Binnendoor naar Kenia

De één na de ander begint ons te mailen of te sms-en dat het nu toch wel weer tijd wordt voor een update. En gelijk hebben jullie. Inmiddels is het alweer ruim 2 weken geleden dat we voor het laatst iets van ons lieten horen, dus er is weer veel te vertellen…
Nadat we Awassa achter ons gelaten hadden zijn we op weg gegaan naar de Omo-vallei om van daaruit door te steken naar Kenia. Het zou een zware tocht worden over slechte onverharde wegen. De Omo-vallei staat bekend om de diverse stammen die uitbundig en kleurrijk uitgedost zijn. Hoewel we hier erg veel zin in hadden, waren we ook al gewaarschuwd dat het een commerciele bedoeling is.
Onderweg kwamen we weinig auto’s tegen. Wel kwamen we Barry (NL) en Valérie (FR) tegen, die de Omo-vallei al bezocht hadden en besloten hadden niet de barre binnendoortocht naar Kenia te maken, maar om te rijden en via de hoofdgrensovergang bij Moyale te gaan. Zij stonden erg dubbel tegenover de Omo-vallei. Vooral vanwege de opdringerige stammen. Zij hadden (tegen betaling) een aantal afgelegen dorpjes bezocht, maar waren daar niet echt blij van geworden. Foto’s mogen alleen gemaakt worden tegen betaling. Oké, daar kunnen we inkomen. Maar als mensen bijna agressief worden als je géén foto van ze maakt en je dus niet gewoon rustig rond laten lopen, dan is de lol er zo vanaf. Gelet op onze eerdere ervaringen in Ethiopie was meteen duidelijk dat dit niks voor ons zou zijn. We hebben dan ook besloten die kleine dorpjes te laten voor wat ze zijn en alleen naar de markten in de grotere dorpen te gaan. Daar komen dezelfde stammen ook. Helaas hebben we de Mursi mensen, die bekend staan om de lipschotels, om die reden niet gezien. Maar zoals gezegd was dat een bewuste keuze.

Onderweg naar Key Afar, het eerste dorp waar een markt was, kwamen we al enkele uitgedoste mannen en vrouwen tegen. Sommigen met hun vee, anderen sjouwend met kind, water, hout of voedsel. Heel onwerkelijk dat de westerse wereld hier nog helemaal nog niet doorgedrongen lijkt te zijn. Aangekomen bij de ‘camping’ (een bar met een grasveldje erachter en een hutje met niet al te schoon sanitair) hebben we onze auto geparkeerd en zijn we meteen naar de markt gegaan. Wat een prachtig gezicht! Niettemin waren we nog een beetje terughoudend met het maken van foto’s. Het voelt niet fijn als je continu moet vragen of je een foto van iemand mag maken, en te onderhandelen over de prijs. We hebben hier dus vooral veel rondgekeken, wat groenten ingekocht en een souvenir gekocht. Ook hier was er weer een jongen die als ‘gids’ met ons meeliep en ons het één en ander vertelde over de stammen en voor ons ‘onderhandelde’ over groente en souvenirs omdat de stamleden meestal geen woord Engels spreken. Achteraf vragen we ons af of hij echt onderhandelde, of er juist een bedrag bij optelde dat hij vervolgens in zijn eigen zak stak.

De volgende dag hebben we erg genoten van het rijden, vrijwel continu op een gravelweg naast een in aanleg zijnde asfaltweg. Het was een erg mooie en relaxte omgeving, waar we zelfs ongestoord lunchpauze hebben gehouden. Het was hier zo rustig dat we besloten dat we er die nacht wel wilden wildcamperen. Het was toen pas 13.00, dus nadat we de auto in het stuikgewas geparkeerd hadden hebben we wat gelezen en plannen gemaakt voor Kenia. Maar toen er tot twee keer toe toch weer iemand bij ons kwam zitten (wat op zich helemaal niet erg is, maar op een gegeven moment toch wel erg ongemakkelijk omdat je helemaal niet kunt communiceren maar iemand ook niet wilt negeren) besloten we toch maar door te rijden en een camping wilden zoeken.

Het eerstvolgende dorp, Dimeka, waar het de volgende dag markt zou zijn, had geen prettige campingplek, dus we zijn doorgereden naar Turmi. We hadden van Barry en Valérie al begrepen dat daar een erg prettige campsite (Keske/Mango camp) zat. Op die plek hebben we 3 dagen gestaan en van daaruit zijn we naar de markt in Dimeka gegaan, en naar een Bull-jumping ceremonie in Turmi. De markt in Dimeka was een stuk kleiner dan die in Key Afar, en helaas was er veel minder keus in groenten. Het enige dat je er kon krijgen waren aardappelen, uien, bananen, papaya en pompoen (de laatste 2 overigens wel spotgoedkoop: 0,15 euro per stuk!!). En wij wilden hier juist onze grote inkopen doen voor onze doorsteek naar Kenia die 4-5 dagen zou gaan duren . Deze keer hebben we geen gids meegenomen en zijn we lekker zelf rond gaan lopen. Ondanks het feit dat het een mini-marktje was hebben we er toch 2,5 uur rondgelopen. Vooral mensen kijken, kijken wat ze verkopen, deze keer toch wel wat foto’s maken en genieten van het feit dat we op deze plek waren.

