Matatus

Openbaar vervoer in Afrika (en trouwens ook het midden oosten) is er in allerlei soorten en maten. Groot en klein, officieel en officieus: Twintig mensen achterin een pick-up of vrachtwagen zijn geen uitzondering,drie personen op één motorfiets, fietstaxi’s, aftandse touringcars met op het dak allerlei bagage. Meest opvallend zijn echter wel de minibusjes, in Kenia matatus genoemd. Vooral in grote steden als Nairobi maken ze het ons lastig; invoegen zonder richting aan te geven, inhalen waar het eigenlijk niet kan, door de berm tegen het verkeer in rijden… Het is een klein wonder dat er vrijwel nergens ongelukken gebeuren. De slogans op de achterruit doen vermoeden dat dit niet alleen maar toe te schrijven is aan de rijvaardigheid van de chauffeurs: “In God we trust”, “The Lord is our guide”. Het geloof in deze landen nog erg sterk. En dan snappen we nu ook wel. Volgens mij zit iedereen achter in deze minibusjes met samengeknepen billen te bidden dat de eindbestemming veilig gehaald wordt!

Hoe anders was het op de weg van Kenia naar Uganda. Na wederom wat reparaties aan de auto (nieuwe schokbreker achter, wat klein laswerk, achterremmen vervangen, de in Turkije opgelopen deuk en scheur in het achterspatbord laten herstellen) vertrokken we vol goede moed uit Kitale richting de grens bij Suam. Tegen de tijd dat we daar aankwamen regende het pijpestelen en sloeg de twijfel toe. Andere overlanders schreven in hun weblog over slechte onverharde wegen rond Mount Elgon die in tijden van regen onbegaanbaar werden. Moesten we dan wel doorgaan? Verschillende locals verzekerden ons echter dat het te doen was, dus we besloten het er op te wagen. En dat hebben we geweten ook! Halvewege zagen we de Nissan van Adam en Barbara zijdelings een goot vol gladde klei in schuiven. Op zich niks ergs, maar de auto zat wel hopeloos vast. Een pick-up vol Ugandezen bood uitkomst. Met veel dus en trekwerk wisten we de auto los te krijgen en kon de reis vervolgd worden. Dankzij onze mud-terrainbanden kwamen wij de plek des onheils veilg voorbij. Maar een stuk verderop trof het noodlot ook ons. Terwijl we al glibberend voorzichtig vaart probeerden te maken maakten om de volgende helling op te komen voelden we de auto uitbreken. Voor we het wisten stonden we met een voorwiel in een diepe goot. Het leek er op dat er niets beschadigd was, maar het zou wel eens een aardige klus kunnen worden om de auto weer op de weg te krijgen. Ook nu schoten de Ugandezen van daarstraks ons echter weer te hulp. Met een klein zetje onder de bumper stond de auto in no-time weer op de weg.


Het beoogde einddoel, Sipi Falls, hebben we die dag niet gehaald. Moe van de spannende rit reden we in het donker het dorpje Njenje in. Via een politiepost kwamen we hier terecht op een min of meer omheind terrein met kleine gebouwtjes (gemeentehuis?) waar we na een uurtje gelukkig alleen gelaten werden en rustig konden gaan slapen. De volgende dag zijn we voordat het dorp goed en wel ontwaakt was opgestaan en vertrokken. We hadden geen zin om de ochtend te beginnen als attractie voor de hele dorpsgemeenschap.

Anderhalf uur later arriveerden we alsnog bij de Sipi Falls. Hier hebben we twee dagen gekampeerd bij Twailight guesthouse, een prima plek met uitzicht over de watervallen. De tweede dag hebben we drie van deze watervallen dichtbij bekeken tijdens een heerlijke wandeling. In tegenstelling tot in de Omo-vallei hadden we hier eindelijk eens een goed gids.

In Sipi maakten we een praatje met de buschauffeur van een groep Duitse touristen. Op diens aanraden zijn we de volgende dag naar Salem guesthouse bij Mbale gereden Hoewel dit niet in de reisgids stond konden we hier volgens hem ook kamperen. Dit bleek inderdaad te kloppen. Het guesthouse ligt op het terreind van de Salem, een Duitse Christelijke organisatie die hier onder andere een weeshuis, medisch centrum en peuterspeelzaal en basisschool hebben opgezet. Nadat de aanwezige kinderen vol verbazing en belangstelling gezien hadden hoe we onze daktent uitdraaiden hebben we een wandeling over het terrein gemaakt. De rest van de middag hebben Bianca en ik doorgebracht in het winkeltje met ter plaatse geproduceerde producten. Enerzijds om soevenirs te kopen, anderzijds om in het geniep met hulp van de Ugandese naaisters vlaggetjes te maken voor Barabara’s verjaardag.

Voordat we de volgende dag vertrokken zijn we nog even een kijkje gaan nemen bij het weeshuis. Hier raakten we in gesprek met een van de Duitse touristen die we eerder al in Sipi Falls gezien hadden. Zij bleek eerder een jaar als vrijwilliger bij Salem gewerkt te hebben en vertelde vanalles over het werk van de stichting. Zo begrepen we onder andere dat hier vroedvrouwen opgeleid worden en dat er de dag ervoor nog iemand bevallen was in het medisch centrum van Salem. Een gemiste kans voor Bianca dus! En een reden om over een paar weken, als Adam en Barbara doorreizen naar Tanzania, terug te gaan naar Salem.

Vooralsnog reizen we echter nog even samen. De afgelopen twee nachten hebben we doorgebracht bij de Bujagali Falls in Jinja. De tweede nacht overigens wel op een andere camping na dat een groep Engelse studenten ons eerst een slapeloze nacht bezorgd had. Niet echt grappig als je met je slaapdronken kop naar de wc slentert en daar alleen maar dronken, kotsende Engelse vrouwen tegenkomt!
Omdat onze ervaring op de Tana river in Kenia naar meer smaakte, hebben we hier een raft-trip geboekt bij de Nile River Explorers. Het idee om onder leiding van een professionele gids in een rubberboot de Witte Nijl af te zakken en stroomversnellingen graad V te bedwingen sprak ons wel aan. En spannend was het zeker. Alleen jammer van te te lange vlakke stukken tussen de stroomversnellingen. Volgend jaar toch maar naar de Zambezi dus?

Vanmorgen hebben we Barbara verrast met de bij Salem gemaakte vlaggetjes, kleurige balonnen en een boek als verjaardagskado (natuurlijk een roman die zich afspeelt in Afrika!). Een succes en leuk begin van haar verjaardag!

P.S. we zijn er nog niet aan toegekomen om de foto’s uit te zoeken. Die houden jullie dus tegoed.