Uganda, here we come!

Uganda komt toch eerder dan we eigenlijk van plan waren… Sterker nog, we zijn nu onderweg er naartoe!

De dag na het raften hadden we afgesproken met Adam en Barbara, de Polen met wie we de barre overtocht van Egypte naar Soedan gemaakt hebben en in totaal een week hebben doorgebracht. Het was weer als vanouds gezellig. We hebben ze (onbedoeld) meegesleept naar de meest afgelegen campings, waar we uiteindelijk de eerste 2 nachten besloten om maar een cottage voor 4 personen te huren, omdat we veel bij te kletsen hadden en het buiten behoorlijk koud was. De tweede dag samen zijn we naar Nakuru National Park gegaan, in de hoop daar neushoorns en luipaarden tegen te komen. Qua (hoeveelheden) wild viel dit park echter tegen! Verder bestond het vooral uit hoofdwegen en miste het de leuke kleine paadjes waarmee we ons in Masai Mara zo vermaakt hadden. Wel was er een heel groot meer vol met flamingo’s. Het uitzicht van boven was al prachtig, maar van dichtbij kon ik helemaal niet genoeg van deze prachtig gekleurde vogels krijgen! Zo fotogeniek! En aan de waterkant was het toegestaan om uit de auto te stappen. Weer zoiets vaags, want waarom zou het wild daar nou juist niet komen? De hyena die we later die middag een kleine krokodil zagen oppeuzelen aan de waterkant bewees het tegendeel!

De luipaarden lieten zich die dag wéér niet zien, neushoorns daarentegen wel. Helaas komen neushoorns in dit park oorspronkelijk niet voor en zijn ze eigenlijk gewoon ‘geïmporteerd’. Het zijn gigantische beesten, maar ergens ook een beetje saai. Ze lagen vooral maar wat in het gras niks te doen. Moeilijk voor te stellen dat ze zo gevaarlijk kunnen zijn! Gelukkig bedacht één van de neushoorns dat het tijd was voor een wandeling en stak 5 meter vóór onze auto het pad over om ons zo de gelegenheid te geven een paar mooie kiekjes te schieten. Verder hebben we ons vooral bezig gehouden met foto’s maken van de bavianen (Joost) en flamingo’s (ikke).

De volgende dag moesten we alweer afscheid nemen van Adam en Barbara, want we hadden afgesproken dat we bij Joost en Ingrid langs zouden gaan. Joost is/was lid van dezelfde klimvereniging als Joost en woont nu samen met Ingrid en dochtertje Resa bij Lake Naivasha in Kenia en zij runnen daar een gigantische rozenkwekerij en een kleine lodge. Het zijn geen heel goede bekenden, maar we waren van harte welkom om bij hen langs te komen. Roland en Annemieke (vrienden van dezelfde klimvereniging die in Nederland bij ons om de hoek wonen) zijn voor een half jaar in Tanzania en zouden ook naar Joost en Ingrid komen. Een gezellige boel dus! Joost en Ingrid hebben een prachtig huis, en omdat zij nog niet thuiswaren toen wij aankwamen hebben we heerlijk genoten van het terras met een prachtig uitzicht over het meer. We zagen zelfs in de verte een buffel lopen! Dat dat eigenlijk peanuts was beseften we laat in de avond, toen Joost ons uitnodigde om met zijn auto een game-drive te maken over hun eigen terrein. In onze veronderstelling dat we misschien wat gazelles en met een beetje geluk wat aapjes zouden zien vertrokken we, maar binnen twintig minuten hadden we naast gazelles een aantal giraffes, impala’s, waterbokken, dikdiks, zebra’s en buffels gezien. Joost vertelde dat het niet ongewoon is om ook nijlpaarden te zien, maar die hadden zich deze keer goed verstopt. Wat een geweldige ervaring zeg! En wat waren we jaloers op hun prachtige huis, met hun eigen ‘national park’ in de ‘achtertuin’!