Vlak voordat we vertrokken naar deze markt hadden we bij een naburig hotel een gids geregeld die de volgende dag met ons naar de Bull-jumping ceremonie zou gaan. De eigenaresse van het hotel had ons een lift naar de markt gevraagd, maar aangezien wij geen achterbank hebben was de enige plek die we hadden een houten middenconsole. Niet echt aantrekkelijk om daar te zitten als je bijna een uur over onverharde wegen moet hobbelen. En al helemaal niet als je 7 maanden zwanger bent… Toch nodigde ze ons wel uit om bij terugkomst koffie bij haar te komen drinken. Gratis voegde ze er eaan toe. Dat aanbod hebben we natuurlijk niet afgeslagen, dus bij terugkomst van de markt werd er voor ons een heuse koffieceremonie gehouden, waarbij de gedroogde koffiebonen gewassen, gebrand en gemalen worden alvorens de koffie gezet wordt (op houtskool).

De volgende dag was de Bull-jumping ceremonie. Deze ceremonie wordt een aantal weken voor een huwelijk gehouden en bestaat uit twee onderdelen: Om 10.00 uur werden we verwacht door onze gids, die bij ons in de auto kroop en ons naar het dorp leidde waar de dames vandaan zouden komen. Luid zingend en dansend met belletjes om hun benen liepen ze kilometers lang van hun dorp naar de plek waar het uiteindelijk allemaal zou gaan plaatsvinden. Nadat we de stoet vanuit de auto voorbij hadden zien trekken zijn we weer terug naar Turmi gegaan, waar onze gids ons naar een plek bracht waar we onze dieseltank (vanuit oliedrums) konden bijvullen. Dit omdat we de eerste dagen in Kenia geen enkele pomp tegen zouden komen. Het tanken duurde nogal even, en ik werd er helemaal onrustig van, bang om te laat te komen voor de ceremonie. Onterecht, want vanaf het moment dat we in het bos aankwamen hebben we nog zeker een uur gewacht voor de eerste vrouwen arriveerden, en bijna drie uur voor de mannen er waren. Ondertussen werd er regelmatig gedanst en gezongen, maar het was toch een lange zit. Dat de mannen er aan kwamen was meteen duidelijk te zien aan de vrouwen, die helemaal opgewonden werden. Allemaal gingen ze op zoek naar lange dunne takken en begonnen te dansen, om uiteindelijk de tak te overhandigen aan één van de mannen die hen dan daarmee keihard op hun rug sloeg. Sommige vrouwen leken er echt een kick van te krijgen en vochten onderling wie er het eerst geslagen mocht worden. En sommigen wilden wel tientallen keren achter elkaar! We hebben heel wat bloedende ruggen gezien, en de littekens die sommigen al van andere ceremonies overgehouden hadden waren ook niet misselijk. Het idee achter dit slaan is dat de vrouwen (die allemaal familie zijn van de aanstaande bruidegom) laten zien hoe blij ze voor hem zijn. Toch vonden we het niet erg sfeervol… Het is een erg individueel gebeuren; ieder voor zich. De vrouwen die op dat moment niet geslagen worden zitten of staan een beetje passief aan de kant. Het is niet het feestje dat we verwacht hadden. En het blijft onvoorstelbaar dat je dit vrijwillig doet, maar het is een traditie waar ze zelf erg veel waarde aan hechten en ondanks bezwaren vanuit de regering niet mee willen stoppen.

Het tweede onderdeel was het bull-jumpen zelf. Dit was wat minder indrukwekkend. Uit een groep stieren moest de aanstaande bruidegom zeven stieren uitkiezen. Die werden op een rijtje gezet, waarna hij een aantal keer over de ruggen heen en weer moest rennen. Hoewel het een heel gebeuren was leek het allemaal niet zo’n hele kunst en we begrepen ook dat het eigenlijk nooit misgaat… Maar ja, na zo’n ‘bulljump’ ben je wel DE man! En als je een echte man bent mag je in het vervolg ook vrouwen slaan bij een ceremonie. Zouden ze het dáár voor doen?

Al met al hebben we onze ogen uitgekeken en heeeeel veel foto’s gemaakt (Want voor deze ceremonie hadden we een all-in prijs afgesproken ;-) ).

Terugkijkend op Ethiopie hebben we gemengde gevoelens. De armoede, het bedelen, gebrek aan privacy, maar ook het regenseizoen waren minder leuke punten. Maar het is ook een prachtig land en de Omo-Vallei was voor ons een goede afsluiter. Het was minder dichtbevolkt dan het noorden, de mensen waren (iets) minder gericht op toeristen en hun geld, en de mensen, de markten en de bulljumpingceremonie waren een prachtige ervaring!

