het Swahili), maar op verzoek van die medewerker met een heus bedankbriefje! Wie weet krijgt hij wel opslag als de ambassadeur hoort van zijn klantvriendelijkheid ;-) We hebben sowieso nergens anders zo’n vriendelijk ambassadepersoneel ontmoet!

Om vervolgens Addis uit te komen was minder gemakkelijk gezegd dan gedaan. Twee ongelukken en een enorm waterballet maakten dat we dwars door de stad moesten in plaats van over de ringweg, samen met alle andere pickups, personenauto’s, taxi’s, bussen en vrachtwagens. Gelukkig was het inmiddels wel droog. Die avond hebben we onze intrek genomen in een hotelletje in Debre Zeit. Hoewel mooi gelegen aan de rand van Lake Bishoftu, een van de vijf kratermeren in dit gebied was er hier eigenlijk weinig te doen. Maar we hebben de volgende ochtend heerlijk rustig boodschappen gedaan, ontbeten (Dulet, een soort roerei met/zonder vlees) en cafe machiato gedronken. Daags ervoor had Lutz ons hier in Addis kennis mee laten maken. Nooit gedacht dat we dat zo lekker zouden vinden.

Omdat het bed in Debre Zeit wel heel hard was hebben we de Loney Planet erbij gepakt en een nieuwe bestemming geprikt: de hotsprings bij Wondo Genet. En hoewel dat maar een goed 200 km rijden was duurde het even voordat we daar waren. Dat kwam allereerst door de uitgebreide tussenstop in Ziway: fruit kopen, machiato drinken en gebakje eten, voor slecht 5 Birr (ca. 30 eurocent!) een nieuwe rits in een broek laten zetten en een bezoekje aan de kapper. Dat laatste was weer een hele ervaring, al was het maar omdat deze man alles met de tondeuse deed. Gevolg is dat Joost op het moment weer hetzelfde kapsel heeft als toen hij acht jaar was: gemilimeterd!
De resterende 100 km na deze pauze waren snel gereden. Alleen om het hotel uit de reisgids te vinden bleek minder eenvoudig. Na het dorp (slechts een weg) op en neer gereden, om er vervolgens met hulp van een local achter te komen dat we midden in het dorp linksaf een onoogelijk klein weggetje in moesten. Aan het eind van deze onverharde weg lag inderdaad een hotel. Alleen was de naam anders dan vermeld in de reisgids, en de prijs ook: Niet minder dan 250 Birr (ca. 17 euro) om te kamperen op de parkeerplaats. Dat is voor Ethiopische begrippen echt duur. En als de voorzieningen nou geweldig waren… Maar de toiletten waren vies en een douche konden we niet ontdekken, evenmin als het in de reisgids vermelde zwembad. Teleurgesteld lieten we deze vergane glorie achter ons.

Goed en wel weer op weg naar beneden riep een local ons toe dat hij wel een goede kampeerplekje had. Met hem als gids zijn we verder de berg op gereden. Het zandpad werd daarbij steeds smaller en halverwege reden we zelfs een klein stukje door een kleine ondiepe beek. Ook de beloofde kampeerplek bleek uiteindelijk een teleurstelling. Of misschien was het wel weer de Ethiopische mentaliteit die ons teleurstelde: zonder schaamte werd 120 Birr gevraagd voor een stukje grond langs het pad, zonder sanitair, maar met bedelende dorpskinderen. In Debre Zeit hadden we voor minder een hotelkamer en een veilige plek op de binnenplaats voor de auto!

In de schemering reden we dus maar weer naar beneden. In het dorp hadden we ook nog een hotelletje gezien. Zag er niet heel aantrekkelijk uit en op zaterdagavond zou het wel eens erg rumoerig kunnen zijn, maar verder rijden in het donker was ook geen optie. Net voor het dorp zagen we een ommuurd terrein met enkele gebouwtjes. Navraag bij de bewaker bij het hek leerde dat het een kliniekje was. En ja hoor, we mochten hier best een nachtje kamperen. Top! Als dank boden we de bewaker en de enige aanwezige verpleegkundige een maaltijd aan. Ja, dat wilden ze wel. Maar toen het eten klaar was en we ze gingen roepen bleek de verpleegkundige naar het dorp. En wanneer hij terug kwam was niet precies bekend. We hebben nog even gewacht, maar zijn toen toch maar gaan eten. En dat was maar goed ook, want toen de verpleegkundige terug kwam zie die doodleuk dat hij al gegeten had. Rare jongens die Ethiopiërs! Maar ze hadden wel koffie en stukjes geroosterde maiskolf. Hoewel we eigenlijk al op het punt stonden om de tent in te kruipen hebben we dat aanbod niet afgeslagen. Als dank hebben we zelfs nog even wat kadootjes voor de kinderen van de bewaker en de buurvrouw (die de koffie gezet had) tevoorschijn getoverd. Ergens verwacht je dan een hartelijke reactie, of op zijn minst een bedankje. Maar niets van dit alles. Ook nu werden we dus weer teleurgesteld.

Al klap op de vuurpijl liep de bewaker vanmorgen rond kwart voor zeven enkele keren zingend langs de tent (niet heel hard, maar toch), om vervolgens tegen de ladder te tikken en ons aan te sporen om op te staan. We hebben al eerder gemerkt dat Ethiopiers vroeg op zijn, maar dit slaat echt alles. Zonder ontbijt (voor ons) of fooi (voor hen) hebben we ingepakt en zijn we vertrokken. Voor de hotsprings was het nog te vroeg. Bovendien hadden we tot nog toe weinig gemerkt van de rustige, romantische en aangename sfeer waar de lonely planet melding van maakte. Op naar Awasa dus.