Het was ook erg leuk om Roland en Annemieke weer te zien. Omdat Joost en Ingrid de volgende dag weer gewoon moesten werken zijn wij er met zijn vieren in Ingrids auto (want die had wel een achterbank) op uitgetrokken naar Hell’s Gate National Park. Omdat we vrij laat pas aankwamen bij het park besloten we direkt door te rijden naar de kloof die ten zuiden van het park ligt en waar we graag wilden gaan wandelen. Aangezien een gids niet verplicht was en wij allemaal het liefst niet aan een vreemde vastzaten besloten we gewapend met gps aan de wandeling te gaan beginnen. Na 10 meter liepen we al verkeerd en weer 5 meter verder konden we ons niet voorstellen dat het paadje dat zo steil naar beneden liep deel van de wandeling was. Een jongen van 14 liep ongevraagd met ons mee om ons de weg te wijzen, en eigenlijk waren we daar op dat moment heel erg blij mee, anders was de wandeling heel wat anders verlopen, hadden we de mooie kleine paadjes overgeslapen en een stuk minder door en langs de rivier gelopen. De wandeling was prachtig en er moest heel wat geklauterd worden. Maar als de middelbare schoolkinderen die we tegenkwamen dat kunnen, moeten 3 esac’ers en een semi-esac’er dat toch ook kunnen! Na de wandeling hebben we nog wat rondgereden door het park en wat ‘normaal’ wild als zebra’s en gazelles gezien, maar vooral ook heel veel zand. Ingrid’s auto is stoffiger geworden dan ze hem ooit eerder heeft gezien! Gelukkig hadden ze een ‘mannetje’ dat hem wel weer kon wassen.
Ook hadden ze een paar ‘mannetjes’ in een werkplaats werken. Aangezien onze auto weer wat probleempjes vertoonde (iets met de wiellagers) toog Joost naar de werkplaats om daar te gaan sleutelen. Aangezien Joost zelf geen ervaring had met het afstellen van wiellagers werd hij al snel geholpen door een mannetje. Toen ze constateerden dat de bullbar onderaan ook afgebroken was bood Joost al snel aan dat het mannetje dat ook wel kon lassen. Super gewoon! In de tijd dat wij van Joost een rondleiding over de farm kregen werd de bullbar gelast en ook nog de wiellager aan de andere kant afgesteld. De rozenfarm was indrukwekkend. Echt enorm groot, 25 hectare kassen en 400 man personeel! En momenteel wordt er nog 17 hectare kassen bijgebouwd! Ze werken daar erg milieuvriendelijk, met zonne-energie, en wateropvang en –recycling. De arbeidsvoorwaarden voor het personeel zijn vastgelegd in een CAO en voor keniaanse begrippen uitermate goed. En dan zijn de klanten ook nog super tevreden. Hun nieuwste klant, Marks en Spencer in Engeland, is afgelopen week op bezoek geweest en was vol lof over produkten (20% meer omzet) en bedrijfsvoering. Een bedrijf om trots op te zijn dus!

Voordat Roland en Annemieke weer terug naar Tanzania moesten hebben we nog snel een duik in het zwembad genomen, een luxe die we bij onze basic-campings normaal gesproken niet tegenkomen. Wij zijn zelf nog een nachtje gebleven en hebben de volgende ochtend pas afscheid genomen.

Heel toevallig kwamen we op de terugweg van Hell’s Gate Park Adam en Barbara weer tegen, die ons vertelden dat ze hun plannen omgegooid hadden en besloten hadden om naar Uganda te gaan. De ramadan is 11 augustus begonnen en aangezien Kenia voor de helft islamitisch is leek het hen handiger om een deel van die tijd in een meer christelijk land door te brengen, want het voelt niet goed om langs de kant van de weg te lunchen als je weet dat de moslims de hele dag niet mogen eten. Na hier even over nagedacht te hebben leek ons dit ook wel een goed idee, en hier zitten we dan… Op Kembu Camp in Nakuru (ons tweede vaste stekkie naast Jungle Junction in Nairobi). Vandaag vertrekken we vanaf hier samen met Adam en Barbara richting Uganda. Maar niet voordat we nog even snel een kadootje voor Barbara gekocht hebben. Zij is namelijk 21 augustus jarig. Hoogstwaarschijnlijk vieren we dus zowel haar als mijn (24 augustus) verjaardag met zijn vieren!

Wanneer we precies terugkomen uit Uganda weten we nog niet. Waarschijnlijk blijven we er 2-3 weken. Daarna besluiten we wel of we nog naar de Keniaanse kust gaan, of toch direkt een ticket naar Nederland boeken.