De volgende dag hadden we eigenlijk nog gepland om naar de markt in Turmi te gaan, in de hoop dat we daar wat andere groenten konden inkopen. Dat is uiteindelijk niet doorgegaan omdat we inmiddels Isik ontmoet hadden; een Turkse die als expat in Nairobi (Kenia) werkt en samen met haar Keniaanse chauffeur een paar weken door Ethiopie aan het trekken was. Zij was weer op de terugweg en wilde dezelfde route rijden als wij. Omdat Noord-Kenia als enigszins onveilig (bandieten, concurrerende stammen, etc.) te boek staat vonden we het allemaal wel prettig om met twee auto’s te gaan rijden. Bovendien is het wel zo fijn als een van de auto’s pech zou krijgen in dit afgelegen gebied en zou het ook wel zo gezellig zijn!

De rit van Turmi naar Nairobi heeft uiteindelijk 4,5 dag geduurd. En ondanks de slechte wegen en de ‘onveiligheid’, waardoor we 2 dagen (van Loyangalani tot Nyahururu) met security in de auto hebben rondgereden, hadden we dit deel van de reis voor geen goud willen missen. Afgezien van het stukje ‘spelen’ in Wadi Rum was dit de eerste keer dat we onze auto echt nodig hadden. De ene keer vanwege droge rivierbeddingen die we over moesten steken, de andere keer vanwege flinke kuilen en wegen vol keien. De natuur was prachtig en veranderde elke dag weer. We hebben totaal onverwacht ons eerste wild gezien (zebra’s, giraffen, dikdiks, jakhalzen, etc.) en gehoord (olifanten). Dat loopt dus niet alleen maar in de wildparken rond! Helaas veranderde ook het weer . De eerste dagen was het heet (we hebben de eerste avond zelfs in Lake Turkana gezwommen), maar aan het eind van dag drie lagen we te bibberen in bed. De dag erna hebben we zelfs de slaapzakken er weer bijgehaald.

Inmiddels zijn we alweer vijf dagen in Nairobi en is het weer niet meer veranderd. Het is erg bewolkt en niet heel erg warm. ’s Avonds zitten we regelmatig met drie lagen kleding bij de tent, of vluchten we naar de gezellige woonkamer die bij deze camping (Jungle Junction) hoort. We kunnen hier ook binnen koken en eten. En dat we een warme douche en weer elk moment van de dag internet hebben is een ongekende luxe!

Naast relaxen, auto wassen (zelf de binnenkant en de buitenkant laten doen), herpakken, kleding wassen, auto repareren (deze keer was de 4-wiel-aandrijving alwéér kapot) en uitgebreid boodschappen doen in grote supermarkten, zijn we ook erg bezig geweest met hoe we nu verder willen. Dat we niet de acht maanden vol willen maken, daar zijn we het over eens. Zo lang reizen is gewoon niet voor ons weggelegd. Eerste gedachte was om vanaf Tanzania de auto te laten verschepen, maar daar hangt een bijzonder hoog prijskaartje aan blijkt nu (5000 euro!!!). En eigenlijk vonden we het ook wel heel erg zonde om zuidelijk Afrika, waar we ons juist zo op verheugd hadden, helemaal te skippen. De auto hier verkopen heeft om die reden ook niet onze voorkeur. Daarom neigen we er naar om de auto te stallen bij een bekende die in Kenia woont en zelf naar Nederland terug te vliegen, om ergens volgend jaar weer terug te komen om de reis voort te zetten. Het aantal vakantiedagen zal waarschijnlijk ontoereikend zijn om Zuid Afrika te halen. Wie weet stallen we de auto dus nog wel een keer.

Maar voordat we terugvliegen willen we hier nog wel het één en ander zien. Deze week gaan we nog naar Masai Mara, het grootste wildpark van Kenia, in de hoop de Big Five te zien. Als het weer het toelaat gaan we zondag naar een soort festival in Nairobi, genaamd Blankets and Wine. Het idee is dat het een grote picknick is waarbij iedereen eigen eten en drinken en een Keniaans kleedje meeneemt en dat de boel opgeleukt wordt door 3 of 4 bands/artiesten en een aantal dj’s. ’s Avonds gaan we lekker BBQ-en bij Isik (de Turkse waarmee we samen gereden hebben). We willen ook nog ergens een dagje gaan raften op de Tana River, en een ander national park (Hell’s gate, waarin je ook mag wandelen en fietsen) gaan bekijken. Waarschijnlijk gaan we dan ook Annemieke en Roland (die nu in Tanzania wonen) en Joost Zuurbier (waar we waarschijnlijk de auto gaan stallen) ontmoeten. Verder hebben we nog niet echt plannen gemaakt, maar we blijven waarschijnlijk nog wel een aantal weken weg. Dus ergens in september komen we weer naar huis. Ons huis is dan nog verhuurd, dus we zullen voornamelijk bij ouders bivakkeren. Maar mocht je tussen september en begin december op vakantie gaan en je woning beschikbaar willen stellen laat het ons dan vooral weten! En natuurlijk hebben we van september t/m december dan ook tijd genoeg om overal op bezoek te gaan voor kraamvisite, spelletjes, etentjes, etc!